Μελετώντας πριν από καιρό τις δεξιότητες του επιτυχημένου ομιλητή- δασκάλου και το motivational speaking (ομιλίες που να εμπνέουν, να κινητοποιούν και να ενθαρρύνουν το κοινό), αναζήτησα στο διαδίκτυο βίντεο με ομιλίες και διαλέξεις και έπεσα πάνω στη γνωστή ομιλία του Randy Pausch "Achieving your childhood dreams" (πετυχαίνοντας τα παιδικά σας όνειρα). Η ομιλία αυτή είναι περισσότερο γνωστή για το γεγονός ότι ο ομιλητής έπασχε από καρκίνο στο τελικό του στάδιο και έκανε αυτή τη διάλεξη ως την τελευταία του ομιλία πριν φύγει από τη ζωή.Φυσικά πρόκειται για έναν εξαιρετικό λόγο, με μεγάλα νοήματα και πολύ χιούμορ. Ο ομιλητής ξεδιπλώνει το φυσικό του ταλέντο ως ομιλητή και διασκεδάζει, εμπνέει και πληροφορεί το κοινό του για το πώς κατάφερε να εκπληρώσει τα όνειρά του.
Παρακολουθώντας την ομιλία, πρόσεξα πόσο δύσκολο είναι να βγάλω από το μυαλό μου το γεγονός ότι ο ομιλητής ήταν καρκινοπαθής στο τελευταίο στάδιο της ασθένειας. Αναρρωτήθηκα αν το κοινό του γελούσε αυθεντικά ή από συμπάθεια για τον μελλοθάνατο ομιλητή. Αν το γέλιο τους ήταν αυθεντικό ή πικρό. Πόση διαφορά έκανε το γεγονός της ασθένειάς του, στα νοήματα που περνάει; Οπωσδήποτε η επίγνωση αυτή μας κάνει πιο προσεκτικούς στα λεγόμενα, καθώς τα θεωρούμε πιο προσεκτικά διατυπωμένα. Αλλιώς θα λέγαμε κάτι στο κοινό μας σήμερα, και αλλιώς θα μιλούσαμε αν ξέραμε ότι θα είναι η τελευταία φορά που απευθυνόμαστε στο κοινό μας, η τελευταία μας ευκαιρία να δώσουμε μια παράσταση αλλά και να περάσουμε διδακτικά νοήματα.
Ξεφεύγοντας από την κουβέντα σχετικά με το ταλέντο ενός ομιλητή, σήμερα παρακολούθησα ένα ντοκυμαντέρ για τους μύθους και την αλήθεια σχετικά με τον καρκίνο. Πάλι πρόσεξα ότι όταν ένας ιατρός-ερευνητής έλεγε κάτι, π.χ. σχετικά με την πρόληψη, έδινα μια Χ σημασία στα λεγόμενά του, με την αξιοπιστία και την επιστημονικότητα των συμβουλών του. Όταν όμως τα ίδια έλεγε ένας καρκινοπαθής, η θεωρία γινόταν πράξη, και αυτή η πραγματικότητα που προέρχεται από τα χείλη κάποιου που αντιμετώπισε/ίζει τον θάνατο αποκτούν διαφορετική διάσταση.
Όλες αυτές οι σκέψεις με οδηγούν σε ένα συμπέρασμα ότι μια ομιλία που δεν περιέχει καθόλου εμπειρικά δεδομένα, μελέτες περιπτώσεων αλλά και προσωπικά βιώματα του ομιλητή, φυσικά μεταφερμένα με κομψό τρόπο, μπορούν και να ζωντανέψουν τα λόγια, αλλά και να προσθέσουν περισσότερη εγκυρότητα και να εντυπωθούν σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι και η καλύτερη δυνατή μεταφορά μιας θεωρίας.
Για να επανέλθω στη συγκεκριμένη ομιλία του καθηγητή Randy Pausch, σας συνιστώ (όσους καταλαβαίνετε αγγλικά) να αφιερώσετε 1 ώρα και 16 λεπτά από το χρόνο σας και να ακούσετε τα μαθήματα ζωής που με πάρα πολύ εύστοχο, συγκινητικό, χιουμοριστικό και εύγλωττο τρόπο παραδίδει στο κοινό του στην τελευταία του ομιλία (το βίντεο όπως θα δείτε έχει αμέτρητα views και ratings). Το περιεχόμενο ανοίγει πολλά θέματα, τα οποία ευελπιστώ να αναπτύξω σε επόμενα ποστ.
Σχόλια