Από το άρθρο της Μάρνυς Παπαματθαίου στο χτεσινό Βήμα:
"Πτυχίο του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων ο περίφημος ΔΟΑΤΑΠ, ο διάδοχος του ΔΙΚΑΤΣΑ οργανισμός αναγνώρισης των ξένων πτυχίων, που αρνήθηκε να το αναγνωρίσει επειδή ο κάτοχός του δεν είχε διδαχθεί Κληρονομικό Δίκαιο! Και αυτό δεν είναι το μόνο παράδοξο. Ο νεαρός έλαβε την εντολή να γραφτεί στο έκτο εξάμηνο της Νομικής Σχολής ελληνικού πανεπιστημίου ώστε να αποδείξει την επιστημονική αξία του, ολοκληρώνοντας τρία εξάμηνα σπουδών. Οταν έκανε αίτηση επανάκρισης της αναγνώρισης του πτυχίου του, οι εισηγητές του ΔΟΑΤΑΠ αποφάσισαν ότι του... φέρθηκαν σκληρά και βρήκαν άλλη λύση. Εκριναν ότι δεν έπρεπε να αρνηθούν το αίτημά του. Επρεπε απλώς να τον κατατάξουν στο έβδομο εξάμηνο της Σχολής για να μάθει στη Νομική ό,τι δεν διδάχθηκε στην Οξφόρδη! (...) Η διοίκηση της Σχολής θα αποφασίσει αν μπορεί να του αναγνωρίσει τη διδασκαλία συγκεκριμένων μαθημάτων, ώστε να μην τα ξαναδώσει όλα από την αρχή. Στην αντίθετη περίπτωση, θα κάνει δύο εξάμηνα και περίπου 15 μαθήματα για να αποκτήσει την επιβεβαίωση των ελληνικών πανεπιστημίων ότι ο Οξφόρδη παρέχει καλές σπουδές! Με άλλα λόγια, για να πάρει στα χέρια του «το χαρτί» που θα του επιτρέψει να γραφτεί στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών (ΔΣΑ) και να αποκτήσει τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τους έλληνες δικηγόρους, καθώς το ομοταγές του Ιδρύματος με τα ελληνικά ΑΕΙ δεν μπορεί να αμφισβητηθεί."
Πολλοί είναι αυτοί που έχουν κατά καιρούς ταλαιπωρηθεί από το πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ. Το όλο καθεστώς κάποιοι το χαρακτηρίζουν εντελώς παράνομο, καθώς, τη στιγμή που τα ευρωπαϊκά κράτη αναγνωρίζουν αυτόματα τα δικά μας πτυχία, χωρίς διαδικασίες αντιστοίχισης, το ίδιο θα έπρεπε να κάνουμε κι εμείς. Αυτό αφορά τα ακαδημαϊκά δικαιώματα, όχι τα εργασιακά. Ωστόσο, και τα εργασιακά (πχ για να βγει μια επαγγελματική άδεια) εξαρτώνται από το περίφημο αυτό χαρτί της αναγνώρισης από τον ΔΟΑΤΑΠ. Το αντεπιχείρημα είναι ότι δεν μπορούμε να εξισώνουμε ένα πχ 3ετές πτυχίο (όπως τα βρετανικά bachelors) με το δικό μας 4ετές, οπότε οι κάτοχοι μπάτσελορ πρέπει να δίνουν επιπλέον μαθήματα.
Για τη διαδικασία όμως των μεταπτυχιακών ισχύει το ίδιο πράγμα, δηλαδή αιτήσεις, γραφειοκρατικές διαδικασίες, υπέρογκα παράβολα, και η αναγνώριση-αντιστοίχιση δίνεται ακόμα και όταν ένα μεταπτυχιακό (master) έχει τη μισή διάρκεια από ένα ελληνικό διετές. Οπότε, στα μεταπτυχιακά δεν ισχύει η ίδια αντιμετώπιση με τα προπτυχιακά, αφού ο κάτοχος πχ βρετανικού μονοετούς μάστερ δεν καλείται να κάνει κάτι παραπάνω για να "φτάσει" το ελληνικό. Παρατηρούμε λοιπόν μια ακόμα έλλειψη λογικής στις αναγνωρίσεις.
Έχουν ακουστεί διάφορα κατά καιρούς για το ότι ο ΔΟΑΤΑΠ θα κλείσει ή θα αναδιαμορφωθεί, αν κρίνουμε όμως από τις αλλαγές που παρουσιάζει το άρθρο του Βήματος, πρόκειται για τα ίδια ακριβώς πράγματα, με διαφορετικές ετικέτες. Τη στιγμή που υπάρχει λίστα με αναγνωρισμένα ιδρύματα του εξωτερικού, δεν καταλαβαίνω τι παραπάνω θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει η διαδικασία της αναγνώρισης, τη στιγμή που ανήκουμε στην Ευρώπη. Το debate αυτό δεν έχει να κάνει με τη συζήτηση περί δωρεάν ή όχι παιδείας (καθώς πολλοί ισχυρίζονται ότι όσοι σπουδάζουν στο εξωτερικό ουσιαστικά αγοράζουν τα πτυχία τους), αυτό είναι άλλο θέμα. Αυτό που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι η ευρωπαϊκή νομοθεσία, που είναι ασαφής ως προς την ακαδημαϊκή αξία και την ισοτιμία μεταξύ των πανεπιστημίων των κρατών μελών.
"Πτυχίο του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων ο περίφημος ΔΟΑΤΑΠ, ο διάδοχος του ΔΙΚΑΤΣΑ οργανισμός αναγνώρισης των ξένων πτυχίων, που αρνήθηκε να το αναγνωρίσει επειδή ο κάτοχός του δεν είχε διδαχθεί Κληρονομικό Δίκαιο! Και αυτό δεν είναι το μόνο παράδοξο. Ο νεαρός έλαβε την εντολή να γραφτεί στο έκτο εξάμηνο της Νομικής Σχολής ελληνικού πανεπιστημίου ώστε να αποδείξει την επιστημονική αξία του, ολοκληρώνοντας τρία εξάμηνα σπουδών. Οταν έκανε αίτηση επανάκρισης της αναγνώρισης του πτυχίου του, οι εισηγητές του ΔΟΑΤΑΠ αποφάσισαν ότι του... φέρθηκαν σκληρά και βρήκαν άλλη λύση. Εκριναν ότι δεν έπρεπε να αρνηθούν το αίτημά του. Επρεπε απλώς να τον κατατάξουν στο έβδομο εξάμηνο της Σχολής για να μάθει στη Νομική ό,τι δεν διδάχθηκε στην Οξφόρδη! (...) Η διοίκηση της Σχολής θα αποφασίσει αν μπορεί να του αναγνωρίσει τη διδασκαλία συγκεκριμένων μαθημάτων, ώστε να μην τα ξαναδώσει όλα από την αρχή. Στην αντίθετη περίπτωση, θα κάνει δύο εξάμηνα και περίπου 15 μαθήματα για να αποκτήσει την επιβεβαίωση των ελληνικών πανεπιστημίων ότι ο Οξφόρδη παρέχει καλές σπουδές! Με άλλα λόγια, για να πάρει στα χέρια του «το χαρτί» που θα του επιτρέψει να γραφτεί στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών (ΔΣΑ) και να αποκτήσει τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα με τους έλληνες δικηγόρους, καθώς το ομοταγές του Ιδρύματος με τα ελληνικά ΑΕΙ δεν μπορεί να αμφισβητηθεί."
Πολλοί είναι αυτοί που έχουν κατά καιρούς ταλαιπωρηθεί από το πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ. Το όλο καθεστώς κάποιοι το χαρακτηρίζουν εντελώς παράνομο, καθώς, τη στιγμή που τα ευρωπαϊκά κράτη αναγνωρίζουν αυτόματα τα δικά μας πτυχία, χωρίς διαδικασίες αντιστοίχισης, το ίδιο θα έπρεπε να κάνουμε κι εμείς. Αυτό αφορά τα ακαδημαϊκά δικαιώματα, όχι τα εργασιακά. Ωστόσο, και τα εργασιακά (πχ για να βγει μια επαγγελματική άδεια) εξαρτώνται από το περίφημο αυτό χαρτί της αναγνώρισης από τον ΔΟΑΤΑΠ. Το αντεπιχείρημα είναι ότι δεν μπορούμε να εξισώνουμε ένα πχ 3ετές πτυχίο (όπως τα βρετανικά bachelors) με το δικό μας 4ετές, οπότε οι κάτοχοι μπάτσελορ πρέπει να δίνουν επιπλέον μαθήματα.
Για τη διαδικασία όμως των μεταπτυχιακών ισχύει το ίδιο πράγμα, δηλαδή αιτήσεις, γραφειοκρατικές διαδικασίες, υπέρογκα παράβολα, και η αναγνώριση-αντιστοίχιση δίνεται ακόμα και όταν ένα μεταπτυχιακό (master) έχει τη μισή διάρκεια από ένα ελληνικό διετές. Οπότε, στα μεταπτυχιακά δεν ισχύει η ίδια αντιμετώπιση με τα προπτυχιακά, αφού ο κάτοχος πχ βρετανικού μονοετούς μάστερ δεν καλείται να κάνει κάτι παραπάνω για να "φτάσει" το ελληνικό. Παρατηρούμε λοιπόν μια ακόμα έλλειψη λογικής στις αναγνωρίσεις.
Έχουν ακουστεί διάφορα κατά καιρούς για το ότι ο ΔΟΑΤΑΠ θα κλείσει ή θα αναδιαμορφωθεί, αν κρίνουμε όμως από τις αλλαγές που παρουσιάζει το άρθρο του Βήματος, πρόκειται για τα ίδια ακριβώς πράγματα, με διαφορετικές ετικέτες. Τη στιγμή που υπάρχει λίστα με αναγνωρισμένα ιδρύματα του εξωτερικού, δεν καταλαβαίνω τι παραπάνω θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει η διαδικασία της αναγνώρισης, τη στιγμή που ανήκουμε στην Ευρώπη. Το debate αυτό δεν έχει να κάνει με τη συζήτηση περί δωρεάν ή όχι παιδείας (καθώς πολλοί ισχυρίζονται ότι όσοι σπουδάζουν στο εξωτερικό ουσιαστικά αγοράζουν τα πτυχία τους), αυτό είναι άλλο θέμα. Αυτό που πρέπει να ξεκαθαριστεί είναι η ευρωπαϊκή νομοθεσία, που είναι ασαφής ως προς την ακαδημαϊκή αξία και την ισοτιμία μεταξύ των πανεπιστημίων των κρατών μελών.
Σχόλια