Από άρθρο της σημερινής Καθημερινής (οι υπογραμμίσεις δικές μου):
Ερευνα καταγράφει τους λόγους που επηρέασαν τους φοιτητές να επιλέξουν παιδαγωγικά τμήματα Του Αποστολου Λακασα
Αγαπούν τα μικρά παιδιά, αλλά δελεάζονται και από τη μονιμότητα που τους εξασφαλίζει το διδασκαλικό επάγγελμα, καθώς και από τις τρίμηνες διακοπές και τον αρκετό ελεύθερο χρόνο. Αυτά προτάσσουν για να εξηγήσουν την επιλογή τους οι περισσότεροι φοιτητές που κατάφεραν να εισαχθούν τα τελευταία χρόνια στα παιδαγωγικά τμήματα, σε μία εποχή που ο ανταγωνισμός για μια θέση είναι πιο δύσκολος από ποτέ. Για την εισαγωγή στο Παιδαγωγικό Αθηνών εφέτος ήταν απαραίτητος μέσος βαθμός 18,95 ενώ π.χ. το 2001 προαπαιτούμενο ήταν μόλις το 14,84.
Βέβαια, η πραγματικότητα μέσα στο σχολείο είναι διαφορετική, αφού τα προβλήματα είναι μεγάλα και, με το πέρασμα του χρόνου, η σιγουριά της μονιμότητας καταλήγει σε ρουτίνα, που ακυρώνει τον πρώτο ενθουσιασμό. Εμπειροι εκπαιδευτικοί που μίλησαν στην «Κ» τονίζουν ότι αυτή η δουλειά απαιτεί μεράκι, δημιουργικότητα και συνεπή καθημερινή ενασχόληση.
Αγάπη για τα παιδιά
Ειδικότερα, σε έρευνα που διεξήγαγαν το 2007 σε 615 φοιτητές παιδαγωγικών τμημάτων από όλα τα ΑΕΙ της χώρας, οι καθηγητές Παιδαγωγικών του Παν. Κρήτης κ. Μιχάλης Βάμβουκας και του Παν. Αιγαίου κ. Ευστράτιος Παπάνης (με τη συνδρομή της φοιτήτριας Κοινωνιολογίας κ. Κατερίνας Μπαλάσα), οι περισσότεροι (95,6%) δήλωσαν ότι πολύ μεγάλο ρόλο στην απόφασή τους να δηλώσουν το παιδαγωγικό τμήμα διαδραμάτισε η αγάπη για τα παιδιά.
Μία απάντηση εύλογη, αφού τα παιδιά θα είναι το βασικό «αντικείμενο» του εργασιακού τους βίου, που συνοδεύεται από την παραδοχή (από το 90,6% των φοιτητών) ότι την επιλογή τους επηρέασε σημαντικά το ότι με την αποφοίτησή τους θα έχουν γρήγορα σταθερή και σίγουρη δουλειά.
Οι δάσκαλοι είναι πια περιζήτητοι από τα δημόσια σχολεία λόγω των αναγκών που προκύπτουν από τη δημιουργία των ολοήμερων δημοτικών σχολείων, που λειτουργούν μετά τη λήξη του αναλυτικού προγράμματος.
Κοινωνική προσφορά
Ταυτόχρονα, οι φοιτητές (το 87,1%) δήλωσαν ότι έλαβαν σοβαρά υπόψη ότι μέσω της δουλειάς τους μπορούν να βοηθήσουν παιδιά και οικογένειες που έχουν χαμηλότερες οικονομικές δυνατότητες, όπως είναι οι μετανάστες. Διαφαίνεται, δηλαδή, ότι στα κριτήρια των φοιτητών, ρόλο έχει και η δυνατότητα που τους δίνει το επάγγελμα για κοινωνική προσφορά (π.χ. αγάπη για παιδιά, κοινωνικά αδύναμους). Ομως, η συνολική εικόνα είναι ότι οι νέοι επιλέγουν το «δασκαλιλίκι» για τις «ανέσεις» του. Κι αυτό φαίνεται όχι μόνο από τον στόχο της «σίγουρης δουλειάς», αλλά και από το ότι το 86% δήλωσε ότι η δουλειά αυτή τους επιτρέπει να ασχοληθούν περισσότερο χρόνο με την οικογένειά τους. Επίσης, το 84,3% δήλωσε ότι στην επιλογή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο ο ελεύθερος χρόνος για διακοπές, το θεωρούν δηλαδή ένα μάλλον ξεκούραστο επάγγελμα.
Αυτό στην πορεία –κυρίως για τους πιο ευσυνείδητους– απομυθοποιείται, αφού απαιτείται αρκετή καθημερινή εξωσχολική δουλειά, γεγονός που, σε συνδυασμό, με τη ρουτίνα των χρόνων και τις χαμηλές οικονομικές προοπτικές (οι δάσκαλοι δεν έχουν την… αβάντα των ιδιαίτερων μαθημάτων, όπως οι καθηγητές) οδηγεί στη γρήγορη κόπωση. Οπως παρατηρεί στην «Κ» ο κ. Παπάνης, «εκπαιδευτικοί αναφέρουν ότι το κράτος δεν λαμβάνει υπόψη του τη σοβαρή παράμετρο της ρουτίνας, ώστε να προτείνει τρόπους ανανέωσης και εξέλιξης των ίδιων και της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ενώ οι δυνατότητές τους μένουν αναξιοποίητες».
Λίγα λεφτά, αλλά σταθερά...
ΗΒασιλική Βενετίδου από τις Σέρρες είναι φοιτήτρια του Παιδαγωγικού Αθηνών. Στόχευε να εισαχθεί σε κάποια από τις στρατιωτικές σχολές ή τις σχολές της Αστυνομίας. Δεν τα κατάφερε. «Ποτέ δεν σκέφτηκα να γίνω δασκάλα. Ομως, όλοι μου πρότειναν αντί των οικονομικών σχολών, όπου θα μπορούσα να εισαχθώ βάσει των μορίων μου, να προτιμήσω τα παιδαγωγικά. Κάθε εμπόδιο σε καλό τελικά, γιατί η φύση της δουλειάς πιστεύω ότι θα μου αρέσει. Εχει το προνόμιο της μονιμότητας, τα λεφτά βέβαια είναι λίγα, αλλά ξέρεις ότι είναι σταθερά. Επίσης, η δουλειά αφήνει ελεύθερο χρόνο καθημερινά για προσωπική ζωή», λέει στην «Κ» η Βασιλική, θυμίζοντάς μας αυτό που λένε –μισό σοβαρά, μισό αστεία– για το επάγγελμα: «Υπάρχουν τρεις λόγοι να γίνεις δάσκαλος: Ιούνιος, Ιούλιος, Αύγουστος…».
Θα υποβάλω αμέσως αίτηση μόλις τελειώσω
Ημητέρα της και ο αδελφός της είναι εκπαιδευτικοί, όποτε ήταν «λογικό» για την Ειρήνη Νιτσόλα από την Αθήνα να επιλέξει τα παιδαγωγικά. Σε ένα χρόνο θα ολοκληρώσει τις σπουδές της στο Παιδαγωγικό Αθηνών. «Φυσικά και έπαιξε σημαντικό ρόλο η προοπτική της σίγουρης επαγγελματικής αποκατάστασης για την επιλογή μου. Ομως, αυτό που μου αρέσει, και το βλέπω και από τα μαθήματα, είναι ότι είναι ένα δημιουργικό επάγγελμα. Η ευθύνη ότι συμβάλλεις στη δημιουργία του χαρακτήρα ενός παιδιού είναι μεγάλη, όπως επίσης και η ικανοποίηση όταν νιώσεις ότι τα καταφέρνεις καλά», λέει στην «Κ». Η Ειρήνη αμέσως μετά την αποφοίτησή της θα υποβάλει αίτηση για αναπληρώτρια στη δημόσια εκπαίδευση, κάτι που είναι το πρώτο βήμα για τη σίγουρη –λόγω της μεγάλη ζήτησης– μονιμοποίηση.
Πολύωρη προετοιμασία για το μάθημα
«Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι κρύβεται στην καθημερινότητα του δασκάλου», λέει στην «Κ» η δασκάλα σε δημόσιο σχολείο κ. Τζένη Κοσμίδου. «Γινόμαστε επιστάτες, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, γραμματείς, κατά τη διάρκεια των σχολικών ωρών. Και φυσικά υπάρχουν και οι ώρες της προετοιμασίας στο σπίτι», προσθέτει η εκπαιδευτικός με την σχεδόν 20ετή προϋπηρεσία. «Η διδασκαλία στις μεγαλύτερες τάξεις απαιτεί τέτοια δουλειά, που συμπληρώνουμε καθημερινό δωδεκάωρο σε σχολείο και σπίτι. Αυτά φυσικά ισχύουν για όποιον θέλει να είναι ευσυνείδητος. Ο δάσκαλος εξασκεί ένα ιδιαίτερο, πολύ ενδιαφέρον λειτούργημα –η πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του εκπαιδευτικού συστήματος– όμως μένει αβοήθητος από την πολιτεία στη χρήση των νέων μεθόδων, των νέων βιβλίων, για να μείνω μόνο σ’ αυτά. Γι’ αυτό και στον κλάδο υπάρχει μεγάλη απογοήτευση».
Σχόλια