Τι κάνουμε όταν το παιδί μας εκδηλώνει διαταραγμένη διατροφική συμπεριφορά;

 Σε προηγούμενο ποστ εξετάσαμε τους λόγους που δημιουργούνται στα παιδιά σκέψεις και συμπεριφορές σχετικά με το σώμα και τη διατροφή και που ενδέχεται να οδηγήσουν σε διαταραχές πρόσληψης τροφής. Σε αυτό το ποστ θα δούμε κάποιες πρακτικές κατευθύνσεις που πρέπει να παίρνουν οι γονείς στο κομμάτι της παρέμβασης:

• φροντίζουμε τα δικά μας διατροφικά θέματα (δικό μας άγχος για τη διατροφή των παιδιών, άγχος για την πείνα, για τη σωστή τους ανάπτυξη, συναισθήματα άγχους, απογοήτευσης, αγωνίας για το δικό μας σώμα, τι μηνύματα είχαμε δεχτεί εμείς ως παιδιά και ίσως τα αναπαράγουμε ή έχουμε διαμορφώσει ακραίες πεποιθήσεις από αντίδραση κτλ.)
• φροντίζουμε την οικογενειακή συνοχή και τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας: οι διατροφικές διαταραχές υποδηλώνουν προβληματική επικοινωνία και ελλιπή εκδήλωση συναισθημάτων ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Πείτε ότι αγαπάτε, δείξτε την περιφάνειά σας, πείτε επαίνους. Ρωτήστε "τι κάνεις";, "πώς νιώθεις;" και μάθετε να ακούτε την απάντηση.
• στην περίπτωση που βλέπουμε ότι το παιδί κάνει δίαιτα, καταλαβαίνουμε και εξηγούμε στο παιδί ότι δεν είναι κακό να έχουμε υγιεινή διατροφή και να ασκούμαστε και αναλύουμε μαζί του το όριο που υπάρχει ανάμεσα στις καλές συνήθειες και την εμμονή με αυτές

 

• δε χρειάζεται να πούμε ότι το πάχος είναι ομορφιά. Το παιδί δε θα πειστεί και στο κάτω κάτω δεν αληθεύει κάτι τέτοιο, αφού η ομορφιά είναι εντελώς υποκειμενική. Άλλωστε το παιδί δε θα πειστεί, αφού ολόκληρη η κουλτούρα λέει κάτι διαφορετικό. Με κάτι τέτοιο κινδυνεύει η αξιοπιστία μας.
• προσπαθούμε να βρούμε μια συναισθηματική ισορροπία και νηφαλιότητα στο θέμα του πάχους. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι "δεν πειράζει" να έχει κανείς παραπάνω κιλά", ούτε όμως και να εκδηλώσουμε άγχος, ενόχληση και επικριτική διάθεση. Πρόκειται κατά βάση για θέμα υγείας.
• μαθαίνουμε να ακούμε. Ο γονιός, όπως και ο ειδικός ψυχικής υγείας, έχει καθήκον να μεταδώσει κάποιες πληροφορίες και να δώσει ένα είδος εκπαίδευσης στο παιδί, σχετικά με το υγιές βάρος και την υγιή διατροφική συμπεριφορά. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να μάθει και να ακούει τι έχει να του πει το παιδί, χωρίς να διακόπτει, χωρίς να κρίνει, χωρίς να απορρίπτει. Ακόμα και όταν αυτά που έχει να πει το παιδί είναι επώδυνα ή προσαπτουν ευθύνες στο γονιό.
• Βοηθάμε το παιδί να εκφράζεται συναισθηματικά. Εξασκούμαστε και οι ίδιοι στη συναισθηματική έκφραση και μαθαίνουμε να μη νιώθουμε αμηχανία, όταν κάποιος μας λέει τι νιώθει.
• μαθαίνουμε στο παιδί πώς να αντιδρά στην κοροϊδία που δέχεται ένα άτομο εξαιτίας της εξωτερικής του εμφάνισης. Διδάσκουμε ότι όταν μαθαίνουμε να απαντάμε, γινόμαστε πιο ώριμοι και δυνατοί άνθρωποι και ότι εκείνος που κοροϊδεύει το κάνει αυτό, γιατί χρειάζεται να ταπεινώσει τους άλλους, γιατί αντιμετωπίζει προβλήματα ο ίδιος στη ζωή του.
• δε δημιουργούμε "διπολική" στάση απέναντι στο φαγητό, χαρακτηρίζοντας τις τροφές υγιεινές/ανθυγιεινές, διαίτης/παχυντικές κτλ. Μια σωστή διατροφή που δε θα οδηγήσει σε διατροφικές ακρότητες είναι αυτή που δεν απαγορεύει τίποτα και που τηρεί τον κανόνα της αναλογίας (ότι μπορούμε να φάμε απ' όλα στις κατάλληλες ποσότητες).
• απευθυνόμαστε σε έναν διαιτολόγο-διατροφολόγο που κρίνουμε ότι έχει μια όχι αυστηρή αλλά σωστή παιδαγωγικά στάση απέναντι στη διατροφή. Αποφεύγουμε ανθρώπους που υπόσχονται γρήγορες λύσεις, προτιμούμε εκείνους που εξηγούν τη διατροφή και που μας βοηθάνε να θέσουμε ρεαλιστικούς στόχους και να μαθαίνουμε το σώμα μας.
• απευνθυνόμαστε σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας που να γνωρίζει καλά από διαταραχές πρόσληψης τροφής.