tag:blogger.com,1999:blog-81474503797794407812024-03-13T22:52:26.936+02:00Θέματα εκπαίδευσης- ψυχολογίαςΕιδήσεις και άρθρα από τον κόσμο της ψυχολογίας και της εκπαίδευσηςKalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.comBlogger608125tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-16672188948378475032018-09-23T10:58:00.000+03:002018-09-23T10:58:19.016+03:00 Κατάθλιψη στον τέταρτο χρόνο της μητρότητας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-NJmIp-FThno/W6c8f8VJEXI/AAAAAAAANvQ/DthBNIxcGzA1CAHPwbMeA5MumBmeY65wgCLcBGAs/s1600/depressionmother.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="194" data-original-width="259" src="https://4.bp.blogspot.com/-NJmIp-FThno/W6c8f8VJEXI/AAAAAAAANvQ/DthBNIxcGzA1CAHPwbMeA5MumBmeY65wgCLcBGAs/s1600/depressionmother.jpeg" /></a></div>
Η μητρική κατάθλιψη έχει απασχολήσει πολύ τους ψυχολόγους. Τα σύγχρονα ευρήματα μας υποδεικνύουν ότι δεν πρέπει να στρέφουμε την προσοχή μας μόνο στην επιλόχειο φάση της μητρικής ζωής, αλλά και στα κατοπινά χρόνια. Αυτά θα χρειαστεί να μας προβληματίσουν σχετικά με την ψυχική υγεία της μητέρας του νηπίου. Το παρακάτω <a href="http://www.nooz.gr/woman/kata8lipsi-ston-tetarto-xrono-tis-mitrotitas" target="_blank">άρθρο</a> μας ενημερώνει σχετικά: <br />
<br />
<span style="color: #0b5394;"><i>Η κατάθλιψη είναι πιο συχνή στις νέες μαμάδες <b>όταν το παιδί τους φτάσει την ηλικία των 4 ετών και όχι κατά τον πρώτο χρόνο μετά τη γέννηση</b>, όπως πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Αυτό υποστηρίζει έρευνα που διενεργήθηκε από αυστραλούς επιστήμονες.</i></span>
<br />
<span style="color: #0b5394;"><i>Οι ερευνητές βρήκαν ότι σχεδόν μια στις τρεις νέες μαμάδες αναφέρει
καταθλιπτικά συμπτώματα, τουλάχιστον μια φορά στο χρονικό διάστημα από
τη γέννα μέχρι τα 4 έτη του παιδιού.</i></span><br />
<span style="color: #0b5394;"><i>
</i></span> <span style="color: #0b5394;"><i><b>Το 23% των μαμάδων με ένα μόνο παιδί δήλωσαν ότι παρουσίασαν καταθλιπτικά συμπτώματα 4 χρόνια μετά τη γέννα</b>, ενώ το ποσοστό μειωνόταν στο<b> 11% για τις μαμάδες με 2 ή περισσότερα παιδιά.</b></i></span><br />
<span style="color: #0b5394;"><i>
</i></span><span style="color: #0b5394;"><i> Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο <b>επιστημονικό έντυπο BJOG </b>(Journal of Obstetrics and Gynaecology).</i></span><br />
<span style="color: #0b5394;"><i>
</i></span><span style="color: #0b5394;"><i> Οι ειδικοί τονίζουν ότι οι Οδηγίες σχετικά με την ψυχική υγεία που
ισχύουν αυτή τη στιγμή στη Βρετανία και στην Αυστραλία εστιάζουν στην
εγκυμοσύνη και στους πρώτους μήνες μετά τον τοκετό, χωρίς να λαμβάνουν
υπόψη τους <b>περισσότερες από τις μισές γυναίκες που υποφέρουν από κατάθλιψη τα πρώτα χρόνια της μητρότητας.</b></i></span><br />
<span style="color: #0b5394;"><i>
</i></span><span style="color: #0b5394;"><i> Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν στοιχεία από<b> 1.507 νέες μητέρες</b>, οι οποίες γέννησαν <b>σε 6 νοσοκομεία της Μελβούρνης </b>στην Αυστραλία. </i></span><br />
<span style="color: #0b5394;"><i>
</i></span><span style="color: #0b5394;"><i>Οι συμμετέχουσες στην έρευνα, συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια στους 3,
στους 6 και στους 18 μήνες μετά τον τοκετό και κατόπιν στα 4 χρόνια του
παιδιού.</i></span></div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-26363830094120984682018-09-08T11:15:00.002+03:002018-09-08T11:15:52.807+03:00Ευχαριστώ, μπράβο και άλλες μαγικές λέξεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-gKlxAVJCdYU/W5OFJ5mACSI/AAAAAAAANZ0/hXzF89dA_EkNPiopih1-NPRr9ihC3nUtgCLcBGAs/s1600/Great-Job-Post-It-on-Bulletin-Board.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="565" data-original-width="849" height="212" src="https://2.bp.blogspot.com/-gKlxAVJCdYU/W5OFJ5mACSI/AAAAAAAANZ0/hXzF89dA_EkNPiopih1-NPRr9ihC3nUtgCLcBGAs/s320/Great-Job-Post-It-on-Bulletin-Board.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
‘Good job driving us here’, είπε η Jenny Mosley, καθηγήτρια στο μεταπτυχιακό της συμβουλευτικής στο Πανεπιστήμιο του Bristol, στον οδηγό του μίνι λεωφορείου που οδήγησε την ίδια και εμάς, ένα τσούρμο φοιτητές, σε ένα γυμνάσιο, για να μας κάνει επίδειξη ορισμένων τεχνικών παρέμβασης σε μαθητές. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Παραξενεύτηκα που ευχαρίστησε τον οδηγό με αυτήν την έκφραση, γιατί το θεώρησα αυτονόητο ότι μας οδήγησε εκεί, αφού αυτή ήταν εκείνη τη μέρα η δουλειά του. Μπορεί να το θεώρησε και αυτός μια άχρηστη κουβέντα. Μπορεί όμως και να χαμογέλασε και να ένιωσε μια εσωτερική ικανοποίηση για την αναγνώριση της δουλειάς του. Στο κάτω κάτω είναι και τόσο απλό να οδηγείς και μέσα στο λεωφορειάκι να κουβαλάς τόσες ψυχές, παιδιά γονιών από κάθε γονιά της γης, και να έχεις την ευθύνη για τη ζωή τους στα χέρια που κρατάνε το τιμόνι σου; </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Στις καθημερινές μας συναναστροφές, ιδίως με τους κοντινούς μας ανθρώπους, συνήθως καταφεύγουμε σε δύο συμπεριφορές, σε ό,τι αφορά το τι κάνουν ή δεν κάνουν:</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
α) σιωπούμε, γιατί θεωρούμε αυτονόητο να ξεπλύνει κάποιος το πιάτο του μετά το φαγητό ή να πάει τα ρούχα του στα άπλυτα.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
β) κάνουμε παρατηρήσεις για εκείνα που δεν έκανε ο άλλος, παραγκωνίζοντας αυτά που έκανε.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
γ) διορθώνουμε αυτό που έκανε ο άλλος, επισημαίνοντας τα λάθη του.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
δ) αποδοκιμάζουμε τον τρόπο που έκανε κάτι ο άλλος και αναλαμβάνουμε εμείς να το κάνουμε (“άσε, θα το κάνω εγώ”). </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Αυτά τα επικοινωνιακά λάθη έχουν ως αποτέλεσμα να δίνουμε την εντύπωση ότι ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τους άλλους. Επίσης δεν ενισχύουμε θετικά μια συμπεριφορά, με αποτέλεσμα να μειώνουμε τις πιθανότητες να επαναληφθεί αυτή. Συμβάλλουμε στο να νιώθει ο άλλος ανεπαρκής και λίγος. Δημιουργούμε ένταση, εκνευρισμό, παράπονο, γκρίνια. Ή ενισχύουμε με τη σιωπή ένα κλίμα συναισθηματικής απόστασης, με αποτέλεσμα οι σχέσεις να γίνονται πιο ψυχρές και απόμακρες. Ρίχνουμε την αυτοπεποίθησή του. Και, όταν συμβαίνει το τέταρτο σφάλμα, καταλήγουμε να τα κάνουμε όλα εμείς, να κουραζόμαστε, να ενισχύουμε την τελειομανία μας, γιατί δεν μπορούμε να δεχτούμε να κάνει κάτι κάποιος διαφορετικά από εμάς. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
“Και τι, πρέπει να λέω μπράβο ακόμα και για τα αυτονόητα;” Ναι, συχνά πυκνά. Είναι ωραίο να μας αναγνωρίζουν και να μας δείχνουν την εκτίμησή τους για τα μικρά και μεγάλα πράγματα που κάνουμε. Ακόμα και αν είναι αυτονόητα. Είναι ωραίο να αναγνωρίζονται οι καλές συνήθειες και πρακτικές. Είναι επίσης πολύ ωραίο να μας αναγνωρίζουν τις μικρές υπερβάσεις που κάνουμε, κόντρα στις αντιξοότητες της καθημερινότητας. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
“Να μην το λέω, όταν ο άλλος κάνει κάτι με λάθος τρόπο;” Πριν κάνουμε μια παρατήρηση, καλό θα είναι να σκεφτούμε: μήπως θα ακυρώσω την προσπάθειά του; μήπως θα τον πληγώσω; μήπως θα τον κάνω να νιώσει άσχημα; Συχνά βοηθάει να πούμε <span class="_4yxp">πρώτα μια όμορφη ενθαρρυντική κουβέντα</span> που να δείχνει την αναγνώρισή μας και έπειτα, αν είναι πραγματικά απαραίτητο, να τον διορθώσουμε με ευγενικό τρόπο. “<span class="_4yxp">Τέλεια η ιδέα σου να φτιάξεις μια παγίδα με τουβλάκια. Α, σκέφτηκα κάτι! Μήπως να την βάλεις κάπου αλλού, για να μην είναι επικίνδυνη για όλους μας</span>;” (παρόλο που παραλίγο να σκοτωθούμε σκοντάφτοντας στα Lego). “<span class="_4yxp">Τι γλυκό, σε ευχαριστώ πολύ που με σκέφτηκες και έκανες φαγητό και για εμένα</span>.” (και ας έκανε χάλια την κουζίνα). Είναι τελικά τόσο απαραίτητο να πούμε εκείνη τη στιγμή το αρνητικό; Είναι η συναισθηματική μας εκτόνωση πιο σημαντική από τη σχέση μας με τον άλλον άνθρωπο; Μπορούμε να το αναφέρουμε μια άλλη, άσχετη στιγμή, ετεροχρονισμένα. Εκείνη τη στιγμή ας μείνουμε στο θετικό. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Συχνά μεγαλώνουμε μες στην επικριτικότητα και τις παρατηρήσεις. Ξέρουμε κατά βάθος ότι πληγωθήκαμε από αυτές τις συμπεριφορές. Γιατί να μη σπάσουμε την αλυσίδα; Γιατί να μην δοκιμάσουμε κάποια άλλη συμπεριφορά στους άλλους και στον εαυτό μας; </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
“Μπράβο”, “ευχαριστώ”, “το έκανες πολύ ωραία”, “απίθανη προσπάθεια”, “είσαι φανταστικός”. Μαγικές λέξεις και φράσεις που ομορφαίνουν τη ζωή μας και γεμίζουν τις σχέσεις με αναγνώριση, εκτίμηση και αγάπη!</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Homework: </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Και αν θέλετε να σας φέρονται και εσάς έτσι, μπορείτε να το ζητήσετε. Όχι όμως επικριτικά και γκρινιάρικα, γιατί αυτό θα φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα, αφού θα αποτελεί μορφή παρατήρησης και επικριτικότητας. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
´Ασκηση για το σπίτι: επαναδιατυπώστε τη φράση “όλα εγώ τα κάνω εδώ μέσα, ούτε ένα ευχαριστώ δεν ακούω!” με μια φράση που να ζητάει το ίδιο πράγμα με ευγένεια και καλοσύνη, χωρίς να ακούγεται σαν γκρίνια! </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<br /></div>
<figure class="_2cuy _4nuy _2vxa"><div class="_h2x">
<img alt="" class="_h2z _297z _usd img" id="u_6u_3" src="https://scontent.fskg1-1.fna.fbcdn.net/v/t1.0-9/41290257_10156812685624048_4418152880809181184_n.jpg?_nc_cat=0&oh=726410733d24a04c1375b73e789315e7&oe=5C2D0494" /></div>
</figure></div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-49966236905069465822018-08-20T09:45:00.001+03:002018-08-20T09:45:12.094+03:00«Χαώθηκα!» ξαναβρίσκοντας το σημείο ισορροπίας μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-aqEdFWLNIZY/W3pi4hiJAyI/AAAAAAAAM1U/lE5TNHnq_fsCm-iQQLOJDrDxuwxN8SO9wCLcBGAs/s1600/feeling-lost-in-life.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="681" data-original-width="850" height="256" src="https://4.bp.blogspot.com/-aqEdFWLNIZY/W3pi4hiJAyI/AAAAAAAAM1U/lE5TNHnq_fsCm-iQQLOJDrDxuwxN8SO9wCLcBGAs/s320/feeling-lost-in-life.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Το ρήμα «χαώνομαι» ομολογώ ότι δεν το ήξερα. Το έμαθα από θεραπευόμενους που το χρησιμοποιούσαν νιώθοντας απόγνωση για το συναισθηματικό και νοητικό χάος που τους κυρίευε ανά περιόδους. Υπάρχουν όντως φάσεις στη ζωή που είναι φυσιολογικό να νιώθεις χαμένος, κολλημένος, αποκομμένος από τους στόχους σου, να έχεις χάσει τη συγκέντρωσή σου, να σε καταβάλλει μια θλίψη, φόβος, θυμός ή άγχος, που είσαι λιγότερο υπομονετικός με τους άλλους, που όλα αυτά τα δύσκολα συναισθήματα προσπαθείς να τα καταπνίξεις στο φαγητό, στο ποτό, στην υπερβολική δουλειά, στο ακατάσχετο «χάζεμα» μπροστά σε μια οθόνη. Αταξία, έλλειψη σειράς, παρορμητισμός. Δεν ξέρεις τι σου φταίει και σίγουρα νιώθεις δυσάρεστα και ένοχα που «το έχασες», που κάνεις λάθη, που είσαι κάπου χαμένος, μακριά από τις καλές στιγμές που όλα πήγαιναν «ρολόι».</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Ναι, είναι φυσιολογικό αυτό, σε όλους μας συμβαίνει πού και πού. Σε μια τέτοια φάση της ζωής μπορείς να λάβεις δράση κάνοντας ένα «life check- in», δηλαδή μια παύση στην οποία δίνεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με την εσωτερική ισορροπία του και να ρίξει λίγο φως στο πώς πραγματικά νιώθεις. Προτείνω για αυτήν την διαδικασία τα εξής βήματα (τα γράφω σε πρώτο πρόσωπο για να τα αισθανθεί ο καθένας πιο κοντά στον εαυτό του):</div>
<ol class="_5a_q _509r" dir="ltr" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 32px; padding-left: 14px; width: 676px;">
<li class="_2cuy _509s _2vxa" style="box-sizing: border-box; direction: ltr; list-style-type: decimal; margin: 0px auto 12px; text-align: left; white-space: pre-wrap; width: auto; word-wrap: break-word;">λέω στον εαυτό μου ότι είναι ΟΚ να περνάω μια τέτοια φάση και να νιώθω χαμένος.</li>
<li class="_2cuy _509s _2vxa" style="box-sizing: border-box; direction: ltr; list-style-type: decimal; margin: 0px auto 12px; text-align: left; white-space: pre-wrap; width: auto; word-wrap: break-word;">προσπαθώ να κάνω μια παύση, να βρω έναν χώρο και μια χρονική στιγμή στην οποία να μπορώ να νιώσω μια εξωτερική και εσωτερική ησυχία. </li>
<li class="_2cuy _509s _2vxa" style="box-sizing: border-box; direction: ltr; list-style-type: decimal; margin: 0px auto 12px; text-align: left; white-space: pre-wrap; width: auto; word-wrap: break-word;">συγκεντρώνομαι και ρωτάω τον εαυτό μου: τι άλλο συμβαίνει στη ζωή μου; Ποιος μπορεί να με έχει αποσυντονίσει; Τι μπορεί να «τρέχει» στο πίσω μέρος του μυαλού μου; Τι μπορεί να μου θυμίζει η ημερομηνία- η εποχή- ο καιρός; Μήπως άκουσα κάτι που με στενοχώρησε και δεν το κατάλαβα; Μήπως έπεσαν πολλά δύσκολα; Τι πιστεύω ότι με μπλόκαρε;</li>
<li class="_2cuy _509s _2vxa" style="box-sizing: border-box; direction: ltr; list-style-type: decimal; margin: 0px auto 12px; text-align: left; white-space: pre-wrap; width: auto; word-wrap: break-word;">προσπαθώ να αντιμετωπίσω αυτό που εντόπισα: βρίσκω τις κατάλληλες συναισθηματικές λέξεις (απογοητεύτηκα, ταράχτηκα, αναστατώθηκα, χαλάρωσα υπερβολικά κτλ.) και γράφω ή λέω σε κάποιον τις σκέψεις αυτές.</li>
<li class="_2cuy _509s _2vxa" style="box-sizing: border-box; direction: ltr; list-style-type: decimal; margin: 0px auto 12px; text-align: left; white-space: pre-wrap; width: auto; word-wrap: break-word;">επιλέγω μια τελετουργική πράξη με την οποία θα χαρίσω στον εαυτό μου χαλάρωση, συγχώρεση, δικαίωμα στο λάθος και την απολαμβάνω συνειδητά, ήρεμα, συγκεντρωμένα: ένας περίπατος στη φύση, ένα ρόφημα σε ένα υπέροχο καφέ, ένα αφρόλουτρο, ένα μασάζ, ένα μπάνιο στη θάλασσα, η αγορά ενός βιβλίου που πάντα ήθελα.</li>
<li class="_2cuy _509s _2vxa" style="box-sizing: border-box; direction: ltr; list-style-type: decimal; margin: 0px auto 12px; text-align: left; white-space: pre-wrap; width: auto; word-wrap: break-word;">δε δίνω μεγάλες υποσχέσεις- αντίθετα, λέω στον εαυτό μου ότι συνεχίζω να προχωράω στη ζωή μου, ότι κανείς δεν είναι τέλειος, ότι είμαι ΟΚ. Αν εντόπισα κάποιο πρόβλημα, προχωράω στην αντιμετώπισή του με μεθοδικότητα, υπευθυνότητα, σύνεση. Δίνω το <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: 600;">δικαίωμα </span>στον εαυτό μου να περνάω κάποιες φάσεις κατά τις οποίες ξεχνιέμαι, πέφτω ή υποκύπτω σε μη υγιείς συμπεριφορές. Με <span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">συγχωρώ </span>και με <span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">αγαπώ</span>. </li>
</ol>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Βαθιά αναπνοή και συνεχίζουμε μπροστά, χωρίς άγχος και ενοχές. Αν πάλι διαπιστώσεις ότι δεν μπορείς να διεκπεραιώσεις μόνος σου αυτά τα βήματα, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να σε βοηθήσουν να ξαναβρείς το σημείο ισορροπίας, συγκέντρωσης, προσήλωσης στον στόχο, προτεραιοποίησης. Δεν είναι αποτυχία το να ζητάς βοήθεια- το αντίθετο! Μπορεί κάτι να συμβαίνει μέσα σου που να χρειάζεται ειδική φροντίδα. Ηρεμία λοιπόν. Όλα φτιάχνουν. Πάμε πάλι!</div>
</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-85419110182213868822018-08-16T07:34:00.002+03:002018-08-16T07:34:51.577+03:00"Μόλις ξεμπερδέψω"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-gIua_-NUH6s/W3T-3AXzPOI/AAAAAAAAMv0/oYsIjFgryrQgMp6F-CN_jYHiSUttF3KBgCLcBGAs/s1600/470674388-612x612.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="408" data-original-width="612" height="213" src="https://3.bp.blogspot.com/-gIua_-NUH6s/W3T-3AXzPOI/AAAAAAAAMv0/oYsIjFgryrQgMp6F-CN_jYHiSUttF3KBgCLcBGAs/s320/470674388-612x612.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
<span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">Μόλις ξεμπερδέψω από τη δουλειά, όταν τελειώσει η εξεταστική, μετά το ταξίδι, μετά τις εξετάσεις, μόλις έρθει η άδεια, μετά τον στρατό, όταν πάρω το πτυχίο, όταν αδυνατίσω, μόλις βρω χρόνο, όταν θα έχω την κατάλληλη παρέα, όταν, μόλις...</span></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει πίεση να κάνουμε, να νιώσουμε, να βιώσουμε κάτι, αλλά νομίζουμε ότι πρέπει πρώτα να γίνει κάτι άλλο; Και πόσες φορές δεν έχουμε μείνει με μια αίσθηση ματαίωσης, έως ανοησίας, όταν αντιλαμβανόμαστε πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος και πόσο λιγότερα πράγματα έχουμε καταφέρει να κάνουμε, να νιώσουμε, να βιώσουμε; </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Υπάρχουν σίγουρα κάποιες περίοδοι ή καταστάσεις πιο άχαρες ή δυσάρεστες από κάποιες άλλες, με αποτέλεσμα να μας δημιουργείται η αίσθηση ότι πρώτα πρέπει να “ξεμπερδεύουμε” με αυτές και έπειτα να μπορέσουμε να χαλαρώσουμε και να προβούμε σε κάτι πιο ευχάριστο, που το αξίζουμε, που το κερδίσαμε, που θα μπορέσουμε επιτέλους να απολαύσουμε. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Η ζωή όμως έχει δύο χαρακτηριστικά: α) γλιστράει γρήγορα και β) είναι απρόβλεπτη και μπορεί να σου “σερβίρει” την επόμενη δυσκολία γρηγορότερα από όσο νόμιζες. Επίσης, γ) μας προσφέρει και πολλές ομορφιές που όμως συχνά θεωρούμε δεδομένες ή αγνοούμε. Με βάση αυτά τα δεδομένα, δεν είναι σπατάλη χρόνου να δίνουμε την πολυτέλεια της αναβολής και αναμονής των ευχάριστων καταστάσεων που μπορεί μάλιστα να είναι κάτω από τη μύτη μας; Η ζωή είναι το εδώ, το τώρα. Μπορεί να περιτριγυριζόμαστε από όμορφες εικόνες, στιγμές, καταστάσεις, που κανείς δεν μας εγγυάται ότι θα ξανασυναντήσουμε στο δρόμο μας. Όμως το άγχος μας, οι υποχρεώσεις και οι καταναγκασμοί μας ωθούν να σκεφτούμε το επόμενο, το μετά, το άλλο, και να ξεφεύγει το μυαλό μας από τη βίωση της ίδιας της στιγμής. Αποδρούμε μέσα από διάφορα μέσα που μουδιάζουν ή αποσπούν τον νου μας. Την ώρα που παίζουμε με το παιδί μας, χαζεύουμε στην τηλεόραση, σκρολάρουμε στο κινητό μας, μιλάμε στο τηλέφωνο, σκεφτόμαστε τη δουλειά μας. Και έρχεται η στιγμή που λέμε με παράπονο “πόσο γρήγορα μεγαλώνουν!” ή “πόσο μικρή είναι η ζωή” και μένουμε άναυδοι μπροστά στο πόσο σύντομη και πολύτιμη είναι η ζωή μας. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Όλοι μας μπορεί να πέφτουμε στην παγίδα της απόδρασης και να μην είμαστε συγκεντρωμένοι στη στιγμή. Συχνά μάλιστα, νομίζοντας ότι δεν αποδρούμε, πέφτουμε σε μια άλλη παγίδα, της <span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">καταγραφής</span>. Βιντεοσκοπούμε ή φωτογραφίζουμε καταναγκαστικά, νομίζοντας ότι έτσι κατανικούμε το πόσο τελικά λίγο κρατάει μια στιγμή, νομίζοντας ότι έτσι θα παγώσουμε τον χρόνο που τόσο αμείλικτα γρήγορα και ασταμάτητα περνάει. Και πάλι όμως καταλήγουμε να μην είμαστε παρόντες. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι έχουμε την επιλογή να πάψουμε να περιμένουμε ότι θα πρέπει με κάτι άλλο να ξεμπερδέψουμε, για να αφεθούμε στο τώρα που μας προσφέρεται. Η ζωή είναι το τώρα, τώρα είναι ο καιρός. Να κοιτάξουμε κάποιον στα μάτια, να συνδεθούμε, να δημιουργήσουμε, να απολαύσουμε και την παραμικρή εισπνοή οξυγόνου, τα συναισθήματα, τη φάση της ζωής στην οποία βρισκόμαστε. Η ενσυνειδητότητα ως πρακτική βοηθάει πολύ σε αυτό, γιατί προσφέρει μια εξάσκηση στη συγκέντρωση του νου στην παρούσα στιγμή, στην εμπειρία. Μπορούμε όλοι, ακόμα και στην πιο πολυάσχολη καθημερινότητα, να υιοθετήσουμε το “ζω το τώρα” με υπευθυνότητα αλλά και ηρεμία, με επίγνωση και ευγνωμοσύνη, με αγάπη προς τη ζωή! </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Καλλιόπη Εμμανουηλίδου</div>
</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-65301835647017547212018-05-16T10:16:00.001+03:002018-05-16T10:16:08.864+03:00Εμείς και οι “επιτυχημένοι άνθρωποι” που δε χρειάζεται να γίνουμε ποτέ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4Ym2l_NB12Q/Wvvac3625NI/AAAAAAAAKt0/savRiArW9Fkqa5A2XLqT0whxAk8d7iTZwCLcBGAs/s1600/successful%2Bpeople.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="162" data-original-width="311" src="https://2.bp.blogspot.com/-4Ym2l_NB12Q/Wvvac3625NI/AAAAAAAAKt0/savRiArW9Fkqa5A2XLqT0whxAk8d7iTZwCLcBGAs/s1600/successful%2Bpeople.png" /></a></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Περνάμε αρκετές ώρες διαβάζοντας. Με τη χρήση των συσκευών που μας κάνουν πιο εύκολη την πρόσβαση στο διαδίκτυο (tablet, smartphones), ο χρόνος που εκτιθέμεθα σε διάφορες πληροφορίες αυξάνεται. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ενημερώσεις, άρθρα, ποσταρίσματα, ιδέες που προέρχονται από διάφορες πηγές. Διαβάζουμε, άλλοτε συγκεντρωμένοι και άλλοτε “χαζεύοντας” ασυναίσθητα, ακόμα και όταν διαβάζουμε μόνο τίτλους, χωρίς να κάνουμε πλήρη ανάγνωση ενός κειμένου. Η έκθεση αυτή σε πληροφορίες μπορεί να μας επηρεάσει και να μας προβληματίσει. Αυτό είναι θεμιτό, μέχρι ενός σημείου, γιατί από ένα σημείο και έπειτα η πληροφόρηση μπορεί να γίνει α) παραπληροφόρηση από μη αξιόπιστες πηγές ή β) υπερπληροφόρηση, καταιγισμός δηλαδή περισσότερων πληροφοριών από ό,τι ο νους και η ψυχή μας πραγματικά αντέχουν.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Ως ψυχολόγος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίσκομαι σε επαφή με μεγάλο μέρος της αρθρογραφίας που αφορά την ανατροφή των παιδιών, τον συναισθηματικό μας κόσμο, τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Συχνά παρατηρώ σε άρθρα, ακόμα και σε απλά stickers και infographics πληροφορίες που προέρχονται πολλές φορές από προσωπικές διαπιστώσεις των δημιουργών τους, οι οποίες όμως είναι γραμμένες με έναν τρόπο που δε δημιουργεί απλώς έναν προβληματισμό αλλά μεταφέρει μια ενοχή και μια υπόδειξη για το πώς πρέπει να ζούμε που καταντά να οδηγεί σε καταναγκασμούς. Σε ‘πρέπει’ που δεν καταφέραμε να υπηρετήσουμε, σε σκέψεις που δεν μας πέρασαν ποτέ από το μυαλό, σε γνώσεις που δεν είχαμε, σε συνήθειες και πρακτικές που δεν έχουμε κατακτήσει ακόμα. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
“Δέκα συνήθειες των επιτυχημένων ανθρώπων”, διαβάζουμε και με μια κρυφή αγωνία ελπίζουμε να έχουμε κάποιες από αυτές και νιώθουμε μειονεκτικά για όσες δεν μπορέσαμε ποτέ να έχουμε. “Η δυστυχία του να είσαι μοναχοπαίδι”, διαβάζουμε και νιώθουμε ήδη από τον τίτλο ενοχές που κάναμε μόνο ένα παιδί ή αναβιώνουμε δύσκολα και απρόσκλητα συναισθήματα από τη δική μας παιδική ηλικία. ‘Αρθρα, σκέψεις και ιδέες για το πώς ΕΙΝΑΙ τα πράγματα, υποδείξεις για το πώς ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε, σε ένα εντελώς μάταιο κυνήγι τελειότητας. Ρητά και αποφθέγματα, πομπώδη και εντυπωσιακά, που μεγαλόστομα ανακοινώνουν σοφίες. Καλούπια, γενικεύσεις, στερεότυπα. Προσπάθειες να δημιουργηθούν μοντέλα, πρότυπα, κανόνες, μπας και νιώσουμε μια ασφάλεια ελέγχου και τάξης για τον κόσμο γύρω μας.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Χωρίς να το καταλάβουμε, συγκρίνουμε τον εαυτό μας με εκείνους τους άλλους, τους επιτυχημένους, τους ευτυχισμένους, τους ανθρώπους με την τέλεια αυτοεκτίμηση, το τέλειο σύστημα ανατροφής των παιδιών τους, με την τέλεια επικοινωνιακή μέθοδο, με οργανωτικότητα, ψυχική υγεία, αποτελεσματική διαχείριση των δυσκολιών της ζωής τους. Και φυσικά η ατελής μας αυτοεικόνα μας λυπεί, δίπλα στην τέλεια εικόνα εκείνων των “άλλων”. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
“Δε θέλω να γίνω τέλεια. Δε θέλω να είμαι σαν το χαμστεράκι που τρέχει με αγωνία αδιάκοπα σε έναν τροχό, χωρίς να φτάνει ποτέ πουθενά.”, μου είπε πρόσφατα μια θεραπευόμενή μου. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Η απελευθέρωση από όλους αυτούς τους καταναγκασμούς και τις επιταγές είναι ένα υπέροχο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας. Ναι, μπορούμε να διαβάσουμε ένα άρθρο για τις συνήθειες των επιτυχημένων ανθρώπων, αλλά ταυτόχρονα μπορούμε να σκεφτούμε και ότι δεν υπάρχουν απόλυτα επιτυχημένοι άνθρωποι αλλά άνθρωποι που μπόρεσαν και εφάρμοσαν κάποιες στρατηγικές με επιτυχία. Κάποιες άλλες όχι. Και σίγουρα αυτοί οι “επιτυχημένοι άνθρωποι” δεν είναι σε όλα επιτυχημένοι και σίγουρα μέχρι να πετύχουν σε αυτό το κάτι έκαναν και πολλά λάθη και απέτυχαν σε πολλά. Και πιστέψτε με, οι άνθρωποι δεν είναι στα αλήθεια αυτό που θέλουν να δείχνουν, ιδίως στον επίπλαστο καλογυαλισμένο κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Σιγουρα δεν είναι στις προθέσεις μου αυτό το κείμενο να είναι άλλος ένας “μπούσουλας” με προστακτικές για το πώς πρέπει να κάνουμε κάτι. Αλλιώς αυτοαναιρείται. Σίγουρα δεν εννοώ να είμαστε δύσπιστοι απέναντι στους άλλους, αλλά επιφυλακτικοί, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι που τελικά μοιάζει να μη μας πείθει και πολύ για την τελειότητά του. Κριτική σκέψη, όχι επικριτικότητα. Θαυμασμός των άλλων, όχι εξιδανίκευση. Και σίγουρα γενναίες δόσεις κουράγιου, θαυμασμού, αναγνώρισης στον εαυτό μας. Γιατί καλοί οι προβληματισμοί, οι ιδέες, οι σκέψεις και οι γνώσεις που αποκομίζουμε από την (υπερ)έκθεσή μας σε όλα αυτά τα αναγνώσματα, αλλά δύσκολα θα βρείτε ένα άρθρο που να σας πει ότι είστε αρκετοί, είστε ΟΚ, τα πάτε καλά, καλή δουλειά φίλε μου, συνέχισε έτσι! </div>
</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-45212261135155698592017-10-16T07:48:00.003+03:002017-10-16T07:48:57.254+03:00Το κομμάτι που λείπει. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-54RkNrmNMno/WeQ5LZFtm-I/AAAAAAAAFaY/NxNdr-L91eAkl14L0IbqVSXpWAcnPt8_ACLcBGAs/s1600/shape%2Bsorter.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="274" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-54RkNrmNMno/WeQ5LZFtm-I/AAAAAAAAFaY/NxNdr-L91eAkl14L0IbqVSXpWAcnPt8_ACLcBGAs/s320/shape%2Bsorter.jpg" width="273" /></a></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Θυμάστε τα βρεφικά παιχνίδια που έχουν ένα ταμπλό με τρύπες σε διάφορα σχήματα, και πρέπει το μικρούλι να βρει ποιο κομμάτι να βάλει στη σωστή τρύπα; Αυτή τη μεταφορά θα χρησιμοποιήσουμε για το άρθρο αυτό. Πώς στην καθημερινότητά μας δηλαδή επιμένουμε να προσπαθούμε να γεμίσουμε την τρύπα που έχει σχήμα καρδιάς με κομμάτια που έχουν διάφορα άλλα σχήματα (αστεριού, τριγώνου κτλ.). Μια φαινομενικά ανόητη πράξη για εμάς τους μεγάλους, με βαθύτερες όμως αιτίες.
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε την αίσθηση πως κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας, όσο ευτχισμένη κι αν τη θυμόμαστε, <span class="_4yxo _4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic; font-weight: bold;">κάτι μας έλειπε</span>, κάτι δεν μας ήταν αρκετό. Μπορεί να μη μας δόθηκε αρκευτός σεβασμός, καθοδήγηση, προσοχή, επιβράβευση, αναγνώριση, έπαινος, εμπιστοσύνη, ελευθερία, επαφή, αγκαλιά, χρόνος.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Το αποτέλεσμα αυτών των ελλείψεων ήταν ότι δε μάθαμε πώς είναι η πλήρης φροντίδα. Μάθαμε κάτι ελλιπές και, επειδή ήμασταν παιδιά, δε μάθαμε ποτέ ακριβώς τι είναι αυτό που μας έλειπε, γιατί δεν το γνωρίζαμε. Πώς μπορεί να σου λείπει κάτι που δεν ξέρεις καν τι είναι; Μεγαλώνοντας μείναμε απλώς με αυτήν την αίσθηση του κενού, ότι κάτι μας λείπει. Απροσδιόριστο κενό, άγνωστο. Ξέραμε πια βαθιά μέσα μας ότι κάτι μας λείπει. Και αρχίσαμε από νωρίς να προσπαθούμε να γεμίσουμε αυτό το κενό κάνοντας διάφορα πράγματα. Πασχίζαμε να αναπληρώσουμε ό,τι μας αποστερήθηκε. Χρειαζόμασταν ένα μέσο να αποφύγουμε αυτόν τον πόνο, να αποδράσουμε από αυτόν, να κάνουμε ότι δεν υπάρχει. Να μουδιάσουμε τα επώδυνα συναισθήματα, να αποσπάσουμε την προσοχή μας από αυτά. Να στοχεύσουμε στην ικανοποίηση των αισθήσεων, αυτόν τον εύκολο δηλαδή τρόπο να δώσουμε στον εαυτό μας <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">απόλαυση</span>. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Έτσι, ενώ χρειαζόμασταν κάποια μορφή φροντίδας και αγάπης, μάθαμε να δίνουμε στον εαυτό μας γρήγορες απολαύσεις. Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να μας δίνουμε φροντίδα και αγάπη και τόσο εύκολα μπουκωνόμαστε με κακό αλλά νόστιμο φαγητό, τσιγάρο, αλκοόλ, αποχαύνωση στις οθόνες; Η απάντηση βρίσκεται στο ότι αυτές οι "απολαύσεις" (χρησιμοποιώ εισαγωγικά γιατί δεν προσφέρουν ουσιαστική αλλά εφήμερη και επιζήμια απόλαυση) είναι γρήγορα και εύκολα προσβάσιμες. Επίσης έχουμε μεγαλώσει με τις εντολές ότι είναι εγωιστικό να φροντίσεις βαθιά τον εαυτό σου, ότι πρέπει να νοιάζεσαι πρώτα για τους άλλους και φυσικά ότι πρέπει να είσαι ένας βράχος που τα αντέχει όλα και δεν πρέπει να λυγίζει. Μάθαμε λοιπόν να αντιμετωπίζουμε τη μοναξιά με κάπνισμα, το άγχος με ουσίες, το θυμό με φαγητό, τη λύπη με ποτό. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Κατά βάθος όμως καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν κάνουμε καλά, ότι δεν είναι αυτό το κομμάτι που μας λείπει. Αυτές οι πράξεις μας δίνουν μόνο βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα. Δεν αφαιρούν τον πόνο, αλλά είναι παυσίπονα. Δεν νιώθουμε ευτυχισμένοι αλλά μόνο κάπως ικανοποιημένοι. Συνήθως αυτές οι συνήθειες δεν μας κάνουν και πολύ καλό και μας αφήνουν άδειους, αποστερημένους, ντροπιασμένους, ενόχους. Είμαστε ηττημένοι, νιώθουμε αποτυχημένοι. Δε βάλαμε το σωστό κομμάτι που μας έλειπε κατά βάθος. Η βαθιά ανάγκη μας είναι ακόμα ακάλυπτη.
</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Υπάρχει όμως λύση. Να δώσουμε στον εαυτό μας όχι απόλαυση και ικανοποίηση, αλλά <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">φροντίδα και συμπόνια.</span> Να εντοπίσουμε το πραγματικό σχήμα που μας λείπει και εκεί να στοχεύσουμε. Μας έλειψε ο σεβασμός; Να σεβαστούμε τον εαυτό μας. Μας έλειψε η αναγνώριση; Να θεωρήσουμε επιτέλους ότι μας αξίζει να δώσουμε στον εαυτό μας προτεραιότητα στην αγάπη και τη φροντίδα. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται πρώτα να κάνουμε επιτέλους έναν εσωτερικό διάλογο με το μικρό αποστερημένο παραπονεμένο παιδί που κρύψαμε βαθιά μέσα μας. Να του δώσουμε υποστήριξη, κουράγιο και να μην το ξαναφήσουμε να κρυφτεί ντροπιασμένο και παραμελημένο. Να το φροντίσουμε σαν να το ανακαλύψαμε ξαφνικά μόνο και αβοήθητο και να του δώσουμε φροντίδα, αγάπη, περιποίηση.
</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Η διαδικασία αυτή δεν είναι γρήγορη. Χρειάζεται να γίνουν πολλά μικρά βηματάκια, μέχρι να μεταμορφωθούμε και να μάθουμε πια να βάλουμε για τα καλά στη θέση του το κομμάτι που λείπει. Το σωστό κομμάτι αυτήν τη φορά. Χρειάζεται χρόνος και πολλές μικρές καλές πράξεις αγάπης για τον εαυτό μας.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Οι πράξεις αυτές της συμπόνιας και φροντίδας προς τον εαυτό μας χρειάζεται να βασιστούν σε τρεις νέους πυλώνες. Που άπαξ και τους καταλάβουμε και τους δοκιμάσουμε, δε θα θέλουμε να τους αποχωριστούμε ποτέ, γιατί θα μας ανοίξουν τα μάτια και νέους δρόμους στη διαχείριση της ζωής και στην κατανόηση των ανθρώπων γύρω μας.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Ο πρώτος πυλώνας είναι η <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">καλοσύνη</span>. Πριν φάμε το τέταρτο κομμάτι πίτσας, να φερθούμε στον εαυτό μας σαν ένα μικρό παιδί και με αγάπη και προστατευτικότητα (όχι αυστηρά και τιμωρητικά) να του πούμε "δεν θα σου κάνει καλό". Μια νέα τρυφερότητα απέναντι στον εαυτό μας.
Ο δεύτερος πυλώνας είναι η <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">σύνδεση</span> με τους άλλους ανθρώπους. Να καταλάβουμε ότι όλοι πάνω κάτω τα ίδια βάσανα έχουμε, ότι όλοι μας προσπαθούμε να χαρούμε τη ζωή και να παλέψουμε με τις πληγές του παρελθόντος και του παρόντος και με τους φόβους του μέλλοντος. Ότι η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση έχουν μεγαλύτερη αξία από την επικριτικότητα και την αλληλοκακοποίηση. Ότι όλοι στον ίδιο αγώνα μαχόμαστε.
Ο τρίτος πυλώνας είναι η <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">ενσυνειδητότητα</span>. Το να μπορούμε να είμαστε συνδεδεμένοι με τον εαυτό μας και την εμπειρία του τώρα, χωρίς να προσπαθούμε να αποδράσουμε σε αυτοματοποιημένες, μηχανικές συμπεριφορές που μας αποστασιοποιούν από την εμπειρία της ζωής. Να προσέχουμε ό,τι μας συμβαίνει, ακόμα και τον πόνο μας, αντί να θάβουμε τα συναισθήματα, από φόβο μήπως δε θα μπορέσουμε να τα διαχειριστούμε.
</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Το αποτέλεσμα της νέας φιλοσοφίας είναι μια ζωή πιο ευχάριστη, πιο ήρεμη, πιο ξεκούραστη, πιο οριοθετημένη, πιο ωφέλιμη, πιο γενναία, πιο ειλικρινής, πιο αυθεντική. Χωρίς κρυφτούλι, χωρίς να παριστάνουμε τους σούπερ ανθεκτικούς παίζοντας κρυφτούλι πίσω από πανοπλίες. <span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">Μπορούμε λοιπόν να ανακαλύψουμε τον βαθύ, χρόνιο, μη αναγνωρισμένο πόνο μέσα μας και να περιποιηθούμε όσα τραύματα θα ανακαλύψουμε, για να κλείσουν ομαλά και με τρόπο υγιή.</span></div>
</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-68175928930950770462017-07-15T09:27:00.000+03:002017-07-15T09:27:21.197+03:00Νευρική ανορεξία- μια συνέντευξη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-jDLVLI8m88s/WRIghzvXNaI/AAAAAAAABl4/RFBNqnd1rzMYZI_BnHuQuU32EC_ZkaeugCLcB/s1600/lask.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-jDLVLI8m88s/WRIghzvXNaI/AAAAAAAABl4/RFBNqnd1rzMYZI_BnHuQuU32EC_ZkaeugCLcB/s320/lask.jpg" width="254" /></a></div>
Η νευρική ανορεξία είναι μια πολύ επικίνδυνη ασθένεια που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του πάσχοντος και εμφανίζει μεγάλες αντιστάσεις στη θεραπεία. Η παρακάτω συνέντευξη από το ΒΗΜΑ απαντά σε διάφορα ερωτήματα που προκύπτουν σχετικά με αυτήν την διαταραχή:<br />
<br />
Ενα καθ' όλα φυσιολογικό παιδί, συνήθως κορίτσι, μπαίνει στην εφηβεία. Και μαζί με το σώμα που αρχίζει να μεταμορφώνεται, οι γονείς παρατηρούν και μιαν άλλη μεταμόρφωση που έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του παιδιού τους. Το μέχρι πρότινος χαρούμενο κορίτσι εμφανίζεται ολοένα και πιο αγχωμένο, ολοένα και πιο μπερδεμένο σε σχέση με τον εαυτό του. Καμία σημασία δεν έχουν οι φιλοφρονήσεις των φίλων και των αγαπημένων για την αναδυόμενη ομορφιά του. Εκείνο είναι πεπεισμένο ότι ποτέ δεν θα είναι όσο λεπτό θα έπρεπε και, λες και πασχίζει να αντιστρέψει τις αλλαγές που φέρνει η εφηβεία, βάζει στόχο να γίνει πολύ, μα πολύ λεπτό. Αφύσικα λεπτό. Και το χειρότερο: πετυχαίνει τον στόχο θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του, αλλά δεν φαίνεται να κατανοεί την κατάστασή του. Ούτε η δική του σωματική αδυναμία ούτε η απόγνωση των οικείων του είναι δυνατόν να το κάνουν να παραδεχθεί ότι έχει ξεπεράσει τα όρια. Πανικός...<br />
<br />
Ο βρετανός ψυχίατρος Μπράιαν Λασκ είναι πρωτοπόρος στην έρευνα για τη νευρική ανορεξία<br />
Ιστορίες όπως αυτή διαδραματίζονται ολοένα και συχνότερα σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Και ενώ ως πρόσφατα υπήρχε η αντίληψη ότι η νευρική ανορεξία δεν είναι παρά μια υποτιθέμενη ασθένεια της μόδας και του lifestyle, σήμερα γνωρίζουμε ότι πρόκειται για μια σοβαρή διαταραχή του εγκεφάλου και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Αναζητώντας να κατανοήσουμε τα τι και τα πώς της διαταραχής αυτής αλλά και να ζητήσουμε οδηγίες για γονείς και παιδιά που ζουν στον κυκεώνα της, το ΒΗΜΑScience μίλησε με τον κ. Μπράιαν Λασκ (Bryan Lask), ομότιμο καθηγητή Παιδικής και Εφηβικής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Ο βρετανός καθηγητής έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη και στην αντιμετώπιση της νευρικής ανορεξίας.<br />
<br />
Είναι η νευρική ανορεξία μια νόσος του lifestyle;<br />
«Οχι! Η νευρική ανορεξία (anorexia nervosa) είναι μια γενετικά καθορισμένη διαταραχή του εγκεφάλου. Αυτό θα πει ότι υπάρχουν άτομα των οποίων το γενετικό προφίλ καθιστά τον εγκέφαλό τους περισσότερο ευαίσθητο στη συγκεκριμένη διαταραχή σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό».<br />
<br />
Μας λέτε λοιπόν ότι τα γονίδια είναι αναγκαία συνθήκη για την εκδήλωση της νευρικής ανορεξίας. Είναι όμως και ικανή;<br />
«Οχι και πάλι. Τα γονίδια τα οποία με τη δράση τους προσδίδουν ευαισθησία στον εγκέφαλο αποτελούν μεν την προϋπόθεση για την εκδήλωση της νόσου αλλά δεν αρκούν. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν τα γονίδια είναι να δημιουργούν το υπόστρωμα πάνω στο οποίο έρχονται να επιδράσουν οι άλλοι παράγοντες που πυροδοτούν την εκδήλωσή της. Και εδώ ο κοινωνικός παράγοντας είναι πολύ ισχυρός».<br />
<br />
Τι εννοείτε;<br />
«Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία προωθεί ενεργά τη λεπτή σιλουέτα ως ιδανικό. Τα παιδιά ακούνε από πολύ μικρά ότι το να είναι κανείς λεπτός είναι καλό και το να παχαίνει είναι κακό. Στη συνέχεια έρχεται η εφηβεία, η οποία είναι μια περίοδος δραματικών αλλαγών που δεν αφορούν μόνο την εμφάνιση αλλά και την ψυχολογία. Οι αλλαγές στο σώμα είναι ένας παράγοντας άγχους για τους εφήβους. Χρειάζεται χρόνος για να μπορέσουν να προσαρμοστούν. Την ίδια χρονική περίοδο οι ορμονικές αλλαγές επιδρούν στον εγκέφαλο ενεργοποιώντας τα γονίδια της ευαισθησίας στην ανορεξία. Σε αυτό το υπόστρωμα, αρκεί ένα τραυματικό γεγονός για να αρχίσει o φαύλος κύκλος που ενισχύει και συντηρεί τη διαταραχή. Σε αυτόν τον φαύλο κύκλο το πανταχού παρόν, επίμονο και ισχυρό μήνυμα μιας κοινωνίας που αποθεώνει τη λεπτή σιλουέτα παίζει κεντρικό ρόλο».<br />
<br />
Απέτυχαν δηλαδή οι προσπάθειες που είχαν ξεκινήσει από τη βιομηχανία της μόδας για έμφαση σε κανονικά και όχι αποστεωμένα σώματα;<br />
«Απολύτως! Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας το μήνυμα υπέρ της λεπτότητας που στέλνει η κοινωνία μας στα νέα κορίτσια έχει ενταθεί. Εκτός από τα κλασικά μέσα, όπως τα περιοδικά και η τηλεόραση, μεγάλο ρόλο σε αυτό έχουν παίξει και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και το photoshop. Η πίεση την οποία δέχονται αυτά τα ευαίσθητα παιδιά είναι αφόρητη και τα περιστατικά νευρικής ανορεξίας βαίνουν αυξανόμενα». <br />
<br />
Αναφερθήκατε σε τραυματικά γεγονότα που πυροδοτούν την έναρξη της διαταραχής. Τι μπορεί να είναι αυτά;<br />
«Οτιδήποτε! Οι ευαίσθητοι στην ανορεξία έφηβοι είναι στην πλειονότητά τους αγχωμένα παιδιά. Βιώνουν με δραματικό τρόπο καταστάσεις που σε άλλους συνομηλίκους τους δεν προκαλούν το ίδιο έντονο στρες. Ετσι ένας χωρισμός, μια αλλαγή σχολείου, μια πίεση για τα μαθήματα μπορεί να λειτουργήσουν σαν πυροδοτικοί μηχανισμοί για τη νευρική ανορεξία».<br />
<br />
Πόσο σοβαρή διαταραχή είναι η νευρική ανορεξία;<br />
«Είναι πάρα πολύ σοβαρή. Είναι μια ασθένεια που μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο νέα παιδιά. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι ύστερα από πέντε χρόνια μόλις το 40%-50% των πασχόντων είναι θεραπευμένο».<br />
<br />
Πού οφείλεται η αποτυχία μας να θεραπεύσουμε τη νευρική ανορεξία;<br />
«Οι λόγοι είναι πολλοί και ποικίλοι. Πολλές φορές αποτυγχάνουμε να αναγνωρίσουμε εγκαίρως και σωστά τη σοβαρότητα της κατάστασης, αλλά και όταν γίνει σωστά η διάγνωση δεν είμαστε αποτελεσματικοί στην αντιμετώπισή της, καθώς πρόκειται για μια ιδιαίτερα πολύπλοκη διαταραχή. Μια διαταραχή με πολλές εκφάνσεις και ως εκ τούτου απαιτούνται για τη θεραπεία της περισσότερα του ενός "φάρμακα", εκτός από τη χορήγηση φαγητού».<br />
<br />
Τι εννοείτε; Πού έγκειται η πολυπλοκότητά της;<br />
«Σε μια σειρά παράγοντες. Κατ' αρχάς πρόκειται για μια διαταραχή που χαρακτηρίζεται από στρεβλώσεις και αντιθέσεις. Η κύρια στρέβλωση αφορά την εικόνα που έχει ο πάσχων για τον εαυτό του. Οι ασθενείς είναι εξαιρετικά λεπτοί αλλά θεωρούν τον εαυτό τους παχύ. Είναι πολύ σοβαρά άρρωστοι, αλλά θεωρούν ότι είναι απολύτως καλά. Πεινούν, αλλά είναι πεπεισμένοι ότι έχουν φουσκώσει με την πρώτη κιόλας μπουκιά. Είναι συνήθως πολύ επιτυχημένα παιδιά στα μαθήματα ή σε ό,τι άλλο κάνουν, αλλά έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση. Θέλουν να γίνουν καλά, αλλά και δεν θέλουν να γίνουν καλά... Τελικώς αυτή η σοβαρότατη και επικίνδυνη για τη ζωή αρρώστια προσλαμβάνεται από τον ασθενή ως πλεονέκτημα, επειδή η λεπτή σιλουέτα είναι κάτι που το επιθυμεί διακαώς. Και όσο πιο πολύ λεπταίνει η σιλουέτα τόσο ο ασθενής αισθάνεται καλύτερα για αμιγώς βιοχημικούς λόγους».<br />
<br />
Δηλαδή;<br />
«Οπως είπαμε και προηγουμένως, τα παιδιά με νευρική ανορεξία είναι συνήθως άτομα με υψηλά επίπεδα στρες. Οι εξαντλητικές δίαιτες στις οποίες υποβάλλουν τον εαυτό τους έχουν σαν συνέπεια την πτώση των επιπέδων των νευροδιαβιβαστών που απαιτούνται για τη συντήρηση της αγχώδους διαταραχής. Ετσι, όσο πιο πολύ αδυνατίζουν τόσο μειώνεται το στρες που νιώθουν και τόσο πιο καλά αισθάνονται».<br />
<br />
Με βάση αυτά που μόλις είπατε, θα περίμενε κανείς οι ασθενείς που βρίσκονται σε θεραπεία και αρχίζουν να παίρνουν βάρος να αισθάνονται χειρότερα και να καταλαμβάνονται εκ νέου από άγχος...<br />
«Ακριβώς αυτό συμβαίνει! Και αυτό είναι ένας από τους λόγους που η πορεία προς την ίαση είναι μακρά. Τα πισωγυρίσματα είναι αναμενόμενα και πρέπει όλοι να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτά».<br />
<br />
Ποιοι είναι οι «όλοι» που θα πρέπει να προετοιμάζονται;<br />
«Προφανώς η οικογένεια, αλλά και η ομάδα των θεραπευτών που ασχολούνται με τα παιδιά τα οποία πάσχουν από νευρική ανορεξία. Βλέπετε, δεν αρκεί ένας γιατρός για τη θεραπεία τους. Χρειάζεται μια ομάδα που θα αποτελείται από έναν ψυχίατρο, έναν παθολόγο και έναν διαιτολόγο, και όλοι αυτοί θα πρέπει να είναι σε αγαστή συνεργασία με την οικογένεια για να μπορέσει να δημιουργηθεί το υποστηρικτικό πλαίσιο που θα βοηθήσει τα παιδιά στον τιτάνιο αγώνα τον οποίο δίνουν».<br />
<br />
Ενα παιδί δεν φτάνει από τη μια μέρα στην άλλη να κινδυνεύει η ζωή του από την ασιτία στην οποία υποβάλλεται από μόνο του. Υπάρχουν πρώιμες ενδείξεις της νόσου; Κάτι που θα πρέπει να προσέξουν οι γονείς για να υπάρξει μια έγκαιρη διάγνωση;<br />
«Βεβαίως και υπάρχουν. Οποιοδήποτε παιδί που δεν είναι παχύσαρκο ή υπέρβαρο και αρχίζει συστηματική και εξαντλητική δίαιτα χρειάζεται προσοχή. Το μότο "είμαι χοντρή" που επαναλαμβάνεται συνεχώς και δεν περιγράφει την πραγματικότητα πρέπει να μας υποψιάσει. Ομοίως πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις η εμμονική ενασχόληση με τη γυμναστική. Στην πραγματικότητα, οποιαδήποτε αλλαγή η οποία δεν συνάδει με την προσωπικότητα του παιδιού χρήζει προσοχής από τους γονείς. Οι αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα των εφήβων είναι πηγή άγχους και συχνά ντροπής, αλλά η εμμονική ανησυχία για το σώμα τους και η συνεχής ενασχόληση με την εικόνα τους είναι ενδείξεις ότι τα όρια έχουν ξεπεραστεί».<br />
<br />
Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς όταν αντιληφθούν τέτοιου είδους συμπεριφορές;<br />
«Κατ' αρχάς είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι οι γονείς θα πρέπει να έχουν τις κεραίες τους όρθιες για να αντιληφθούν αυτές τις διαφορές. Πρέπει να ακούνε τα παιδιά τους, να ακούν τα λόγια που λένε και να "καταγράφουν" τις συμπεριφορές τους. Να δίνουν προσοχή στις σκέψεις, στα συναισθήματα και στις αλλαγές συμπεριφοράς των εφήβων παιδιών τους ώστε να μπορέσουν να διαγνώσουν τη σοβαρότητα του προβλήματος όσο το δυνατόν νωρίτερα».<br />
<br />
Δεν θα μπορούσε ωστόσο, ακόμη και για τον ευαίσθητο γονέα που είναι κοντά στο παιδί του, να εκληφθεί αρχικά η αλλαγή στη συμπεριφορά σαν μία ακόμη φάση από αυτές που περνούν οι έφηβοι;<br />
«Ασφαλώς και θα μπορούσε, αλλά δυστυχώς η νευρική ανορεξία δεν είναι φάση, είναι ασθένεια, και μάλιστα πολύ σοβαρή! Ακόμη και αν στην αρχή δεν αντιληφθεί κανείς τη σοβαρότητα της κατάστασης, σύντομα το πρόβλημα γίνεται εμφανές. Και γίνεται εμφανές όχι μόνο από τη δραματική απώλεια βάρους, αλλά και από το γεγονός ότι τα παιδιά "δεν παίρνουν από λόγια" σε ό,τι αφορά αυτό το θέμα. Μοιάζουν να έχουν χάσει την κοινή λογική».<br />
<br />
Με βάση αυτή την περιγραφή, θεωρείτε περιττό εκ μέρους των γονέων να προσπαθήσουν να συνετίσουν το παιδί τους;<br />
«Οπως διαπιστώνουν πολύ γρήγορα οι γονείς, οι κουβέντες γύρω από την ουσία του θέματος δεν οδηγούν πουθενά. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα πρέπει να σταματήσουν να μιλούν στο παιδί τους. Το αντίθετο! Θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο δίπλα του. Αλλά θα πρέπει να μιλούν στα συναισθήματά του και όχι στις λέξεις του. Θα πρέπει να μάθουν να διαχωρίζουν πότε μιλάει το παιδί τους και πότε μιλάει η ασθένειά του. Θα είναι εκεί να παρηγορήσουν το πληγωμένο παιδί τους, αλλά δεν θα συνδιαλέγονται με τη διαταραχή».<br />
<br />
Δεν ακούγεται και πολύ εύκολο όλο αυτό...<br />
«Πράγματι, δεν είναι. Ενα από τα δυσκολότερα πράγματα που καλείται να φέρει σε πέρας η οικογένεια είναι να θυμάται συνεχώς ότι πρόκειται για νόσο της οποίας η θεραπεία δεν εξαρτάται από τη βούληση των πασχόντων. Οπως ακριβώς δεν μπορούμε να απαιτούμε από έναν ασθενή με καρκίνο ή με πνευμονία να θεραπευθεί διά της βούλησής του από την ασθένειά του, έτσι δεν μπορούμε να ζητούμε κάτι τέτοιο από τους πάσχοντες από νευρική ανορεξία. Δεν ωφελούν λοιπόν οι θυμοί ή οι ατέρμονες συζητήσεις με λογικά επιχειρήματα. Τα παιδιά δεν μπορούν μόνα τους να αντιμετωπίσουν την ασθένειά τους, χρειάζονται υποστηρικτικό πλαίσιο και σε αυτό το πλαίσιο ο περίγυρός τους είναι εξίσου σημαντικός με τους θεράποντες ιατρούς. Να αναφέρουμε εδώ ότι αν οι γονείς αισθάνονται πως χρειάζονται και εκείνοι ψυχολογική υποστήριξη και καθοδήγηση, δεν θα πρέπει να ντρέπονται να τη ζητήσουν. Η καλή συνεργασία γονέων και θεραπευτικής ομάδας αποβαίνει προς το καλό όλων, και κυρίως των ασθενών».<br />
<br />
Συνοψίζοντας, υπάρχει μια συμβουλή που θα θέλατε να δώσετε στους γονείς;<br />
«Η πολυπλοκότητα της διαταραχής σημαίνει ότι κάθε ασθενής είναι διαφορετικός και χρήζει διαφορετικής αντιμετώπισης. Στόχος μας είναι να βρούμε τι κινεί τον ασθενή και να σχεδιάσουμε την κατάλληλη για αυτόν θεραπεία, η οποία περιλαμβάνει πολλές προσεγγίσεις. Παραδείγματος χάριν, κάποιους τους βοηθούν οι τεχνικές χαλάρωσης και η γιόγκα, ενώ άλλους όχι, κάποια παιδιά έχουν ανάγκη να ταϊστούν και άλλα θέλουν να τρώνε μόνα τους, κάποια πρέπει να πάρουν φάρμακα και κάποια άλλα όχι. Ως προς την προσέγγιση λοιπόν, αυτή είναι βέβαιο πως θα ποικίλλει. Ανεξαρτήτως προσέγγισης όμως, αυτό που πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να εμφανίζουν ένα αδιάρρηκτο μέτωπο (όχι ο πατέρας να λέει κάτι και η μητέρα κάτι άλλο), αποφασισμένο να ακολουθήσει την όποια θεραπευτική προσέγγιση ευλαβικά, αλλά και αφοσιωμένο στο παιδί. Το παιδί πρέπει να παίρνει αγάπη, αγκαλιά και στοργή, αλλά να γνωρίζει ότι θα παίρνει και το φάρμακό του, έστω και αν αυτό είναι μόνο το φαγητό. Είπαμε, μιλάμε και συμπαραστεκόμαστε στο παιδί μας για να καθησυχάσουμε τις αγωνίες του και τους φόβους του, αλλά δεν μιλάμε στην ασθένειά του!».<br />
<br />
<br />
<br />
Πρόβλημα στην insula<br />
Ναυάγιο στο «νησί του εγκεφάλου»<br />
Η νευρική ανορεξία είναι μια διαταραχή η οποία προβλημάτιζε για χρόνια τους ερευνητές. Αν και το πιο ορατό ίσως σημάδι της νόσου είναι η απίσχνανση των πασχόντων, αυτή δεν αποτελεί παρά την κορυφή του παγόβουνου. Στην πραγματικότητα η διαταραχή χαρακτηρίζεται από στρεβλή γνώση του εαυτού. Οι πάσχοντες έχουν διαστρεβλωμένη εικόνα για το σώμα τους, μια εμμονική ενασχόληση με τη λεπτή σιλουέτα, μια βεβαιότητα ότι οι ίδιοι είναι παχείς και δεν γνωρίζουν ότι είναι σοβαρά άρρωστοι (κατάσταση η οποία ονομάζεται ανοσογνωσία). <br />
<br />
Είναι ακριβώς αυτή η στρεβλή εικόνα του εαυτού που οδηγεί τους πάσχοντες σε αποφυγή του φαγητού με τις γνωστές οδυνηρές συνέπειες, αλλά και σε εμμονικές συμπεριφορές, όπως συνεχείς ελέγχους του βάρους και των μελών του σώματός τους. Βαθμηδόν γίνονται όλο και πιο ευερέθιστοι, έχουν τάσεις απομόνωσης, αυξημένο στρες και συχνά κατάθλιψη.<br />
<br />
Τόσο τα παραπάνω όσο και κάποια συνοδευτικά συμπτώματα, όπως οι διαταραχές της αίσθησης της γεύσης, η σχετική «ανοσία» στον πόνο, η ανικανότητα να συνδυάσουν συναισθήματα και σκέψεις, οι δυσκολίες να ανταποκριθούν σε κοινωνικούς ρόλους και ένα πλήθος αντιφατικών συμπεριφορών οδήγησαν τους ερευνητές σε ένα συμπέρασμα που άλλαξε την οπτική τους σχετικά με τη νευρική ανορεξία. Χωρίς να αμφισβητηθεί η πολύ καλά τεκμηριωμένη κοινωνική συνιστώσα της διαταραχής, ήταν φανερό ότι αυτή δεν αρκούσε για να εξηγηθούν όλες οι εκφάνσεις της. Μόνο μια δυσλειτουργία του εγκεφάλου θα μπορούσε να εξηγήσει κάτι τέτοιο.<br />
<br />
Το αμέσως επόμενο ερώτημα βεβαίως ήταν «ποιας μορφής δυσλειτουργία και σε ποιο σημείο του εγκεφάλου;». Οπως απέδειξε μια πληθώρα μελετών στις οποίες χρησιμοποιήθηκαν απεικονιστικές τεχνικές, η δυσλειτουργία του εγκεφάλου είναι πρωτογενής στους πάσχοντες, αποτελεί δηλαδή την αιτία της απίσχνανσης και δεν είναι αποτέλεσμα αυτής. Ωστόσο, δεν ήταν εύκολο να προσδιοριστεί το σημείο του εγκεφάλου στο οποίο έχει την έδρα της η νευρική ανορεξία και τούτο επειδή κάθε επιμέρους σύμπτωμα εδράζει σε διαφορετική περιοχή του εγκεφάλου. Παραδείγματος χάριν, για τη στρεβλή εικόνα του σώματος ευθύνεται ο σωματο-αισθητηριακός φλοιός, για τα αυξημένα επίπεδα στρες η αμυγδαλή και για τις εμμονικές συμπεριφορές τα βασικά γάγγλια. Η πιθανότητα όλες αυτές οι περιοχές να μη λειτουργούν κανονικά είναι πολύ μικρή. Γι' αυτό και οι ερευνητές διερωτήθηκαν αν το πλήθος των διαφορετικών συμπτωμάτων μπορούσε να εξηγηθεί από την αποτυχία των διαφορετικών περιοχών να επικοινωνήσουν κανονικά. Πράγματι, η διερεύνηση της επικοινωνίας μεταξύ των διαφορετικών περιοχών του εγκεφάλου που ευθύνονται για τα επιμέρους συμπτώματα της νευρικής ανορεξίας τούς οδήγησε στην έδρα της νόσου. Πρόκειται για την έλικα του προσαγωγίου ή «νήσο του Ριλ» (insula), ένα κομβικό σημείο στον κροταφιαίο λοβό. Ελπίζεται ότι η περαιτέρω διερεύνηση των δυσλειτουργιών της έλικας του προσαγωγίου ίσως αποκαλύψει στο μέλλον στόχους για φαρμακευτική παρέμβαση.</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-63807567705030413032017-07-08T21:52:00.000+03:002017-07-08T21:52:02.914+03:00Το ανεπαρκές χάμστερ που τρέχει ασταμάτητα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-_UZqriE20Gs/WSXcL912_xI/AAAAAAAABoU/DBnyzN3t5VsDw3c_Lm3cad6zpk25ZowkQCLcB/s1600/hamster-wheel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="218" data-original-width="231" src="https://1.bp.blogspot.com/-_UZqriE20Gs/WSXcL912_xI/AAAAAAAABoU/DBnyzN3t5VsDw3c_Lm3cad6zpk25ZowkQCLcB/s1600/hamster-wheel.jpg" /></a></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Σε ένα σχόλιο στο facebook σχετικά με την αστεία συμπεριφορά ενός παιδιού απέναντι στον σκύλο του διάβασα να γράφεται “μοναχοπαίδι είναι, κάντε του ένα αδερφάκι να παίζει”. Το σχόλιο αυτό ήρθε και “κούμπωσε” στο μυαλό μου με τη συζήτηση που κάναμε στην παρουσίαση του βιβλίου μου “Ξαναστέκομαι στα πόδια μου” στο βιβλιοπωλείο Νέστορας στην Κατερίνη πριν λίγες μόνο μέρες. Μια συζήτηση που αφορούσε τις διαρκείς πιέσεις που μας ασκούνται από πολλές και διάφορες μεριές σχετικά με το τι άλλο χρειάζεται να κάνουμε, για να πληρούμε προϋποθέσεις, για να θεωρηθούμε ολοκληρωμένοι, για να γίνουμε αποδεχτοί. Στην ελληνική κουλτούρα μάλιστα οι απόψεις και τα σχόλια ξεστομίζονται άφοβα, συχνά άκριτα και συχνότερα αδιάκριτα. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Όπως η κακιούλα του γείτονα σήμερα που φώναξε “επιτέλους!” βλέποντάς μας να κουρεύουμε (επιτέλους!) τα αγριόχορτα από την αυλή μας. Απόψεις και σχόλια που μας φέρνουν σε αμηχανία και μας πιέζουν να <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">απολογηθούμε</span> για κάτι, να δώσουμε εξηγήσεις, να συμμορφωθούμε στη σοφή ή την κακεντρεχή κουβέντα που μόλις ακούσαμε.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Είσαι <span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">ανύπαντρος</span>; Ακούς διαρκώς “να βρεις κι εσύ ένα καλό παιδί/ μια καλή κοπέλα”. Αν δεν το κάνεις, αρχίζουν τα καχύποπτα σχόλια, οι πιέσεις, η αγωνία. Τι κι αν είσαι γκέι, τι κι αν δε θα ήθελες να παντρευτείς, τι κι αν νιώθεις κι εσύ αυτήν την αγωνία και υποφέρεις να σου την επισημαίνουν οι άσχετοι.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
<span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">Παντρεύτηκες</span>; Ακόμα και αν γλιτώσεις από σχόλια για το ποιόν της επιλογής σου, ακούς ή νιώθεις το σχόλιο “για παιδιά, το σκέφτεστε;” (ένας δήθεν διακριτικός τρόπος να πει κανείς “άντε, γιατί δεν κάνατε ακόμα παιδί;”). Τι κι αν δε θα ήθελες παιδιά, τι κι αν δεν μπορείτε να κάνετε παιδί λόγω προβλημάτων γονιμότητας, τι κι αν ήδη έχετε αποτυχημένες προσπάθειες στο ιστορικό σας. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
<span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">Έκανες παιδί</span>; Πριν καλά μεγαλώσει λίγο το παιδί σου, μέσα από διάφορες τυπικές κουβεντούλες για τον ύπνο, το φαγητό του, το αν δεν του φοράς αρκετές ζακέτες, αρχίζει η συζήτηση περί συνέχισης της οικογένειας. “Άντε τώρα να του κάνετε και ένα αδερφάκι, να έχει παρέα”. Τι κι αν επιλέξατε να μην κάνετε άλλο παιδί, γιατί δεν μπορείτε, γιατί δεν μπορείτε σωματικά, γιατί δεν μπορείτε οικονομικά, γιατί δε θέλετε. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Και αυτό το μοτίβο ακολουθείται και σε άλλες θεματικές, για το βάρος, το ντύσιμο, το χτίσιμο ενός σπιτιού, την απόκτηση ενός αυτοκινήτου, οποιαδήποτε κατάσταση της ζωής ενός ανθρώπου. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Δεν είμαι σίγουρη ότι εκεί σταματάει η <span class="_4yxo _4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic; font-weight: bold;">πίεση</span> και η διαρκής <span class="_4yxo _4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic; font-weight: bold;">αίσθηση</span> <span class="_4yxo _4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic; font-weight: bold;">ανεπάρκειας</span> που κουβαλά κάποιος. Οι απόψεις διατυπώνονται συνέχεια και ο αγώνας προς την τελειότητα, που μοιάζει με τον μάταιο αγώνα που κάνει το χαμστεράκι στον τροχό του, εξαντλητικός. Και οι επίδοξοι σχολιαστές <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">αδηφάγοι</span>, άλλοτε απλώς σχολιάζουν γιατί δεν έχουν τι άλλο να πούνε, άλλοτε τρίβουν από μέσα τους τα χέρια με χαιρεκακία, σαδισμό και αναζητούν τρόπους να επανορθώσουν τη δική τους αίσθηση μειονεξίας, προκαλώντας αίσθηση ανεπάρκειας στους άλλους.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι ο “κόσμος” θα συνεχίσει να είναι αδιάκριτος, αφελής ή κακός, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι η δική μας αντίδραση σε όλες αυτές τις πιέσεις. Είναι τόσο μα τόσο σημαντικό να υποστηρίζουμε τις επιλογές μας, να προσπερνάμε τα σχόλια, να νιώθουμε <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">ΑΡΚΕΤΟΙ</span>, να δίνουμε στον εαυτό μας και στους κοντινούς μας ανθρώπους ένα φιλικό χτυπηματάκι αποδοχής στον ώμο και να λέμε “καλά το πάμε”, “καλά τα καταφέρνουμε”, “μια χαρά το παλεύουμε”, “αυτήν την επιλογή κάναμε”. Αν το κάνουμε αυτό, τότε μπορούμε να απαλλαγούμε από το άγχος που μας πνίγει και που μας κάνει να νιώθουμε σαν εξουθενωμένα χάμστερ. <span class="_4yxo _4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic; font-weight: bold;">Μπορούμε να νιώσουμε ικανοποίηση, χαρά, περηφάνια, ηρεμία και να απολαύσουμε τη κάθε στιγμή της απλής, ακατάστατης, τσαπατσούλικης, υπέροχα ατελούς ζωής μας!</span></div>
</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-72634427805749669542017-07-01T17:13:00.000+03:002017-07-01T17:13:14.154+03:00Ιστοσελίδες "pro-ana" και ανορεξικό blogging<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-vJwOXk397SI/Ttj-O-v5InI/AAAAAAAAAQ8/zDbd5z1Q8NM/s1600/%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B5%25CE%25BE%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="142" src="https://4.bp.blogspot.com/-vJwOXk397SI/Ttj-O-v5InI/AAAAAAAAAQ8/zDbd5z1Q8NM/s200/%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B5%25CE%25BE%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" width="200" /></a></div>
Το διαδίκτυο αναμφίβολα αποτελεί ένα επίτευγμα του ανθρώπου που έφερε τεράστιες αλλαγές στον τρόπο που σκεφτόμαστε, επικοινωνούμε μεταξύ μας, ενημερωνόμαστε. Σχετικά με τις διαταραχές πρόσληψης τροφής, δε θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε τον τεράστιο ρόλο που έχει, καθώς οι άνθρωποι μπορούν να αναζητήσουν πληροφορίες για ένα πρόβλημα και ίσως και τρόπους να βοηθηθούν. Υπάρχει όμως μια εξαίρεση που αφορά την δύσκολη περίπτωση της νευρικής- ψυχογενούς ανορεξίας. Σε αυτήν την κατηγορία διαταραχών πρόσληψης τροφής υπάρχουν και άτομα τα οποία δεν έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημά τους (και τους πολύ μεγάλους κινδύνους που έχει αυτό για την υγεία και την ίδια τους τη ζωή) και βρίσκονται σε άρνηση ή και σε επίμονη υπεράσπιση της ανορεξικής κατάστασης. Ποιος λοιπόν είναι ο τρόπος με τον οποίο τα άτομα αυτά χρησιμοποιούν το διαδίκτυο, για να συνεχίσουν την ανορεξική τους συμπεριφορά;<br />
<br />
<b>α) οι ιστοσελίδες "pro-ana"</b>: πρόκειται για ιστοσελίδες στις οποίες τα ανορεξικά άτομα υπερασπίζονται την υπερβολική ισχνότητα του σώματος και προωθούν την ανορεξία. Κάποιες από αυτές μπορεί να έχουν έναν επιφανειακό ισχυρισμό ότι προτίθενται να βοηθήσουν τον πάσχοντα (γίνεται δηλαδή παραδοχή του προβλήματος) αλλά τελικά περισσότερο υπερασπίζονται την ανορεξία παρά την αντιμετωπίζουν ως μια επικίνδυνη διαταραχή.<br />
<br />
<b>β) οι προσωπικές ιστοσελίδες και τα blog</b>: το διαδίκτυο έχει δώσει ένα εργαλείο καταγραφής ημερολογίου που ο ανορεξικός συχνά το χρησιμοποιεί δημόσια, γιατί θεωρεί ότι η δημόσια καταγραφή και έκθεση θα του δώσει κίνητρο και δέσμευση να συνεχίσει να προσπαθεί να χάνει βάρος. Μπορεί το να καταγράψει τις ημερήσιες θερμίδες που πήρε, ή να φωτογραφίζει τον εαυτό του ή να καταγράφει τις διαστάσεις του σώματός του. Έτσι, η καταναγκαστική εμμονή αντανακλάται σε ένα τέτοιο ημερολόγιο.<br />
<br />
Ιδιαίτερα η πρώτη περίπτωση θέτει μεγάλους κινδύνους. Οι ιστοσελίδες αυτές συχνά υπερασπίζονται την ανορεξία ως μια επιλογή, έναν τρόπο ζωής. Γίνεται ανταλλαγή διαιτών και τρόπων να χάσει κανείς βάρος, ενώ συχνά τα μέλη των σελίδων αυτών ανταλλάζουν συμβουλές για την απώλεια βάρους ή και ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα χάσει περισσότερο βάρος. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό που μπορεί κανείς να βρει όχι μόνο στις ιστοσελίδες ή τα μπλογκ προάσπισης της ανορεξίας είναι το λεγόμενο "<b style="color: black;">thinspiration</b>" (ή "thinspo"), η προβολή φωτογραφιών από λεπτά σώματα τα οποία θα δώσουν έμπνευση και κίνητρο στους πάσχοντες από κάθε διαταραχή πρόσληψης τροφής να αδυνατίσουν κι άλλο. <br />
<br />
Για ποιο λόγο επιλέγεται το διαδίκτυο λοιπόν από τους πάσχοντες; <br />
<ul style="text-align: left;">
<li>ανωνυμία</li>
<li>αίσθηση κοινωνικής δικτύωσης, καταπολέμηση μοναξιάς</li>
<li>αναζήτηση συμβουλών για τον καλύτερο έλεγχο του βάρους</li>
<li>γρήγορη πρόσβαση σε πληροφορία και εικόνα </li>
<li>εργαλείο δημόσιας καταγραφής των καταναγκαστικών συμπεριφορών (μετρήσεων βάρους, θερμίδων, διαστάσεων, καύσεων) με σκοπό την έκθεση</li>
<li>κατά βάθος: 'κραυγή' για βοήθεια και επικοινωνία συναισθημάτων με άλλους (ένα από τα βασικά ζητήματα της διαταραχής πρόσληψης τροφής είναι η δυσκολία συναισθηματικής έκφρασης)</li>
<li>κρυφή και μυστική συμπεριφορά από γονείς και φίλους.</li>
</ul>
Φυσικά θα ήταν λανθασμένο το να κατηγορήσουμε αφοριστικά το διαδίκτυο και να ισχυριστούμε ότι συμβάλλει στην προώθηση προβληματικών διατροφικών συμπεριφορών. Ας κρατήσουμε ως θετικό το ότι μέσα από το διαδίκτυο ο πάσχων βρίσκει πληροφορίες που τον βοηθούν να συνειδητοποιήσει το πρόβλημά του καθώς και να εξερευνήσει ή να αναζητήσει τρόπους να το αντιμετωπίσει.<br />
<br />
<br />
<i>Για ευνόητους λόγους δεν έχω χρησιμοποίησα παραδείγματα από τους τύπους ιστοσελίδας που αναλύθηκαν.</i> <i>Επίσης να αναφέρω ότι οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, yahoo groups κτλ. συνήθως διαγράφουν όσες σελίδες προωθούν στρεβλές διατροφικές συμπεριφορές. </i></div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-72411352833828777652017-07-01T09:50:00.000+03:002017-07-01T09:50:14.020+03:00Μύθοι και πραγματικότητα για την ψυχοθεραπεία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-bfyBknlY7kg/VmvTv8Kt68I/AAAAAAAABMs/Ydm584fOIcI/s1600/help.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://3.bp.blogspot.com/-bfyBknlY7kg/VmvTv8Kt68I/AAAAAAAABMs/Ydm584fOIcI/s320/help.gif" width="320" /></a></div>
Πολλοί είναι οι μύθοι που δημιουργούν επιφυλάξεις και φόβους σχετικά με την ψυχοθεραπεία. Ένα <a href="http://www.buzzfeed.com/caseygueren/15-things-therapists-actually-want-you-to-know#.pwoGKO7jx" target="_blank">άρθρο</a>, γραμμένο από κλινικούς ψυχολόγους και άλλους ειδικούς, μας παρουσιάζει μερικές πραγματικότητες που βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα τι είναι η ψυχοθεραπεία και πώς δουλεύει ένας θεραπευτής. Μεταφράζω τις βασικές "αλήθειες" και συστήνω να επιστεφτείτε και το σχετικό άρθρο, για να απολαύσετε και τις χιουμοριστικές εικόνες που το συνοδεύουν και για να διαβάσετε περισσότερες λεπτομέρειες για κάθε πληροφορία:<br />
<ol style="text-align: left;">
<li>Δουλειά του ψυχοθεραπευτή δεν είναι να σας δώσει συμβουλές.</li>
<li>Το πιο πιθανό είναι ότι οι ψυχοθεραπευτές κάνουν και οι ίδιοι ψυχοθεραπεία.</li>
<li>Οι περισσότεροι ψυχοθεραπευτές δε θα σας συνταγογραφήσουν φάρμακα.</li>
<li>Δε χρειάζεται να έχεις διαγνωστεί με κάποια ψυχική διαταραχή, για να κάνεις ψυχοθεραπεία. </li>
<li>Ο ψυχοθεραπευτής δε μιλάει για εσάςμε τους φίλους του στο μπαρ.</li>
<li>Και μάλλον δε σας "γκουγκλάρουν"</li>
<li>Ο ψυχοθεραπευτής σας δε θα σας χαιρετήσει δημόσια, εκτός αν το κάνετε εσείς πρώτοι</li>
<li>Δεν αρκεί απλώς να "πας" για ψυχοθεραπεία- πρέπει να συμμετέχεις στη διαδικασία.</li>
<li>Η ψυχοθεραπεία δεν είναι απαραίτητα μια μακροπρόθεσμη δέσμευση.</li>
<li>Ο πιο σημαντικός παράγοντας στο να βρεις τον κατάλληλο ψυχοθεραπευτή είναι η σωστή "χημεία"</li>
<li>Το ότι σταμάτησε κάποιος να πηγαίνει στον ψυχοθεραπευτή του δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να ξαναπάει.</li>
<li>Αν ανησυχείτε ότι κάτι μπορεί να είναι ανάρμοστο -όπως αν αγκαλιάζουμε τον ψυχοθεραπευτή μας ή αν τον ρωτάμε για την προσωπική του ζωή- απλώς συζητήστε το μαζί του.</li>
<li>Οι ψυχοθεραπευτές δεν έχουν όλες τις απαντήσεις. </li>
<li>Το να είσαι ψυχοθεραπευτής μπορεί να είναι μια δύσκολη δουλειά.</li>
<li>Το πιο πιθανό όμως είναι ότι είναι μια δουλειά που τους προσφέρει απίστευτη ηθική ικανοποίηση.</li>
</ol>
<div class="PageContainer js-page-container c " id="page_container">
<div class="PageContent page-content section Health bf_dom">
<div class="Column2 " data-bfa="@l:Right-Rail;">
<div>
<div class="section block bf_dom en us js-rightcol--control">
<div style="margin-bottom: 35px;">
</div>
</div>
</div>
</div>
<div data-bfa="@l:Bottom-Promo;" id="more_stuff">
<div class="lower-infinite-content">
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-85185719657986075412017-06-17T17:49:00.000+03:002017-06-17T17:49:06.014+03:00Προειδοποιητικά σημάδια επιλόχειου κατάθλιψης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-bpzPaoqR10k/WRHYSXd1C2I/AAAAAAAABlo/ULSgyNZdhlAegbzERjIXiDVxrqkXDVNtQCLcB/s1600/Postnatal%2BDepression.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://3.bp.blogspot.com/-bpzPaoqR10k/WRHYSXd1C2I/AAAAAAAABlo/ULSgyNZdhlAegbzERjIXiDVxrqkXDVNtQCLcB/s320/Postnatal%2BDepression.jpg" width="320" /></a></div>
Το παρακάτω άρθρο μας ενημερώνει για τις νεότερες έρευνες που τονίζουν τη σημασία εντοπισμού των πρώτων συμπτωμάτων κατάθλιψης:<br />
<br />
Mία νέα, ευρεία μελέτη κατέγραψε απρόσμενη σχέση ανάμεσα στη χρονική εμφάνιση των συμπτωμάτων και τη βαρύτητα της επιλόχειας κατάθλιψης.<br />
Τα συμπεράσματα της έρευνας θα βοηθήσουν τις μητέρες και τους ιατρούς τους να προλάβουν και να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικότερα την κατάσταση.<br />
Η μελέτη περισσότερων από 8.200 γυναικών από 18 κέντρα σε επτά κράτη δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα στο περιοδικό Lancet Psychiatry και διαπίστωσε ότι στις γυναίκες με τα οξύτερα συμπτώματα -σκέψεις αυτοκτονίας, πανικός, συχνά κλάματα- η κατάθλιψη εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και όχι μετά τη γέννηση του βρέφους, όπως συχνά πίστευαν οι ειδικοί. Οι γυναίκες που εμφάνιζαν πιο ήπια συμπτώματα, αντιθέτως, συχνά τα εμφάνιζαν μετά τον τοκετό, ενώ ήταν πιθανότερο -συγκριτικά με τις γυναίκες που εμφάνιζαν βαρύτερη κατάθλιψη- να είχαν αντιμετωπίσει προβλήματα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους όπως προεκλαμψία, διαβήτη της εγκυμοσύνης ή υπέρταση. Οι γυναίκες που έπασχαν από βαρύτερη κατάθλιψη συχνότερα ανέφεραν προβλήματα κατά τη διάρκεια του τοκετού.<br />
«Πρόκειται για τη μεγαλύτερη μελέτη που πραγματοποιήθηκε με θέμα την επιλόχειο κατάθλιψη και τα συμπτώματά της», επισήμανε η Λία Ρούμπιν, αναπληρώτρια καθηγήτρια του Προγράμματος Γυναικείας Ψυχικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις, η οποία και υπογράφει το συνοδευτικό σχόλιο. «Πρόκειται για το πρώτο βήμα προς την ορθή κατεύθυνση και είναι καλό που μάθαμε ότι δεν αντιμετωπίζουν όλες οι γυναίκες τα ίδια προβλήματα με την κατάθλιψη». Το 10%-20% των νέων μητέρων εμφανίζουν κατάθλιψη, άγχος, διπολική διαταραχή και άλλα συμπτώματα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους μέχρι ένα έτος μετά τον τοκετό.<br />
Κάθε ομάδα διαιρέθηκε σε τρεις υποομάδες. Στην πρώτη ανήκαν οι γυναίκες με βαριά συμπτώματα, στη δεύτερη αυτές με ήπια συμπτώματα και στην τρίτη γυναίκες με πολύ ήπια ή αμελητέα συμπτωματολογία, εξηγεί η δρ Σαμάνθα Μέλτζερ - Μπρόντι, επικεφαλής του τμήματος περιγεννητικής ιατρικής του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας, η οποία και συνυπογράφει τη μελέτη.<br />
Η δρ Μέλτζερ - Μπρόντι υποστηρίζει ότι διαπιστώθηκε ότι τα δύο τρίτα των γυναικών που είχαν βαριά συμπτώματα άρχισαν να τα εμφανίζουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, γεγονός που δημιουργεί επιστημονικά ερωτήματα. Οι βιολογικοί παράγοντες που συμβάλλουν στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης μπορεί να είναι διαφορετικοί από αυτούς που επηρεάζουν γυναίκες που πάσχουν από «κλασική» επιλόχεια κατάθλιψη, η οποία κατά τους ερευνητές οφείλεται στη μείωση των επιπέδων των ορμονών μετά τον τοκετό.</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-84917116208664809032017-06-03T17:48:00.000+03:002017-06-03T17:48:02.816+03:00Ωφέλιμη σιωπή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-SY8gh47qyH0/WRHWnn0bbTI/AAAAAAAABlc/KjyHrlyK9qA905TNCoagHu4HvU6VMWLmwCLcB/s1600/silence.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-SY8gh47qyH0/WRHWnn0bbTI/AAAAAAAABlc/KjyHrlyK9qA905TNCoagHu4HvU6VMWLmwCLcB/s1600/silence.jpg" /></a></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Η ενήλικη ζωή είναι σκληρή. Γεμάτη ευθύνες, δουλειές, δυσκολίες, ρουτίνες, πρόγραμμα. Αν έχεις δικό σου σπίτι, δική σου επιχείριση, δική σου οικογένεια, όλα αυτά τα ζόρια πολλαπλασιάζονται. Αν είσαι γυναίκα, ο πολλαπλασιασμός αυτός καταλήγει σε ακόμα μεγαλύτερα νούμερα. "Είναι πολλά μικρά που μαζεύονται", ακούω να λένε [κυρίως οι γυναίκες]. Είναι όντως πολλά μικρά και μερικές φορές και μεγάλα. Καταλαμβάνουν την καθημερινότητα και μας εξουθενώνουν και μερικές φορές μας οδηγούν εκτός ορίων, με βλαπτικά έως καταστροφικά αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Μήπως όμως μερικές φορές παγιδευόμαστε στα "πρέπει" που σαν μαύρα σύννεφα μας κρύβουν τον ήλιο;
Μήπως μερικές φορές καλό θα είναι να βάλουμε στη ζωή μας μικρές ή μεγάλες παρενθέσεις στα "πρέπει" και να χρησιμοποιήσουμε και το ρήμα "χρειάζομαι"; Να δώσουμε στον εαυτό μας παύσεις ενσυνειδητότητας, ξεκούρασης, ύπαρξης με νόημα; Δε χρειάζεται ιδιαίτερος χρόνος- απλώς να έχουμε τον νου μας και να διαχειριζόμαστε καλύτερα τον χρόνο μας. Να αφήσουμε μερικά “πρέπει” που τόσο σφιχτά κρατούσαμε κοντά μας, λες και θα πάρουμε κάποιο παράσημο για όλες αυτές τις μικρές- αλλά πάμπολλες- προσπάθειες και υπερβάσεις προσωπικών ορίων και δυνάμεων στην καθημερινότητά μας. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
<br /></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Για όλα αυτά απαραίτητο είναι να δημιουργήσουμε ευκαιρίες για αυτό που αποκαλώ "ωφέλιμη σιωπή". Στιγμές ή νέες συνήθειες στις οποίες κατεβάζουμε τον διακόπτη των “πρέπει” και δημιουργούμε τη “σιωπή” που χρειαζόμαστε (χρησιμοποιώ τη λέξη “σιωπή” μεταφορικά, εννοώντας την παύση, την ησυχία του μυαλού). Η ωφέλιμη σιωπή είναι μια εμπειρία με νόημα, ανάλογα με το τι ο καθένας μας ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Είτε αυτό είναι να τραγουδήσουμε δυνατά μέσα στο αυτοκίνητό μας, να καθήσουμε σε ένα παγκάκι και να λιαστούμε για δύο λεπτά, να ξυπνήσουμε δέκα λεπτά νωρίτερα, για να απολαύσουμε τον καφέ μας, να πάρουμε έτοιμο φαγητό για να μη μαγειρέψουμε, να μη σιδερώσουμε κάτι που -μεταξύ μας- δε χρειάζεται και τόσο σιδέρωμα, είτε να μείνουμε στο αυτοκίνητο δύο λεπτά παραπάνω, παίρνοντας μερικές χαλαρωτικές αναπνοές και κάνοντας μερικές διατάσεις, πριν μπούμε στο σπίτι επιστρέφοντας από τη δουλειά. Ένα ποιοτικό γεύμα σε αργές ταχύτητες; Ένας υπνάκος; Ένα διάλειμμα; Λίγη γυμναστική; Λίγο χουζούρι; </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Αρκεί η εμπειρία αυτή να στοχεύει πραγματικά στις ανάγκες μας (εξ ου και “ωφέλιμη”) και να μας δίνει μια πραγματική ευκαιρία παύσης (εξ ου και “σιωπή”). Μακριά από αντικείμενα που δίνουν εφήμερη και επιφανειακή ανακούφιση και που τελικά μας επιβαρύνουν περισσότερο (organizer, ατζέντες, tablet, smartphones, λιχουδιές που τις τρώμε μηχανικά). Μιλάμε για δραστηριότητες που χορταίνουν την ψυχή μας, που θρέφουν την καρδιά μας, που γεμίζουν τις μπαταρίες μας. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Κάντε λοιπόν τη ζωή σας εύκολη και προσφέρετε αυτές τις μικρές ενέσεις ενέργειας και υγείας! Είναι βιταμίνες της ψυχής σας!</div>
</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-89068484962443253382017-05-20T17:43:00.000+03:002017-05-20T17:43:30.262+03:00Η μεταφορά του φυλαχτού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Αν νιώθεις ότι έχεις βάλει κάποιους στόχους στη ζωή σου, αλλά συχνά πυκνά “το χάνεις” και ολισθαίνεις σε παλιές συνήθειες ή λάθη, μπορείς να χρησιμοποιήσεις ένα κόλπο. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Το κόλπο αυτό προϋποθέτει ότι έχεις τη διάθεση να κοιτάξεις μέσα σου, να αλλάξεις, να εξελιχθείς.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Σκέψου το μέσα σου και βρες εκείνο το εσωτερικό σημείο διαύγειας, αγάπης για τον εαυτό σου, συγκέντρωσης, ηρεμίας. Ξέρεις σε τι αναφέρομαι, ξέρω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Για να το αισθανθείς πιο ζωντανό, θυμήσου λίγο εκείνες τις φορές, λίγες ή πολλές, που</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
σε θαύμασες</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
σου άρεσες</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
σε συμπάθησες</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
σε παραδέχτηκες.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Μπορεί να ήταν μια αντιπαράθεση, μια ορκωμοσία, όταν σε ερωτεύτηκαν, μια φορά που σου είπαν ότι είσαι φανταστική μαμά, τότε που σε πήραν σε μια δουλειά, εκείνη τη φορά που έκανες επίπληξη σε κάποιον που σου φέρθηκε με αγένεια ή ασέβεια, μπορεί να ήταν ένα τέλειο παρκάρισμα που κατάφερες, ή μια φορά που κοιτάχτηκες στον καθρέφτη και σου άρεσες πολύ.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-ygh-rSvOv10/WRHWHpX0BmI/AAAAAAAABlY/CaKPYHD820MQMF9XAD-8UvnXjHmKQubVgCLcB/s1600/talisman.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="297" src="https://3.bp.blogspot.com/-ygh-rSvOv10/WRHWHpX0BmI/AAAAAAAABlY/CaKPYHD820MQMF9XAD-8UvnXjHmKQubVgCLcB/s320/talisman.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Θυμήσου την αίσθηση εκείνη. Κράτησέ την σαν ένα φυλαχτό. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Στις κρίσιμες στιγμές λοιπόν που νιώθεις ότι έχασες το “κέντρο” σου, αποσυντονίστηκες από τους στόχους σου, χάθηκες για λίγο, δεν πειράζει. Πάρε μια ανάσα, δείξε στον εαυτό σου κατανόηση, συγχώρεσέ τον, χτύπα τον στον ώμο σαν να είναι το καλό σου φιλαράκι και σφίξε στο χέρι σου το φυλαχτό που έφτιαξες.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Σου δίνεται πάντα μια μικρή, έστω πολύ σύντομη, ευκαιρία να ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙΣ. Η συμπεριφορά μας άλλωστε είναι μια σειρά από μικρές ή μεγάλες αποφάσεις. Αν θα πας στο γυμναστήριο σήμερα, αν θα απαντήσεις σε ένα κακόβουλο σχόλιο, τι θα επιλέξεις να φας, πώς θα φερθείς. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Με το φυλαχτό στο χέρι, στις κρίσιμες στιγμές μπορείς να αποφασίσεις με γνώμονα τι είναι ωφέλιμο, χρήσιμο, πρακτικό, καλό. Το φυλαχτό θα σου θυμίζει ότι ο εαυτός σου είναι καλός και αξίζει αγάπη και καλοσύνη!</div>
</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-52242088143792518952017-05-13T17:21:00.000+03:002017-05-13T17:21:09.710+03:00Η κυρία Ανεπαρκής, η κυρία Ασυγκέντρωτη και ο κύριος Φόβος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-8wHLH3Qu3lU/WRHVMlxrO4I/AAAAAAAABlQ/MnwvQT2rnysOSYrUXTNEm295BWOzsS5FACLcB/s1600/social%2Bmedia.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="188" src="https://4.bp.blogspot.com/-8wHLH3Qu3lU/WRHVMlxrO4I/AAAAAAAABlQ/MnwvQT2rnysOSYrUXTNEm295BWOzsS5FACLcB/s320/social%2Bmedia.jpeg" width="320" /></a></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Στην εποχή μας τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Θέλοντας και μη, συμμετέχουμε σε μια παγκόσμια ανταλλαγή πληροφοριών. Μερικές φορές όμως είναι πολύ πιθανό να νιώθουμε “μπουκωμένοι” από όλον αυτόν τον καταιγισμό. Είναι φυσιολογικό αυτό; </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Η ολοένα και πιο εκτεταμένη χρήση συσκευών που αποτελούν το μέσο στο οποίο έχουμε πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης έχει ως αποτέλεσμα να δεχόμαστε πολύ περισσότερα από αυτά που ίσως αντέχουμε. Συχνά επισκεπτόμαστε μια σελίδα, για να ρίξουμε μια ματιά στα νέα των “φίλων” μας ή για να διαβάσουμε για την επικαιρότητα. Μάλιστα αυτή η συνήθεια μπορεί να αρχίσει να γίνεται <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">καταναγκαστική</span>, κι έτσι να ανοίγουμε σαν <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">εξαρτημένοι </span>το κινητό μας ή τον υπολογιστή μας, για να πάρουμε μια δόση από νέα, κοινοποιήσεις, στάτους, φωτογραφίες, άρθρα, ποσταρίσματα. Χωρίς όμως να το έχουμε επιλέξει, εμφανίζεται μπροστά μας ένα συγκινητικό βίντεο για τον καρκίνο, την φτώχια ή σκηνές από την τρέχουσα ειδησεογραφία που ενδέχεται και να είναι πολύ σκληρές ή βίαιες. Έτσι, δεχόμαστε ξαφνικά πληροφορίες διαφορετικές από αυτές που θέλαμε να δεχτούμε.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Εκτός από τη δύναμη της εικόνας, υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά που αγκιστρώνουν το βλέμμα και την προσοχή μας σε θεάματα που δεν σκοπεύαμε να αντικρίσουμε. Τίτλοι υπερβολικοί, που στοχεύουν στην <span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">πρόκληση συναισθήματος</span>, επιβλητική μουσική, ένα “πιασάρικο” πλασάρισμα της πληροφορίας, το περιτύλιγμα της οποίας γίνεται τόσο ελκυστικό, που δύσκολο είναι να αντισταθείς και να μην τη διαβάσεις. “Δε θα μπορείς να σταματήσεις να κλαις”, ή “τρομαχτικές εικόνες” ή “δείτε το μυστικό που χάρισε σε αυτόν τον άντρα τη θεραπεία από τον καρκίνο”. Φράσεις- “κράχτες” που πρέπει να έχεις πολύ ισχυρή θέληση ή να είσαι πολύ συγκεντρωμένος, για να καταφέρεις να προσπεράσεις.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Έπειτα είναι και εκείνα τα ποστ ή τα άρθρα που συγκρίνουν. Εμάς με μια γυναίκα που κατάφερε να χάσει βάρος με μια εκπληκτική μέθοδο, το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας με εκείνο της Φιλανδίας. Συχνά η σύγκριση γίνεται με έναν έμμεσο και πιο ύπουλο τρόπο. Εικόνες από τέλεια φτιαγμένα γλυκά, από τέλειες μανούλες που τρέχουν συνέχεια στα λιβάδια φτιάχνοντας κατασκευές από κουκουνάρια με τα παιδιά τους. Τα μυστικά των πιο επιτυχημένων ζευγαριών. Πέντε τρόποι να απαλλαγείς μια για πάντα από την κυτταρίτιδα, όπως έκανε η Τάδε. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Κι έτσι τρυπώνει η κυρία <span class="_4yxo _4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic; font-weight: bold;">Ανεπαρκής </span>στο μυαλό μας. Μια αίσθηση ανεπάρκειας με δυνατή, αυστηρή, επικριτική φωνή, που αρχίζει να γιγαντώνεται, όταν θρέφεται από όλες αυτές τις εικόνες. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Έτσι τρυπώνει και η κυρία <span class="_4yxo _4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic; font-weight: bold;">Ασυγκέντρωτη </span>στο μυαλό μας. Μια αδυναμία να συγκεντρωθούμε, μια τάση που αποκτούμε να περιφερόμαστε από το ένα νέο στο άλλο, από τη μια πληροφορία στην άλλη, από το ένα λινκ στο άλλο. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Έτσι τρυπώνει και ο κύριος <span class="_4yxo _4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic; font-weight: bold;">Φόβος </span>στο μυαλό μας. Τον προσκάλεσαν η Ανεπαρκής και η Ασυγκέντρωτη. Μια δυνατή αίσθηση φόβου και άγχους ότι κάτι κακό θα μας συμβεί, κάτι θα χάσουμε, αν δε διαβάσουμε ένα άρθρο, ότι καραδοκεί κίνδυνος ανά πάσα στιγμή στη ζωή μας.</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Η λύση είναι απλή. <span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">Χρήση με μέτρο</span>. Χρειάζεται να ανοίγουμε το τηλέφωνο, το λάπτοπ ή το τάμπλετ κάθε στιγμή που βρισκόμαστε άπραγοι ή ακινητοποιημένοι; Χρειάζεται να ρουφήξουμε όλα όσα κυκλοφορούν στο μικροσύμπαν του διαδικτύου; Είναι πραγματικά απαραίτητο όλο αυτό; </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Αν κλείσουμε λίγο τη συσκευή μας, μπορούμε να αντιληφθούμε πόσα άλλα μπορούμε να παρατηρήσουμε, να δούμε, να νιώσουμε, να σκεφτούμε ή ακόμα και να παραδοθούμε για λίγο στην ωφέλιμη σιωπή του τίποτα! </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Χρήση με μέτρο. Κι αν νιώθουμε πραγματικά ότι εγκλωβιστήκαμε μέσα σε έναν εθισμό, τότε υπάρχει πάντα η επιλογή της <span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">αποτοξίνωσης </span>αλλά και η λύση της οριστικής <span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">διαγραφής</span>!</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Η ζωή είναι εκεί έξω!</div>
</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-21676707656894674352017-05-09T08:35:00.001+03:002017-05-09T08:35:05.535+03:00Βάζετε τις φωνές στα παιδιά σας;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-kTQg5uhENog/WRFT6I8DbwI/AAAAAAAABko/cMzNI5cPbMAqHiNVlBzSWrTouYTdHsyeACLcB/s1600/shout.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://4.bp.blogspot.com/-kTQg5uhENog/WRFT6I8DbwI/AAAAAAAABko/cMzNI5cPbMAqHiNVlBzSWrTouYTdHsyeACLcB/s1600/shout.jpg" /></a></div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Από πολλούς έχω ακούσει να μου λένε "δεν μπορώ να σε φανταστώ να φωνάζεις". Ναι, μπορεί να είμαι γενικά ήρεμος άνθρωπος, αλλά έχει τύχει να φωνάξω, και κάποιες ελάχιστες φορές και στο παιδί μου ή μπροστά στο παιδί μου. Τα συναισθήματα που βίωσα μετά από κάθε μια από εκείνες τις 4-5 φορές που φώναξα πολύ ήταν πολύ έντονα: ενοχή, θυμός με τον εαυτό μου, στενοχώρια που τρόμαξα και χρησιμοποίησα τη βία της φωνής σε ένα γλυκό πλάσμα που απλώς ήταν παιδί.
Το να χρησιμοποιείς υψηλή ένταση στη φωνή σου για να τραβήξεις την προσοχή ή να προειδοποιήσεις για έναν κίνδυνο δεν είναι κακό. Χρειάζεται μερικές φορές, για να επισημάνουμε κάτι ή για να δείξουμε ότι δεν αστειευόμαστε και δεν παίζουμε, αλλά αυτό που λέμε έχει μεγάλη σημασία.
Οι επανειλημμένες όμως φωνές που στοχεύουν στο να κατηγορήσουμε το παιδί, να το επικρίνουμε ή να του επιτεθούμε, μπορούν να έχουν άσχημα αποτελέσματα. Η έντονη εκδήλωση του θυμού με τόσο επιθετικό τρόπο (ιδίως για ασήμαντους λόγους) θα κάνει το παιδί να αντεπιτεθεί ή να αμυνθεί. Ξέρουμε βέβαια ότι πάνω στον θυμό συνεννόηση δε γίνεται. Για ποιον λόγο λοιπόν να γίνει μια έκρηξη θυμού; Για εκτόνωση με σάκο του μποξ ένα ευαίσθητο πλάσμα; Για να προκαλέσουμε φόβο και να εμπνεύσουμε σεβασμό; Γιατί έχουμε νεύρα και είμαστε κουρασμένοι από τη δουλειά μας; Καμία δικαιολογία δεν είναι αντίστοιχη των επιπτώσεων δυστυχώς.
Κάποιες έρευνες έχουν δείξει ότι οι γονείς έγιναν στις μέρες μας πιο φωνακλάδες, ίσως για να αντισταθμίσουν το ότι δεν χρησιμοποιούν πια σωματική βία όσο παλιά και για να εκτονώσουν έτσι τα συναισθήματά τους. Οι εκρήξεις θυμού με δυνατές φωνές όμως δημιουργούν προβλήματα στη σχέση με το παιδί και, αν γίνονται συχνά και συνοδεύονται και από επικριτικούς χαρακτηρισμούς ή ύβρεις, θέτουν το παιδί σε ομάδα υψηλού κινδύνου για επικίνδυνες συμπεριφορές στο μέλλον, όπως κατάθλιψη ή εμπλοκή σε εκφοβισμό.
Επίσης, ας έχουμε υπόψη ότι <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">η συμπεριφορά του γονιού είναι ταυτόχρονα μάθημα συμπεριφοράς.</span> Τι πρότυπο προσφέρουμε στο παιδί, αν δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον θυμό μας; Του διδάσκουμε ότι έτσι λύνονται τα προβλήματα, ότι οι άνθρωποι δε διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους και ότι δε χρειάζεται να δείχνουμε κατανόηση και υπομονή με τους άλλους.
Τι κάνουμε λοιπόν;
α) <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">πατάμε "pause</span>". Όταν συγχυστούμε με κάτι, προσπαθούμε να κάνουμε μια παύση μέσα μας, για να μην εξελιχθεί το συναίσθημα άσχημα.
β) ερχόμαστε σε επαφή με αυτό που αποκαλώ "<span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">στιγμή ευκαιρίας</span>". Έχουμε στη διάθεσή μας μια στιγμή στην οποία μπορούμε να αποφασίσουμε τι μονοπάτι θα ακολουθήσει η συμπεριφορά μας. Υπάρχει πάντα μια στιγμή επιλογής!
γ) <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">επεξεργαζόμαστε</span> γρήγορα την πληροφορία. Έγινε κάτι επίτηδες; Ήταν πολύ επικίνδυνο; Χρειάζεται άμεσα να προστατεύσουμε κάποιον;
δ) <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">δρούμε</span>. Μαζεύουμε ό,τι χύθηκε ή (αν το παιδί είναι σε κατάλληλη ηλικία) με σοβαρό τόνο ζητάμε από το παιδί να επιδιορθώσει την κατάσταση. Ακόμα και αν δε μαζέψει όλο το νερό που χύθηκε, το αφήνουμε να προσπαθήσει και στο τέλος του λέμε "μπράβο, ευχαριστώ που τα μάζεψες" και διακριτικά τελειώνουμε μετά εμείς τη δουλειά.
ε) <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">αρπάζουμε την ευκαιρία για μάθημα</span>: αν θεωρούμε ότι κάτι έγινε επίτηδες, εκκούσια ή με κακεντρέχεια, μπορούμε να πάρουμε έναν αυστηρό τόνο στη φωνή μας (ίσως με λίιιγη ένταση παραπάνω) και να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία, για να δώσουμε ένα μάθημα. Δε χρειάζονται χαρακτηρισμοί και κηρύγματα. Αρκεί η <span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">υπενθύμιση ενός κανόνα</span> ("δεν πετάμε τα παιχνίδια"), ίσως η <span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">επεξήγησή</span> του ("γιατί θα σπάσουν ή θα χτυπήσει κανένας") και η <span class="_4yxp" style="font-family: inherit; font-style: italic;">επισήμανση του λάθους</span> του παιδιού ("πέταξες κάτω το παιχνίδι ενώ ξέρεις ότι δεν είναι σωστό").
στ) <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">αμέσως προσφέρουμε αγάπη.</span> Δεν αφήνουμε να περάσει πολλή ώρα. Ιδίως αν δούμε ότι το παιδί αναστατώθηκε πολύ, φροντίζουμε άμεσα να το παρηγορήσουμε. Δε χρειάζεται να πλαντάξει στο κλάμα και τη στενοχώρια ένα παιδί, για να καταλάβει το λάθος του. Παίρνουμε το παιδί αγκαλιά, του λέμε λόγια αγάπης, κατανόησης (“ξέρω ότι στενοχωρέθηκες”), ενσυναίσθησης (“φαντάζομαι τρόμαξες κι εσύ”).</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
ζ) <span class="_4yxo" style="font-family: inherit; font-weight: bold;">ώρα για επανόρθωση</span>. Μόλις χαμηλώσουν οι τόνοι (είπαμε, πάνω στο θυμό και τη στενοχώρια δεν μπορούμε να περιμένουμε συνεννόηση και συζήτηση) αξιολογούμε την κατάσταση και επανορθώνουμε. Είναι η κατάλληλη στιγμή να σιγουρέψουμε έναν κανόνα (“όπως είπαμε, δεν είναι σωστό να πετάμε τα παιχνίδια κάτω”), αν φωνάξαμε, να ζητήσουμε συγγνώμη (“συγγνώμη που φώναξα δυνατά, θύμωσα πολύ αλλά δεν έπρεπε να φωνάξω τόσο, δεν είναι σωστό να φωνάζουμε”) και να εκμαιεύσουμε τη συγγνώμη του παιδιού (“τι λέμε όταν κάνουμε κάτι λάθος;”). Μετά τη συγγνώμη, ένα “είμαστε φιλαράκια πάλι” ή ένα “κόλλα το” σφυρίζει τη λήξη του...ματς. </div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #1d2129; direction: ltr; font-family: Georgia, serif; font-size: 17px; line-height: 28px; margin: 0px auto 28px; white-space: pre-wrap; width: 700px; word-wrap: break-word;">
Είναι ανθρώπινο ο γονιός να τα χάνει μια στο τόσο και να δρα παρορμητικά. Όμως η διαχείριση των συγκρούσεων είναι κάτι που θα επωφελήσει όλες τις οικογενειακές σχέσεις και θα προστατεύσει τον συναισθηματικό κόσμο του παιδιού. Κι αν βρίσκετε δύσκολο να πατήσετε pause και να προχωρήσετε στα επόμενα βήματα της διαχείρισης της σύγκρουσης με το παιδί, δοκιμάστε τα παλιά κόλπα του “μετράω μέχρι το 10” ή “παίρνω βαθιές αναπνοές”!</div>
</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-48307995595938852712016-09-10T10:45:00.001+03:002016-09-10T10:45:08.705+03:00Πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό- συμβουλές για οικογένειες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-50fsghbyA20/V9O50kOFFmI/AAAAAAAABec/b0E4Zn_XURwGq9Qaby2pZGNtQ20L9NEUQCLcB/s1600/firstdayofschool.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="160" src="https://4.bp.blogspot.com/-50fsghbyA20/V9O50kOFFmI/AAAAAAAABec/b0E4Zn_XURwGq9Qaby2pZGNtQ20L9NEUQCLcB/s320/firstdayofschool.jpg" width="320" /></a></div>
Ένα κομβικό σημείο στη ζωή κάθε οικογένειας είναι η πρώτη φορά που ένα παιδάκι πάει στο σχολείο. Πρόκειται για μια στιγμή που αλλάζει τα δεδομένα για όλα τα μέλη της οικογένειας, που καλούνται να προσαρμοστούν σε μια καινούρια κατάσταση. Ποιες είναι οι αλλαγές λοιπόν που σηματοδοτούνται;<div>
Από τη μεριά των γονέων:</div>
<div>
<ul style="text-align: left;">
<li>καλούνται να δείξουν εμπιστοσύνη σε άτομα που δεν γνωρίζουν καλά (τους εκπαιδευτικούς)</li>
<li>αποχωρίζονται την αποκλειστική ευθύνη για την απασχόληση και τη φροντίδα του παιδιού τους</li>
<li>ενδεχομένως αποκτούν προσωπικό χρόνο</li>
<li>αποχωρίζονται τον έλεγχο για το κάθε λεπτό της ζωής του παιδιού τους- κάτι που μπορεί να αφήσει πίσω του ένα προσωρινό συναισθηματικό κενό ή θλίψη</li>
<li>καλούνται να βοηθήσουν το παιδί τους στην προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα με τον λιγότερο τραυματικό τρόπο, ώστε να ξεπεράσει την πρώτη περίοδο προσαρμογής στη νέα καθημερινότητα</li>
<li>καλούνται να αντιμετωπίσουν πιθανή κριτική ("γιατί το έστειλες στον παιδικό, μπορούσε να μείνει λίγο ακόμα σπίτι") και προειδοποιήσεις ("θα σου αρρωσταίνει συνέχεια")</li>
</ul>
<div>
Από τη μεριά τους τα παιδιά:</div>
</div>
<div>
<ul style="text-align: left;">
<li>καλούνται για πρώτη φορά να εμπιστευτούν για τη φροντίδα τους άτομα εκτός του στενού τους περιβάλλοντος (τους εκπαιδευτικούς)</li>
<li>απασχολούνται με νέους τρόπους, σε ένα καινούριο περιβάλλον, παρέα με άλλα παιδιά, αντί να έχουν την αποκλειστική προσοχή ενός ενήλικα</li>
<li>χρειάζεται να κατανοήσουν νέους κανόνες συμπεριφοράς (συμμετοχή σε δραστηριότητες, μοίρασμα, πρακτικές λεπτομέρειες όπως ο τρόπος διατροφής κτλ.)</li>
<li>πρέπει να αντιμετωπίσουν το άγχος αποχωρισμού, γιατί βιώνουν την εγκατάλειψη και την επανασύνδεση με τους γονείς τους, μέχρι να κατανοήσουν ότι αυτή η ρουτίνα δεν έχει πιθανότητες οριστικής εγκατάλειψης.</li>
</ul>
<div>
Έτσι, όλη η οικογένεια διέρχεται από μια περίοδο πολλαπλών μεταβολών. Όπως σε όλες τις αλλαγές, έτσι και οι ευχάριστες αλλαγές απαιτούν ένα χρονικό διάστημα ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ. Η προσαρμογή αυτή εμπεριέχει πολύπλοκα συναισθήματα και δύσκολες καταστάσεις (λύπη, άγχος, προβληματισμοί, αμφιβολίες, διαφωνίες, συγκρούσεις, ενοχές κτλ.). Έτσι, χρήσιμη είναι η σωστή προετοιμασία όλων, καθώς και η τήρηση ψυχραιμίας, η κατανόηση και η υπομονή κατά τη διάρκεια της εκκίνησης αυτής της νέας οικογενειακής φάσης. </div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κάποιες χρήσιμες συμβουλές για τους γονείς:</div>
<div>
<ul style="text-align: left;">
<li>Όταν το αποφασίσετε, φροντίστε να είστε ενωμένοι στην απόφαση αυτή, ώστε να μην υπάρξουν κατόπιν διαφωνίες τύπου "εγώ στα έλεγα ότι δεν είμαι υπέρ". Υποστηρίξτε από πριν την επιλογή σας με επιχειρήματα, ενισχύστε την άποψή σας, σιγουρευτείτε ότι θέλετε να στείλετε το παιδί σας στον παιδικό σταθμό. Μπορεί τα επιχειρήματα να είναι αδιάσειστα (π.χ. απουσία άλλων φροντιστών, όταν οι γονείς εργάζονται) και σημαντικά (π.χ. κοινωνικοποίηση του παιδιού, προσαρμογή σε πρόγραμμα, παιδαγωγικά παιχνίδια και δραστηριότητες που ο γονιός δε δύναται να εφαρμόσει στο σπίτι). Η προσχολική αγωγή, όταν εφαρμόζεται σωστά, έχει πολύτιμες επιπτώσεις στο μεγάλωμα του παιδιού, ιδίως όταν η εναλλακτική είναι η έκθεση σε οθόνες ή η μη συμμετοχική, απλή φύλαξη.</li>
<li>Επιλέξτε τον παιδικό σταθμό σύμφωνα με τα δικά σας κριτήρια (παιχνίδι; μάθηση; εγγύτητα; σωστή διατροφή; πειθαρχία; κλίμα αγάπης; φήμη; επαφή με τη φύση; παιδαγωγική μέθοδος; εγκαταστάσεις;) και κάντε την έρευνά σας συστηματικά, χωρίς άγχος. </li>
<li>Προετοιμάστε το παιδί σας δύο- τρεις μήνες πριν, χωρίς όμως υπέρμετρο ενθουσιασμό και υπερβολική αναφορά. Αναφέρετε γνωστά σας παιδάκια που ήδη πηγαίνουν στο σχολείο, παρατηρήστε μαζί με το παιδάκι τις σχολικές τσάντες, τα κτίρια των σχολείων, εξηγήστε το επάγγελμα του δασκάλου και της δασκάλας στα πλαίσια και άλλων επαγγελμάτων. Αναφέρετε πού και πού ότι μετά το καλοκαίρι τα πιο πολλά παιδάκια πάνε στον παιδικό σταθμό. </li>
<li>Φροντίστε να κάνετε τουλάχιστον μια- δύο επισκέψεις μαζί με το παιδί στον παιδικό σταθμό που θα έχετε επιλέξει, έστω απ' έξω, για μια πρώτη εξοικείωση με τον χώρο. Αν θέλετε να επισκεφτείτε πολλούς παιδικούς σταθμούς, πριν καταλήξετε, μην παίρνετε σε όλους το παιδί μαζί σας, γιατί μπορεί να μπερδευτεί. </li>
<li>Διαλέξτε μαζί τα σχολικά είδη, δώστε του κάποιες ευκαιρίες για να επιλέξει (π.χ σχολική τσάντα, παγούρι, παντοφλάκια). Ετοιμάστε μαζί την τσάντα του την παραμονή της πρώτης μέρας.</li>
<li>Διαβάστε μερικές εβδομάδες πιο πριν βιβλία που να αφορούν τη σχολική ζωή. Ενημερωθείτε για το πρόγραμμα που θα ακολουθείται στον παιδικό σταθμό και κάντε πού και πού αναφορές (π.χ. "ξέρεις πού αλλού λένε τραγούδια; στο σχολείο!"</li>
<li>Συζητήστε με άλλους έμπειρους γονείς για τα συναισθήματα και τις εμπειρίες που έχουν βιώσει, χωρίς όμως να ταυτιστείτε πλήρως, περιμένοντας ότι θα συμβούν τα ίδια και σε εσάς. Κάθε παιδί, κάθε γονιός, κάθε οικογένεια, κάθε εμπειρία, είναι διαφορετικά. </li>
<li>Κρατάτε επαφή με γονείς που βρίσκονται στην ίδια ακριβώς φάση με εσάς, για να νιώσετε ότι δεν είστε μόνοι και για να ανταλλάξετε χρήσιμες συμβουλές και ιδέες.</li>
<li>Οι πρώτες μέρες στον παιδικό σταθμό, ιδίως αν εφαρμόζεται κάποιο σύστημα προσαρμογής, είναι συνήθως ευχάριστες για τα παιδάκια. Μετά από λίγες μέρες συνηθίζεται μια έντονη αντίδραση, όταν συνειδητοποιούν ότι δεν πρόκειται για περιστασιακό παιδότοπο, αλλά για μια μόνιμη κατάσταση. Επίσης εκδηλώνεται μια μορφή άγχους αποχωρισμού, όπου το παιδάκι καλείται να κατανοήσει ότι η μαμά/ο μπαμπάς δεν "χάθηκαν", αλλά κάθε μέρα θα έρχονται να το πάρουν και ότι εξακολουθούν να το αγαπούν. </li>
<li>Ο αποχωρισμός με κλάμα και έντονη διαμαρτυρία είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο, σχεδόν αναμενόμενο. Είναι μια δύσκολη στιγμή για τον γονιό, που πρέπει να το θεωρήσει ως ένα απαραίτητο και προσωρινό αναπτυξιακό στάδιο, κατά το οποίο το παιδάκι του πρέπει να μάθει να εμπιστεύεται άλλους, να ακολουθεί νέους κανόνες, να μαθαίνει ότι η εξαφάνιση του γονέα από το οπτικό του πεδίο είναι μόνο προσωρινή (αυτό που στην ψυχολογία ονομάζεται "μονιμότητα του αντικειμένου" και αρχίζει να κατακτάται από το τέλος του πρώτου έτους).</li>
<li>Όταν το παιδί κλαίει στον αποχωρισμό, δε βοηθάει να μείνει ο γονιός για πολλή ώρα εκεί. Ούτε και να υποκύψει και να το πάρει πίσω στο σπίτι. Χρειάζεται χρόνος, συνήθως κάποιες μέρες, για να σιγουρευτεί το παιδί ότι πάντα θα επιστρέφει σπίτι. </li>
<li>Η προσαρμογή εξαρτάται και από την προσωπικότητα του παιδιού και από το είδος της προσκόλλησης που είχε με τους γονείς. Άλλα παιδιά βοηθιούνται από τον ενθουσιασμό ("γιούπι, φτάσαμε στο σχολείο!!") ενώ άλλα χρειάζονται ησυχία και ηρεμία, για να επεξεργαστούν μόνα τους την πληροφορία, χωρίς εκρήξεις χαράς ως βοηθήματα. Μερικές φορές χρειάζεται ο γονιός να πειραματιστεί για το τι τελικά βοηθάει το παιδάκι του.</li>
<li>Κρατάτε μια καλή θετική σχέση με τους εκπαιδευτικούς του παιδικού σταθμού. Αναγνωρίστε το έργο τους, χτίστε μια σχέση εμπιστοσύνης και συνεργασίας, χωρίς περιττή επικριτικότητα και υπερβολική επιφύλαξη. </li>
<li>Συζητήστε την απόφασή σας με όσους διαφωνούν, ακούστε διαφορετικές απόψεις, αλλά προσπαθήστε να έχετε αυτοπεποίθηση στην δική σας άποψη. Συχνά μια γιαγιά και ένας παππούς μπορεί να νιώσει απόρριψη από την επιλογή σας να στραφείτε σε παιδικό σταθμό- εξηγείστε ότι ο παιδικός σταθμός δεν ακυρώνει την αξία των παππούδων, αλλά προσφέρει κατάλληλες δραστηριότητες από ειδικούς επιστήμονες, καθώς και την πολύτιμη παρουσία άλλων παιδιών. </li>
<li>Τις πρώτες μέρες της προσαρμογής μπορεί να είναι χρήσιμο να είστε λίγο πιο συγχωρητικοί και ήπιοι με το παιδάκι. Φτιάξτε του το αγαπημένο του φαγητό, περιμένετε κάποιες μικροαλλαγές στη συμπεριφορά του (π.χ. πείσματα, χαϊδολογήματα) αλλά μην ανατρέψετε βασικές αρχές της διαπαιδαγώγησής του. Δώστε του άπλετη αγάπη και τρυφερότητα, δε θα κακομάθει!</li>
<li>Αποδεχτείτε ότι ο πρώτος χρόνος στο σχολείο, όποτε κι αν ξεκινήσει αυτό, θα έχει στο πρόγραμμα αρκετές ιώσεις. Εφοδιαστείτε με υπομονή, πλένετε όλοι συχνά χέρια και δείτε το σαν μια ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος του παιδιού.</li>
<li>Αποδεχτείτε ότι ποτέ και πουθενά δε θα υπάρξει το τέλειο περιβάλλον ή κατάσταση και ότι μια αγαπημένη, ενωμένη και χαρούμενη οικογένεια, ξεπερνά κάθε εμπόδιο και συνηθίζει τις αλλαγές!</li>
</ul>
<div>
Καλή δύναμη, καλή προσαρμογή και καλή σχολική χρονιά με αισιοδοξία, αγάπη, αυτοπεποίθηση και χαμόγελο!</div>
</div>
<div>
Καλλιόπη Εμμανουηλίδου, Ψυχολόγος, MEd, MEd, MSc, Cert.Couns., PhD</div>
<div>
www.psycho-logos.net </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: x-small;">image: https://a.dilcdn.com/bl/wp-content/uploads/sites/8/2014/08/firstdayofschool.jpg</span></div>
</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-47789047513685017302015-12-29T16:49:00.000+02:002015-12-29T16:59:21.666+02:00Καταναγκαστική χαρά και γιορτές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-hfl3jH-3Qjk/VoKfkmpko8I/AAAAAAAABNE/QI878I-2IEM/s1600/eggnog.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="181" src="http://3.bp.blogspot.com/-hfl3jH-3Qjk/VoKfkmpko8I/AAAAAAAABNE/QI878I-2IEM/s320/eggnog.jpg" width="320" /></a></div>
Με αφορμή την παρολίγον τηλεοπτική εμφάνιση που αναβλήθηκε για έκτακτους λόγους στην εκπομπή Live U του Start, ιδού μερικές σκέψεις για το θέμα που είχαμε επιλέξει να κουβεντιάσουμε:<br />
Η καταναγκαστική χαρά των εορτών είναι ένα συναίσθημα ευφορίας που νιώθουμε, όταν όμως αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά είναι επιφανειακό, μη αυθεντικό και είναι αποτέλεσμα πίεσης και εξαναγκασμού. Όταν δηλαδή νιώθουμε χαρά με το ζόρι, επειδή πιστεύουμε ότι έτσι πρέπει να νιώθουμε.<br />
<br />
Κατά την περίοδο των εορτών η καταναγκαστική χαρά είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο. Μια φωνή μέσα μας μας λέει ότι "πρέπει" να χαρούμε, να μετράμε τις μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα, να φοράμε το καλύτερο χαμόγελό μας, να αγοράζουμε αστραφτερά ρούχα και να νιώθουμε ευτυχία. Το περιβάλλον όμως είναι αυτό που ασκεί τη μεγαλύτερη πίεση. Οι δικοί μας άνθρωποι, με φράσεις όπως "γιορτές είναι", "οι μέρες το έχουν", "για χάρη των ημερών", "μέρες που είναι", "χρονιάρες μέρες" υπαγορεύουν τη χαρά και δεν αφήνουν κάποιον να νιώσει κάτι διαφορετικό- λες και η μη χαρά είναι ταμπού. Τα ΜΜΕ και οι διαφημίσεις ασκούν επίσης πολύ μεγάλη πίεση, ο κάθε τομέας με τα συμφέροντά του. Βλέπεις διαφημίσεις που δείχνουν τέλειες οικογένειες με όμορφους και αγαπημένους ανθρώπους να ψωνίζουν γελαστοί και να τρώνε χαρούμενοι.<br />
<br />
Ωστόσο η πραγματικότητα συνήθως δεν είναι έτσι. Η ζωή έχει τα προβλήματά της, μεγάλα και μικρά, και τα προβλήματα αυτά δεν παύουν να υπάρχουν, επειδή είναι γιορτές. Τα προβλήματα στις σχέσεις, οι ασθένειες, η ανεργία, οι χωρισμοί, οι θάνατοι, οι ψυχικές διαταραχές, όχι απλώς εξακολουθούν και υφίστανται, αλλά και λόγω των εορτών (κάτι που συμβαίνει και σε στιγμές κρίσης) μεγεθύνονται και αποκτάνε νέες διαστάσεις και σημασία. Κάποιος που δεν έχει καλές σχέσεις για παράδειγμα με την οικογένειά του, στις γιορτές έρχεται αντιμέτωπος με τις σχέσεις αυτές, είτε γιατί περνάνε μαζί χρόνο που δεν είναι ευχάριστος, είτε γιατί αποφεύγει την οικογένειά του τη στιγμή που όλα γύρω του "φωνάζουν" ότι "οι γιορτές είναι για την οικογένεια". Ένας άνεργος υποφέρει όλο τον χρόνο, αλλά οι γιορτές δεν του δίνουν καμιά αργία, ίσα ίσα του υπενθυμίζουν την ανέχειά του. Κάποιος που πενθεί, στις γιορτές του λείπουν ακόμα περισσότερο τα αγαπημένα του πρόσωπα. Και ούτω καθεξής.<br />
<br />
Τι κάνουν λοιπόν οι άνθρωποι που καταναγκάζονται να νιώσουν χαρούμενοι; Συχνά υιοθετούν συμπεριφορές για να μουδιάσουν τα συναισθήματά τους και να γεμίσουν τα συναισθηματικά κενά. Οι συμπεριφορές αυτές χαρίζουν πρόσκαιρη ευχαρίστηση και εφήμερη ικανοποίηση, μια προσωρινή συναισθηματική τόνωση, όμως αυτό δε διαρκεί πολύ και οδηγεί σε φαύλους κύκλους. Αυτό που συνηθίζεται κυρίως είναι η υπερκατανάλωση υλικών αγαθών: ψώνια, αλκοόλ, υπερφαγική συμπεριφορά. Τρόποι δηλαδή να απελευθερωθεί περισσότερη ντοπαμίνη και άλλες ουσίες που χαρίζουν πρόσκαιρη ικανοποίηση και χαρά. Αυτό όμως δεν έχει διάρκεια και επιβαρύνει λόγω των τύψεων που συνοδεύουν αυτές τις δραστηριότητες.<br />
<br />
Τι λοιπόν ενδείκνυται να κάνουμε κατά τη διάρκεια των εορτών, αν δεν μας έπιασε τελικά το "πνεύμα" των εορτών και γλιστρήσαμε από την απαστράπτουσα απόχη του; Φυσικά το να κλειστούμε στο δωμάτιό μας με κατεβασμένα μούτρα, κυνισμό και ειρωνία προς τις γιορτές δεν είναι λύση- ίσα ίσα αυξάνει την απομόνωση και άρα τη μοναξιά. Είμαστε κοινωνικά όντα και υπάρχουν κάποιες κοινωνικές συμβάσεις που πρέπει να σεβόμαστε. Η προσπάθεια για συμμετοχή στους εορτασμούς, χωρίς όμως να πιέζουμε τον εαυτό μας να ενθουσιαστούμε και να γεμίζουμε μη ρεαλιστικές προσδοκίες προς τη ζωή είναι μια εφικτή δυνατότητα. Απλά, ρεαλιστικά, με σεβασμό προς τους άλλους αλλά και προς τη δική μας διάθεση και κατάσταση. Τι άλλο να κάνουμε; Οι έρευνες μας λένε ότι ούτε η κατανάλωση γλυκών, ούτε το αλκοόλ, ούτε το shopping therapy έχει αποτέλεσμα. Αν θέλουμε να νιώσουμε πραγματική ευτυχία και ικανοποίηση από τη ζωή μας, καλύτερα να προβούμε σε δραστηριότητες που έχουν ως επίκεντρο τον αλτρουισμό και την αλληλεγγύη. Να δώσουμε, να χαρίσουμε, να βοηθήσουμε, να υποστηρίξουμε.<br />
<br />
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-58193088918598696912015-12-19T14:05:00.000+02:002017-05-09T16:37:08.971+03:00Γιορτές για λιγότερο ένθρησκες οικογένειες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-KbEcWq7S8uw/WRHF_XYoCgI/AAAAAAAABlA/5riA1utMa34W6FgMeis8TGWi0cKvP8i9gCLcB/s1600/atheistholidays.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://3.bp.blogspot.com/-KbEcWq7S8uw/WRHF_XYoCgI/AAAAAAAABlA/5riA1utMa34W6FgMeis8TGWi0cKvP8i9gCLcB/s320/atheistholidays.jpg" width="320" /></a></div>
Πολλοί γονείς που δεν είναι ιδιαίτερα θρήσκοι ή που είναι άθεοι προβληματίζονται σε εποχές στις οποίες κυριαρχούν θρησκευτικές γιορτές, για το πώς να χειριστούν το θέμα με τα παιδιά τους. Είναι ένα ευαίσθητο θέμα, γιατί στην Ελλάδα οι μη θρησκευόμενοι αποτελούν μειοψηφία και ο αθεϊσμός συχνά είναι ταμπού ή παρερμηνευμένος μέσα από διάφορα στερεότυπα. Οι γονείς θα χειριστούν το θέμα των εορτών ανάλογα με τα δικά τους πιστεύω. Υπάρχουν γονείς που δεν επιτρέπουν οτιδήποτε εορταστικό αυτές τις μέρες και γονείς που αποφασίζουν να περιμένουν να φτάσει το παιδί τους σε μια καταλληλότερη ηλικία, ώστε να συζητήσουν μαζί του σχετικά με τη θρησκεία, τα θρησκευτικά έθιμα και τις γιορτές.<br />
<br />
Σίγουρα ένας ψυχολόγος δεν έχει πάντα τις σωστές απαντήσεις για όλους, ιδίως για ένα θέμα που ο καθένας έχει τη δική του αντίληψη για λεπτά θέματα στα οποία δε χωρά ιδιαίτερη συζήτηση. Και σε καμία περίπτωση δε σημαίνει αυτό ότι συστήνεται να εφαρμόζονται ημίμετρα για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, καθώς μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι δεν είναι σωστό να γιορτάζουν θρησκευτικές γιορτές άνθρωποι που δεν πιστεύουν. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στην άποψή του, πάντα βέβαια με σεβασμό και κατανόηση προς τους συνανθρώπους μας, αφού κανείς δεν δικαιούται να επιβάλει απόψεις και να ασκήσει αυστηρή, απόλυτη και μη εποικοδομητική κριτική. <br />
<br />
Ωστόσο, θα πρέπει οι γονείς να λάβουν υπόψη τους το γεγονός ότι το παιδί τους μεγαλώνει σε μια κοινωνία που στην πλειοψηφία της γιορτάζει συγκεκριμένα πράγματα και στολίζει χριστουγεννιάτικο δέντρο, τρώει εορταστικά γλυκίσματα, ψέλνει τα κάλαντα, αγοράζει και δέχεται δώρα. Ένα παιδί αποκλεισμένο από όλα αυτά ίσως νιώσει μειονεκτικά και ίσως να στραφεί και ενάντια στους γονείς του που το απομονώνουν από όλες αυτές τις πολύ ευχάριστες για τα παιδιά παραδόσεις. Θα αντιμετωπίσει δυσκολίες στο σχολείο και σε σύγκριση με άλλα συνομήλικα παιδιά. <br />
<br />
Ο γονιός που είναι διατεθειμένος να αφήσει ένα μικρό περιθώριο θρησκευτικών εορτασμών στην οικογενειακή του ζωή μπορεί να ασχοληθεί με τα παιδιά του με διάφορα πράγματα κατά τη διάρκεια των εορτών, χάριν κοινωνικών συμβάσεων. Και τελικά μπορεί να ανακαλύψει μια νέα ισορροπία σχετικά με τις γιορτές και να επιλέξει να τηρεί κάποια έθιμα "έτσι για το καλό", που μπορεί να είναι και πολύ ευχάριστα για τον ίδιο.<br />
<br />
Μπορεί λοιπόν η οικογένεια να στολίσει το σπίτι όπως επιθυμεί, να επικεντρώσει στον εορτασμό της Πρωτοχρονιάς (που δεν έχει άλλωστε θρησκευτική χροιά, καθώς γιορτάζεται η αλλαγή του χρόνου) και να εστιάσει στον απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς, σε ανασκοπήσεις, σε ευχές για το νέο έτος, σε ανταλλαγή δώρων, σε κατασκευές, σε τραγούδια που αναφέρονται περισσότερο στην Πρωτοχρονιά παρά στη γέννηση του Χριστού. Έτσι, θα χαρίσει στα παιδιά εορταστικές εμπειρίες, θα τα προστατέψει από τον αποκλεισμό και θα νιώσει ότι κάπως προσπαθεί να περιφρουρήσει τις πεποιθήσεις της. <br />
<br />
Οι γιορτές άλλωστε δίνουν μια αφορμή σε όλους, μεγάλους και μικρούς, ένθεους και άθεους, θρησκευόμενους και άθρησκους, να αναλογιστούν πάνω σε αξίες του αλληλοσεβασμού, της φιλανθρωπίας, της αλληλεγγύης, της αγάπης προς τον συνάνθρωπο και της αξίας που έχουν οι έννοιες της ελευθερίας, της ειρήνης και της ελπίδας!<br />
<br />
Καλές γιορτές σε όλους λοιπόν!</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-87656714220126665412015-12-03T10:04:00.000+02:002017-05-12T10:43:25.564+03:00Είναι κακό να μη θέλουμε να πάμε σε χωριά του Άη Βασίλη;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-jNtzbrv8aLk/WRVnl9qDOOI/AAAAAAAABmY/L3KZLTKFs6s7vmtpLCsb-nHqScR-VGzgQCLcB/s1600/xma%2Bvillage.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="206" src="https://1.bp.blogspot.com/-jNtzbrv8aLk/WRVnl9qDOOI/AAAAAAAABmY/L3KZLTKFs6s7vmtpLCsb-nHqScR-VGzgQCLcB/s320/xma%2Bvillage.jpg" width="320" /></a></div>
Όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, ανακοινώνεται η λειτουργία ειδικών χώρων για να επισκεφτούν τα παιδιά και οι οικογένειές τους: χωριά του Άη Βασίλη, πόλεις Χριστουγέννων, χωριά ξωτικών, παζάρια και διάφορα άλλα. Εποχιακές εκδηλώσεις που μαζεύουν πολύ κόσμο και αποτελούν για πολλές οικογένειες προορισμούς που "πρέπει" να πάνε "για το καλό". Και όντως οι περισσότερες οικογένειες περνάνε καλά. Αν όμως η οικογένειά σας απαρτίζεται από άτομα (συνήθως δημιουργικά άτομα, χαρισματικά ή άτομα με ειδικά προβλήματα νόησης ή συμπεριφοράς), μπορεί να βρίσκετε ότι μια τέτοια δραστηριότητα δε σας ταιριάζει. Η αισθητηριακή υπερφόρτωση μπορεί να είναι κουραστική για κάποιες ηλικίες ή και για κάποιες ιδιαιτερότητες ανθρώπων. Για παράδειγμα, τα χαρισματικά άτομα έχουν υπερευαισθησία και προσλαμβάνουν τα ερεθίσματα σε πολλαπλάσια ένταση και άρα συχνά κουράζονται περισσότερο από την πληθώρα ερεθισμάτων. Άτομα με κινητικά προβλήματα ή χρόνια προβλήματα υγείας μπορεί να βρίσκουν την εμπειρία αυτή κουραστική και ψυχοφθόρα. Κάθε άτομο, κάθε οικογένεια, μπορεί να έχει μια ιδιαιτερότητα που να αποτρέπει από την απόλαυση μιας τέτοιας επίσκεψης. Οι γιορτές έχουν πολλούς και διαφορετικούς τρόπους να τις απολαύσει κανείς. Αν τα πάρκα αναψυχής και οι πολυπληθείς δραστηριότητες δε σας εκφράζουν, μη νιώθετε ενοχές. Αν κάτι γίνεται καταναγκαστικά, δεν έχει αξία. Η συμμετοχή σε δραστηριότητες και εκδηλώσεις μπορεί να αντικατασταθεί από πολύτιμο οικογενειακό χρόνο, με κλεισμένο το ίντερνετ και τις οθόνες, με όμορφες οικογενειακές ταινίες, κατασκευές, ανάγνωση σχετικών βιβλίων, τραγούδι, μαγειρέματα, βόλτες σε πιο ήσυχα μέρη, συμμετοχή σε φιλανθρωπίες. </div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-80403618561109329622015-11-28T09:36:00.000+02:002017-05-09T16:35:16.560+03:00Επιδράσεις του καιρού στη διάθεσή μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-fnUn3Wqtz98/WRHFjPOTSII/AAAAAAAABk8/M0yJzqY8GocoNWUPf7-3uUX10NyBDdwGQCLcB/s1600/mood%2Band%2Bweather.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://4.bp.blogspot.com/-fnUn3Wqtz98/WRHFjPOTSII/AAAAAAAABk8/M0yJzqY8GocoNWUPf7-3uUX10NyBDdwGQCLcB/s1600/mood%2Band%2Bweather.jpg" /></a></div>
Έχουν γίνει κατά καιρούς διάφορες έρευνες που μας πληροφορούν για τις επιδράσεις που έχουν οι διάφορες καιρικές συνθήκες στην αποδοτικότητα ή στην ψυχική διάθεση του ανθρώπου. Η παρακάτω έρευνα που αντιγράφω από το ΒΗΜΑ μας ενημερώνει ότι τελικά οι ηλιόλουστες μέρες μας επηρεάζουν περισσότερο από ό,τι οι βροχερές, σύμφωνα με τα ευρήματα. Βέβαια θα πρέπει να σκεφτούμε ότι οι Βρετανοί συμμετέχοντες ίσως αντιδρούν διαφορετικά, δεδομένου ότι είναι συνηθισμένοι σε διαφορετικές καιρικές συνθήκες!<br />
<br />
<br />
<br />
Με τα τερτίπια του καιρού έχουμε συνηθίσει λίγο-πολύ να παρομοιάζουμε τη διάθεσή μας. Στην πραγματικότητα, όμως, όπως ισχυρίζονται βρετανοί επιστήμονες, τελικά το αν βρέχει ή έχει καλό καιρό δεν φαίνεται να μας επηρεάζει ψυχολογικά.<br />
<br />
Τα νέα ευρήματα των ειδικών από το Πανεπιστήμιο του Γουεστμίνστερ, τα οποία παρουσιάστηκαν στο συνέδριο της Royal Economic Society, καταρρίπτουν τον μύθο που μας θέλει «συννεφιασμένους» κάθε φορά που έξω βρέχει. Σύμφωνα με τους ειδικούς, είτε κάνει ζέστη ή κρύο είτε έχει καλό καιρό είτε όχι, οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια της εβδομάδας δεν πρόκειται να είναι ούτε πιο χαρούμενοι αλλά ούτε και πιο λυπημένοι.<br />
<br />
<br />
Ο ήλιος φέρνει… σύννεφα;<br />
Μικρή ως ανεπαίσθητη η επίδραση του καιρού<br />
<br />
Βάσει της ανάλυσης, φάνηκε ότι οι εθελοντές έτειναν να έχουν περισσότερα νεύρα κατά τη διάρκεια των ηλιόλουστων ημερών καθώς ήταν αναγκασμένοι να βρίσκονται καθηλωμένοι στα γραφεία ή στα καταστήματα στα οποία εργάζονταν από το να βρίσκονται έξω και να απολαμβάνουν τη μέρα. Οι ερευνητές υπογραμμίζουν ωστόσο ότι η επίδραση αυτή στον ψυχισμό των εργαζομένων ήταν τόσο μικρή που δεν υπάρχει ανάγκη για τη λήψη μέτρων από πλευράς των εργοδοτών ή των Αρχών. Το ίδιο μικρή, αναφέρουν, ήταν και η επίδραση του παρατεταμένου κρύου και των συχνών βροχοπτώσεων. <br />
<br />
Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο της μελέτης τους, οι ειδικοί ανέλυσαν μια περίοδο 17 ετών, από το 1991 ως το 2008, κατά τη διάρκεια της οποίας συνέκριναν στοιχεία που αφορούσαν τη διάθεση των πολιτών με τις καιρικές συνθήκες. Τα στοιχεία γύρω από τα επίπεδα της χαράς, της υγείας, της ικανοποίησης των εργαζομένων και της οικονομικής ευημερίας ελήφθησαν από την πολυετή μελέτη British Household Panel Survey του Ινστιτούτου Κοινωνικής και Οικονομικής Ερευνας (ISER) του Πανεπιστημίου του Εσεξ, η οποία αφορούσε συνολικά 10.000 νοικοκυριά.<br />
<br />
«Η κοινή πεποίθηση ότι ο καλός καιρός μάς φτιάχνει τη διάθεση δεν υποστηρίζεται επιστημονικά» εξηγεί ο επικεφαλής της μελέτης δρ Φραντζ Μπούσκα. «Ιδιαίτερα στην περίπτωση των Βρετανών βλέπουμε ότι ο κόσμος έχει αποκτήσει μια σχετική "ανοσία" γύρω από τα τερτίπια του καιρού».<br />
<br />
«Η ανάλυση των παραπάνω δεδομένων αποκαλύπτει ότι η αύξηση της εμφάνισης ακραίων καιρικών φαινομένων, π.χ. η αύξηση της θερμοκρασίας και της συχνότητας των βροχοπτώσεων, δεν φαίνεται να επηρεάζει άμεσα την ψυχολογική διάθεση των πολιτών» αναφέρει ο ειδικός.<br />
<br />
«Συγκεκριμένα είδαμε ότι οι εναλλαγές του καιρού είχαν πολύ μικρή επίδραση ως προς τα επίπεδα της προσωπικής ευημερίας του καθενός. Επιπλέον, η ηλιοφάνεια και η καλοκαιρία δεν φάνηκε να κάνουν τον κόσμο πιο ευτυχισμένο. Η επίδραση του καιρού, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι είναι, στην καλύτερη περίπτωση, πολύ μικρή» προσθέτει ο δρ Μπούσκα.<br />
<br />
Από τη μελέτη φάνηκε ότι οι ηλιόλουστες μέρες ενδεχομένως να συνέβαλαν στην απογοήτευση που ένιωθαν οι εργαζόμενοι για τη δουλειά τους. Ωστόσο οι ειδικοί είδαν ότι 10 ώρες ηλιοφάνειας μείωναν το συναίσθημα της ικανοποίησης των εργαζομένων κατά μόλις 1%.<br />
<br />
Οι βρετανοί επιστήμονες καταλήγουν ότι υπάρχουν κάποιες ενδείξεις κατά τις οποίες οι παρατεταμένες περίοδοι ηλιοφάνειας θα μπορούσαν ενδεχομένως να ενισχύσουν σε μικρό βαθμό το συναίσθημα της χαράς και τα επίπεδα της ευημερίας των πολιτών.</div>
</div>
<br /></div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-64738149273838920122015-11-07T09:20:00.000+02:002017-05-12T10:44:53.234+03:00Ινδική κάνναβη και συμπτώματα ψυχώσεων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-l713jO9P1U8/WRVn6rqobpI/AAAAAAAABmc/IoWq0-f1PdEn8_iOr3iDSxg7hcHYR_S8QCLcB/s1600/cannabis%2Bpsychosis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218" src="https://3.bp.blogspot.com/-l713jO9P1U8/WRVn6rqobpI/AAAAAAAABmc/IoWq0-f1PdEn8_iOr3iDSxg7hcHYR_S8QCLcB/s400/cannabis%2Bpsychosis.jpg" width="400" /></a></div>
Τελικά η χρήση της ινδικής κάνναβης φαίνεται ότι ίσως να μην είναι τόσο αθώα όσο υποστηρίζουν μερικοί. Σύμφωνα με νέα ευρήματα, η συχνή χρήση προκαλεί συμπτώματα ψυχωσικών επεισοδίων:<br />
<i><br /></i>
<i>Βρετανική μελέτη υποδεικνύει ότι ο κίνδυνος εμφάνισης ψύχωσης ήταν πενταπλάσιος στους τακτικούς χρήστες κάνναβης. Η μελέτη προσθέτει περισσότερα στοιχεία στη σύνδεση της χρήσης του λεγόμενου «μαλακού» ναρκωτικού με βαριές διαταραχές της ψυχικής υγείας. </i><br />
<i>Η μελέτη, η οποία διήρκεσε έξι χρόνια, δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Lancet». Στην έρευνα συμμετείχαν 780 άτομα, εκ των οποίων τα 410 δέχονταν θεραπεία για διαταραχές, όπως σχιζοφρένεια και διπολική διαταραχή. Τη μελέτη υπογράφει η Μάρτα ντι Φόντι του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής, Ψυχολογίας και Νευρολογίας στο King’s College του Λονδίνου. Η δρ Ντι Φόντι έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την αυξανόμενη χρήση μιας ισχυρής μορφής της ινδικής κάνναβης, του λεγόμενου «σκανκ». </i><br />
<i>«Συγκριτικά με αυτούς που δεν έχουν δοκιμάσει καθόλου κάνναβη, οι χρήστες του “σκανκ” έχουν τριπλάσιες πιθανότητες να παρουσιάσουν ψύχωση», επισημαίνει ο ερευνήτρια. «Μάλιστα, ο κίνδυνος είναι ακόμη μεγαλύτερος για όσους κάνουν καθημερινή χρήση του ναρκωτικού και είναι πενταπλάσιος συγκριτικά με τον κίνδυνο που διατρέχουν όσοι δεν χρησιμοποιούν ποτέ κάνναβη». Συμπτώματα ψυχωσικού επεισοδίου είναι οι παραισθήσεις και η παράνοια. Στη Βρετανία διαγιγνώσκεται ένα νέο κρούσμα ψύχωσης ανά 2.000 κατοίκους κάθε χρόνο. </i><br />
<i>«Η μελέτη υποδεικνύει ότι είναι δυνατόν να αποτρέψουμε την εκδήλωση του ενός τετάρτου των κρουσμάτων ψυχωσικού επεισοδίου που καταγράφονται, αρκεί, βέβαια, να διεκόπτετο το κάπνισμα της ισχυρής κάνναβης», επισημαίνει ο Ρόμπιν Μάρεϊ, καθηγητής Ψυχιατρικής Ερευνας στο King’s College του Λονδίνου.Οι ερευνητές επισήμαναν, μεταξύ άλλων, ότι οι γιατροί θα πρέπει να ρωτούν τους ασθενείς τους όχι μόνο αν κάνουν χρήση ναρκωτικών αλλά και πόσο συχνά καπνίζουν κάνναβη, προκειμένου να αξιολογήσουν με ακρίβεια τον κίνδυνο που διατρέχουν.</i></div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-19142452267427937242015-10-31T17:45:00.000+02:002017-05-12T10:46:27.476+03:00Το πάθος ζωντανό στα ηλικιωμένα ζευγάρια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-svgqPYwJ-7U/WRVoSBvauMI/AAAAAAAABmg/qxWY7_Y801I1rq9vWhFPprDwMqks_gZlwCLcB/s1600/old%2Bcouple.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://4.bp.blogspot.com/-svgqPYwJ-7U/WRVoSBvauMI/AAAAAAAABmg/qxWY7_Y801I1rq9vWhFPprDwMqks_gZlwCLcB/s320/old%2Bcouple.jpg" width="320" /></a></div>
Ο χρόνος και το γήρας σκοτώνουν μια σχέση; Η παρακάτω <a href="http://www.kathimerini.gr/804947/article/epikairothta/episthmh/to-pa8os-synexizetai-kai-meta-ta-50-xronia" target="_blank">έρευνα </a>διαπιστώνει ότι τα ζευγάρια που έμειναν παντρεμένα για πολλές δεκαετίες απολαμβάνουν μια ζωηρή ερωτική ζωή: <br />
<br />
<span style="color: #351c75;"><i>Έκπληξη προκάλεσε στους ερευνητές το πόρισμα επιστημονικής μελέτης, η
οποία έδειξε ότι τα περισσότερα ζευγάρια που παρέμειναν παντρεμένα για
50 και πλέον χρόνια απολαμβάνουν δραστήρια και απολαυστική σεξουαλική
ζωή.
</i></span><br />
<span style="color: #351c75;"><i>Τα συμπεράσματα αυτά εξήχθησαν χάρη σε έρευνα 1.656 παντρεμένων
Αμερικανών, ηλικίας 57 με 85 ετών. Η έρευνα έδειξε ότι, αν και η
συχνότητα της σεξουαλικής επαφής φθίνει με το πέρας των ετών, το πάθος
φαίνεται να επανέρχεται μετά τη χρυσή πεντηκοστή επέτειο.</i></span><br />
<span style="color: #351c75;"><i>
</i></span><span style="color: #351c75;"><i>«Τα συμπεράσματα αυτά δεν είναι απόλυτα. Δεν γνωρίζουμε εάν ο γάμος
μάς ωθεί σε περισσότερο σεξ ή αν το συχνότερο σεξ μάς κρατά παντρεμένους
για περισσότερα χρόνια», λέει ο γεροντολόγος στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ,
Καρλ Πίλεμερ.</i></span><br />
<span style="color: #351c75;"><i>
</i></span><span style="color: #351c75;"><i>«Η συχνότητα των επαφών μετά την πεντηκοστή επέτειο τείνει να φθάσει
τις δύο με τρεις φορές τον μήνα», λέει ο επικεφαλής της μελέτης,
καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα, Σάμιουελ
Στρουπ.</i></span><br />
<span style="color: #351c75;"><i>
</i></span><span style="color: #351c75;"><i>«Ζευγάρια που έμειναν παντρεμένα για πολλές δεκαετίες νιώθουν μια
σπάνια τρυφερότητα και διανοητική επαφή. Μπορείς να κρατάς το χέρι του
ανθρώπου σου και η αίσθηση να είναι ανάλογη εκείνης του σεξ τον πρώτο
καιρό της γνωριμίας», λέει η 82χρονη Τζένι, μία από τις ερωτηθείσες στην
έρευνα, που ήταν παντρεμένη 62 χρόνια με τον σύντροφό της, ο οποίος
πέθανε πριν από λίγους μήνες. «Αυτό που μου λείπει πιο πολύ είναι να
περπατάμε χέρι χέρι», συμπληρώνει η Τζένι.</i></span><br />
<span style="color: #351c75;"><i>
</i></span><span style="color: #351c75;"><i>Η εντυπωσιακή μελέτη δημοσιεύθηκε στο τελευταίο τεύχος της επιστημονικής επιθεώρησης ψυχολογίας Archives of Sexual Behavior.</i></span></div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-76331236997213562442015-10-24T17:35:00.000+03:002017-05-12T10:48:32.487+03:00Αυξημένη δυσκολία διατήρησης της συγκέντρωσης για τον σύγχρονο άνθρωπο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-LVkA0Mq3tTA/WRVoy3Kk5rI/AAAAAAAABmo/zHNtGR36OBgcBr24haTeh6eMfgl3PGF5wCLcB/s1600/smartphone%2Baddiction.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="209" src="https://4.bp.blogspot.com/-LVkA0Mq3tTA/WRVoy3Kk5rI/AAAAAAAABmo/zHNtGR36OBgcBr24haTeh6eMfgl3PGF5wCLcB/s320/smartphone%2Baddiction.jpg" width="320" /></a></div>
Στην επίδραση της αυξημένης χρήσης του διαδικτύου και των ηλεκτρονικών συσκευών φαίνεται να αποδίδεται ο δραματικά μειωμένος χρόνος που μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να μείνει συγκεντρωμένος, σύμφωνα με νεότερες μελέτες:<br />
<br />
<span style="color: #351c75;"><i>Ο χρόνος που μπορεί να παραμείνει προσηλωμένος ο άνθρωπος είναι πλέον
μικρότερος ακόμη και από αυτόν του… χρυσόψαρου, αφού κατά μέσο όρο
χάνουμε τη συγκέντρωσή μας έπειτα από μόλις 8 δευτερόλεπτα, τη στιγμή
που το ψάρι διατηρεί τεταμένη την προσοχή του έως και για 9
δευτερόλεπτα. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε μελέτη της Microsoft στον
Καναδά, με βάση τις απαντήσεις που έδωσαν σε ειδικό ερωτηματολόγιο 2.000
συμμετέχοντες, αλλά και τα αποτελέσματα από τη μελέτη της εγκεφαλικής
δραστηριότητας 112 εθελοντών. Μάλιστα, η «επίδοση» του ανθρώπου έχει
μειωθεί από το 2000, όταν και είχε υπολογισθεί στα 12 δευτερόλεπτα.</i></span>
<span style="color: #351c75;"><i><br />
Αυτό που άλλαξε τα τελευταία 15 χρόνια είναι πως διαδόθηκαν σε
εντυπωσιακό βαθμό οι φορητές ηλεκτρονικές συσκευές όπως τα smartphone,
με συνέπεια η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων να έχει ανά πάσα
στιγμή πρόσβαση σε τουλάχιστον ένα τέτοιο γκάτζετ. Επομένως, το καναδικό
παράρτημα της αμερικανικής εταιρείας εξετάζει περιοδικά πώς αυτή η
εξέλιξη έχει επιδράσει στην ικανότητά μας να προσηλωνόμαστε σε μια
δραστηριότητα. «Οσοι χρησιμοποιούν πολλαπλές οθόνες με μεγάλη συχνότητα
δυσκολεύονται να φιλτράρουν τα άχρηστα γι’ αυτούς ερεθίσματα, με
συνέπεια να περισπώνται πιο εύκολα», αναφέρεται στην παρουσίαση της
έρευνας.</i></span>
<span style="color: #351c75;"><i><br />
Μάλιστα, οι συμμετέχοντες έδειξαν πως έχουν επίγνωση αυτής της
δυσκολίας, αφού το 44% δήλωσε πως του φαίνεται «Γολγοθάς» να παραμείνει
προσηλωμένο σε ένα αντικείμενο. Κάτι που ειδικοί όπως ο David
Greenfield, αναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του
Πανεπιστημίου του Κονέκτικατ, αποδίδουν στη δυνατότητα που έχουμε σήμερα
να είμαστε συνεχώς online. Μιλώντας στο πόρταλ της Yahoo, ο Greenfield
υποστηρίζει πως, έτσι, κατ’ αρχάς εξασκούμε ολοένα και λιγότερο τον
εγκέφαλό μας, «καταναλώνοντας» απλώς πληροφορίες από το web. Επίσης,
«εθίζουμε» τον εγκέφαλό μας στα έντονα ερεθίσματα, όπως τα ζωηρά χρώματα
ή τα επιβλητικά ηχητικά εφέ που χρησιμοποιούν οι ιστοσελίδες, με
συνέπεια οποιαδήποτε δραστηριότητα στον offline κόσμο να μην μπορεί να
μας προσελκύσει για πολύ το ενδιαφέρον.</i></span>
<span style="color: #351c75;"><i><br />
Οι περισσότεροι επιστήμονες συμφωνούν στο ότι ο σύγχρονος άνθρωπος
δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να προσηλωθεί, αλλά και στον ρόλο που
έχει παίξει η τεχνολογία σε αυτή τη διαφορετική «καλωδίωση» του
εγκεφάλου. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, η διαφορετική «καλωδίωση» ευνοεί
άλλες δεξιότητες, όπως για παράδειγμα την ενασχόληση με πολλές
δραστηριότητες παράλληλα, οι οποίες μάλιστα μπορεί να απαιτούν
διαφορετικές εγκεφαλικές λειτουργίες. Εξάλλου, η μελέτη έδειξε πως οι
συστηματικοί χρήστες των ηλεκτρονικών συσκευών έχουν μεγαλύτερη
ικανότητα να εναλλάσσουν την προσοχή τους από τη μία δραστηριότητα στην
άλλη, με τέτοιο τρόπο που αν και ο χρόνος προσήλωσης σε κάθε επιμέρους
δραστηριότητα είναι μικρός, καταφέρνουν να κωδικοποιήσουν στη μνήμη τους
ό,τι βρίσκουν ενδιαφέρον.</i></span></div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-14919078509617302762015-10-17T17:33:00.000+03:002017-05-12T10:51:10.674+03:00Μύρισε...ευτυχία! <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="freetext">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-iXuoSTSGzB8/WRVpaOQkdyI/AAAAAAAABmw/KNm8OP5dw2w0-1Z7vt6OxqKnKb1zRgb4QCLcB/s1600/happy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://2.bp.blogspot.com/-iXuoSTSGzB8/WRVpaOQkdyI/AAAAAAAABmw/KNm8OP5dw2w0-1Z7vt6OxqKnKb1zRgb4QCLcB/s1600/happy.jpg" /></a></div>
Το ακόλουθο <a href="http://www.kathimerini.gr/811634/article/epikairothta/episthmh/h-eytyxia-myrizei-entona-kai-metadidetai-ws-noshma" target="_blank">άρθρο </a>μας ενημερώνει σχετικά με τα χημικά σήματα που απελευθερώνονται, όταν βιώνουμε συγκεκριμένα συναισθήματα και εξηγεί ότι αυτά τα σήματα μεταδίδονται και στους άλλους ανθρώπους: <br />
<br />
<span style="color: #351c75;"><i>Ο άνθρωπος μπορεί να μην έχει ιδιαίτερα
ανεπτυγμένη όσφρηση, αν τουλάχιστον συγκριθεί με αυτή που διαθέτει ένα
σκυλί, αλλά σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας The Independent, μπορεί
να μυρίσει και συναισθήματα, όπως π.χ. την ευτυχία. Ναι, επειδή η
ευτυχία μυρίζει, υποστηρίζουν Ολλανδοί ερευνητές. Ειδικότερα,
επιστήμονες υποστηρίζουν πως ο άνθρωπος με την ατελή του όσφρηση μπορεί
να διακρίνει αν κάποιος είναι ευτυχισμένος από την οσμή που αποπνέει.
Οπως είναι γνωστό, ο ανθρώπινος οργανισμός απελευθερώνει «χημικά
σήματα», τα οποία, όπως έχει αποδειχθεί, μπορεί να μεταδώσουν αρνητικά
συναισθήματα, όπως η αηδία και ο φόβος.</i></span><br />
<span style="color: #351c75;"><i>
</i></span><span style="color: #351c75;"><i>Ωστόσο η νέα έρευνα, η οποία εκπονήθηκε από ερευνητική ομάδα του
Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης στην Ολλανδία, διαπίστωσε ότι αυτά ακριβώς
τα χημικά σήματα μπορεί να χρησιμεύσουν προκειμένου να διαδοθεί η
ευτυχία ακριβώς σαν να ήταν μεταδοτικό νόσημα.</i></span><br />
<span style="color: #351c75;"><i>
</i></span><span style="color: #351c75;"><i>Οι επιστήμονες έλαβαν δείγματα ιδρώτα από τις μασχάλες ανθρώπων που
παρακολουθούσαν ταινίες, οι οποίες είχαν επιλεγεί έτσι ώστε να τους
δημιουργήσουν συναισθήματα ευτυχίας, φόβου ή να τους αφήσουν αδιάφορους,
χωρίς, δηλαδή, να μεταβάλουν την ψυχολογική τους κατάσταση. Στη
συνέχεια, τα δείγματα ιδρώτα δόθηκαν σε άλλους ανθρώπους –οι οποίοι
υποχρεώθηκαν να τα μυρίσουν– ενώ η κίνηση των μυών του προσώπου τους
καταγραφόταν από ηλεκτρομυογράφο</i></span><br />
<span style="color: #351c75;"><i>
</i></span><span style="color: #351c75;"><i>«Η έκθεση στον ιδρώτα ευτυχισμένων ανθρώπων προκάλεσε μια πιο
χαρούμενη ή μάλλον μια πιο ευτυχισμένη έκφραση στο πρόσωπο, συγκριτικά
με αυτήν που προκάλεσε ο ιδρώτας ανθρώπων που καταβάλλονταν από φόβο ή
αδιαφορία», αναφέρει η ομάδα στην επιθεώρηση Psychological Science. «Τα
συμπεράσματα της έρευνας αποδεικνύουν ότι όχι μόνο τα αρνητικά
συναισθήματα αλλά και τα θετικά είναι δυνατόν να μεταδοθούν με την οσμή.
Η ευτυχία είναι επωφελής σε πολλαπλά επίπεδα καθώς αποκαθιστά την
τρομακτική επίδραση που έχουν τα αρνητικά συναισθήματα στην
καρδιαγγειακή υγεία, το νευροενδοκρινικό σύστημα και το ανοσοποιητικό,
ενώ αυξάνει τη δυνατότητα εστίασης της προσοχής και εμπνέει τη γέννηση
δημιουργικών ιδεών. Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα και διαθέτουν την
ικανότητα να μοιράζονται τα θετικά τους συναισθήματα, χρησιμοποιώντας
όχι μόνο τις συνηθισμένες αισθήσεις, όπως η όραση, η ακοή και η αφή,
αλλά και, όπως αποδεικνύει η παρούσα μελέτη, την όσφρηση», σχολιάζουν οι
ερευνητές.</i></span><br />
<span style="color: #351c75;"><i>
</i></span><span style="color: #351c75;"><i>Τέλος, σύμφωνα με τους επιστήμονες, η μετάδοση αυτών των οσφρητικών
χημικών σημάτων συναισθήματος διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στον
καθορισμό της ψυχολογίας του όχλου.</i></span></div>
</div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8147450379779440781.post-12355039346740318762015-10-10T17:29:00.000+03:002017-05-12T10:52:44.092+03:00Φαγητό και ύπνος παιδιών ταλαιπωρούν τους γονείς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-gzTPNOiHvVQ/WRVpx6tqLEI/AAAAAAAABm0/ttkcUSzMzfou4QcNT0hnM180wnAUPRufACLcB/s1600/feeding%2Bdifficulty.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="173" src="https://2.bp.blogspot.com/-gzTPNOiHvVQ/WRVpx6tqLEI/AAAAAAAABm0/ttkcUSzMzfou4QcNT0hnM180wnAUPRufACLcB/s320/feeding%2Bdifficulty.jpg" width="320" /></a></div>
Τo να είσαι γονιός σημαίνει ότι διαρκώς αντιμετωπίζεις προκλήσεις της καθημερινότητας σχετικά με την κάλυψη των αναγκών των παιδιών. Ποια όμως είναι τα πράγματα που οι γονείς ταξινομούν ως τους μεγαλύτερους...μπελάδες; Η παρακάτω έρευνα ρώτησε γονείς και συμπέρανε ότι η διατροφή και ο ύπνος των παιδιών τους είναι από τα μεγαλύτερα άγχη τους:<br />
<br />
<i>Η ώρα του βραδινού φαγητού, του μπάνιου και του ύπνου κάνουν δυσκολότερη τη ζωή των γονιών εκτοξεύοντας στα ύψη το καθημερινό άγχος, σύμφωνα με νέα ηλεκτρονική έρευνα που δημοσιεύτηκε στον Independent και στην οποία συμμετείχαν χίλιοι δώδεκα γονείς με παιδιά ηλικίας έως δέκα ετών. Υπολογίζεται ότι, κατά μέσο όρο, οι γονείς δαπανούν συνολικά εκατόν εβδομήντα επτά ημέρες, σχεδόν έξι εβδομάδες το χρόνο, προκειμένου να ταΐσουν και να κάνουν μπάνιο τα παιδιά τους, με τη μεγάλη μάχη να δίνεται όταν αυτά θα πρέπει να πάνε στο κρεβάτι. Ολα αυτά μέχρι την ηλικία των δέκα. </i><br />
<i>Πολλοί γονείς ρωτήθηκαν ποια στιγμή από τις παραπάνω θεωρούν δυσκολότερη, με τους περισσότερους να απαντούν πως η στιγμή του φαγητού αποτελεί σκέτο εφιάλτη, καθώς τα παιδιά αρνούνται πολλές φορές να ολοκληρώσουν το γεύμα τους, είτε παίζουν με αυτό είτε μαλώνουν με τα άλλα άτομα. Οι οδηγίες που δίνονται από τους γονείς επαναλαμβάνονται πάνω από τριάντα φορές κατά τη διάρκεια του γεύματος, με αυτό να διαρκεί πάνω από εβδομήντα λεπτά. Ενας στους έξι δήλωσε πως η στιγμή του μπάνιου είναι η χειρότερη και περίπου ένας στους τρεις ότι η διαδικασία του ύπνου διαρκεί σχεδόν μια ώρα μέχρι τα παιδιά να αποκοιμηθούν. </i><br />
<i>Ο εκπρόσωπος της εταιρείας που διεξήγαγε την έρευνα προσέθεσε το σχόλιο πως πολλοί γονείς δήλωσαν ότι νιώθουν άβολα και έρχονται σε δύσκολη θέση όταν τα παιδιά τους κάνουν απρεπή σχόλια μπροστά σε άγνωστα πρόσωπα. Σε μια άλλη έρευνα, που διεξήχθη παράλληλα με την προηγούμενη και αφορά τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, αναφέρεται ότι περίπου οχτώ φορές το μήνα, κατά μέσο όρο, οι γονείς συζητούν για τη διάπλαση της προσωπικότητας του παιδιού. Προτεραιότητα για την πλειονότητα των συμμετεχόντων αποτελεί η πειθαρχία και σύμπλευση των απόψεων μεταξύ των γονιών, ώστε το παιδί να μη λαμβάνει διαφορετικές πληροφορίες.</i><br />
<i>Οι ερευνητές ζήτησαν από τους γονείς να ιεραρχήσουν κατά προτεραιότητα τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, προκειμένου να αντιληφθούν τις ανάγκες που προκύπτουν. Κορυφαίο κοινό πρόβλημα της πλειοψηφίας των γονιών είναι το πρωινό ξύπνημα των παιδιών που πρέπει να πάνε σχολείο. Το αμέσως επόμενο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι η στιγμή που θα πρέπει να ετοιμαστούν ώστε να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους για την επόμενη ημέρα.</i></div>
Kalliopehttp://www.blogger.com/profile/02878383804486394373noreply@blogger.com0