Τι αυξάνει ή μειώνει την εγκράτειά μας απέναντι σε έναν πειρασμό;

Πολύ ενδιαφέροντα είναι τα ευρήματα που μας παρουσιάζει νέα έρευνα σχετικά με τη σκέψη και τη συμπεριφορά απέναντι σε πειρασμούς. Σημαντικό συμπέρασμα αποτελεί ότι η εγκράτεια απέναντι στον πειρασμό σιγά σιγά λιγοστεύει. Άρα ή θα πρέπει να μειώνεται η έκθεσή μας στον πειρασμό ή να πάψουμε να τον θεωρούμε πειρασμό και να συμφιλιωθούμε μαζί του. Εξηγείται επίσης γιατί είναι πολύ δύσκολη η συντήρηση ενός προγράμματος αδυνατίσματος. Ακόμη, ενισχύονται κάποιες υποθέσεις για το ρόλο της γλυκόζης στη διατροφική συμπεριφορά, αφού φαίνεται ότι χορταίνει τον εγκέφαλο, έτσι ώστε αυτός να είναι λιγότερο επιρρεπής στο να υποκύψει στον πειρασμό. 

Αντιγράφω το σχετικό άρθρο:

Μια πρόσφατη δημοσίευση στο περιοδικό NewScientist μιας μελέτης που πραγματοποιήθηκε από ψυχολόγους του Πολιτειακού Πανεπιστήμιου της Φλόριντα αναφέρει ότι κάθε φορά που ένας άνθρωπος μπαίνει στη δοκιμασία να αντισταθεί σε ένα πειρασμό τότε εξαντλεί και ένα μέρος από την αποθηκευμένη του δύναμη για εγκράτεια.
Για παράδειγμα ένας άνθρωπος που ακολουθεί ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα διατροφής και μπαίνει συχνά στον δίλημμα αν θα ενδώσει στον πειρασμό να φάει ή να μη φάει ένα γλυκό και να σπάσει τη δίαιτά του τότε κάθε φορά εξαντλεί και λίγο από τα αποθέματα της εγκράτειάς του. Όσο πιο συχνά μπαίνει σε ανάλογους πειρασμούς τόσο πιο σίγουρο είναι ότι σύντομα θα απαλλαγεί από τις αναστολές του.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «κάθε φορά που εξασκούμε τον αυτοέλεγχό μας χρησιμοποιούμε λίγη από την αποθηκευμένη δύναμη θέλησης και απαιτείται κάποιος χρόνος ώσπου να συμπληρωθούν και πάλι τα αποθέματα».

Ίσως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που ακολουθούν για πρώτη φορά ένα υποθερμιδικό πρόγραμμα διατροφής συνήθως το εφαρμόζουν με μεγαλύτερη συνέπεια ενώ κάθε επόμενη προσπάθεια καθίσταται ολοένα και πιο δύσκολη.

Στην ίδια μελέτη οι ερευνητές κατέληξαν και σε ένα άλλο συμπέρασμα. Τα άτομα τα οποία είχαν καταναλώσει ένα φυσικό χυμό λίγη ώρα πριν την επικείμενη διαδικασία «άσκησης αντίστασης» παρουσίασαν πολύ μεγαλύτερη ικανότητα εγκράτειας από τα άτομα που δεν είχαν καταναλώσει τίποτα ή που είχαν καταναλώσει κάποιο ρόφημα με υποκατάστατο ζάχαρης.
Η γλυκόζη δηλαδή που περιείχε ο φυσικός χυμός αποτέλεσε καθοριστικής σημασίας παράγοντα ώστε να αυξήσει τα επίπεδα της εγκράτειας μπροστά στη θέα ενός δελεαστικού γλυκού.
Τέλος οι ερευνητές κατέληξαν και σε ένα άλλο συμπέρασμα.

Η διαρκής προσπάθεια για αυτοσυγκράτηση μειώνει τα αποθέματα γλυκόζης στον εγκέφαλο οπότε αν δεν υπάρχει διαρκής επανατροφοδότηση του οργανισμού με γλυκόζη από φυσικές πηγές όπως τα φρούτα και οι φυσικοί χυμοί τότε η δύναμη της θέλησης είναι θέμα χρόνου να εξαντληθεί οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια σε ένα φαύλο κύκλο βουλιμικών επεισοδίων, ενοχών και διακοπής της δίαιτας.

Για να γυμνάσει κάποιος τη θέλησή του και την εγκράτειά του θα πρέπει να την εξασκήσει όπως ακριβώς θα έμπαινε στη διαδικασία να αναπτύξει το μυϊκό του σύστημα σε ένα γυμναστήριο. Η υιοθέτηση των ωρολογιακά σταθερών γευμάτων όπως περιγράφηκε παραπάνω είναι το πρώτο βήμα για την ανάπτυξη μιας σταθερής διατροφικής συνείδησης.

Η καθιέρωση μιας συγκεκριμένης ώρας για άσκηση, για παράδειγμα, κάθε απόγευμα στις 6μμ θα δημιουργήσει μια νέα νευρωνική διασύνδεση που θα απαλλάξει από το καθημερινό δίλημμα πότε να γυμναστώ ή αν θα προλάβω να γυμναστώ, αφήνοντας περισσότερα περιθώρια στη δύναμη της θέλησης να αξιοποιηθεί για άλλα πιθανά διλήμματα. Αν οι στόχοι είναι ακριβείς και όχι θολοί ή γενικοί αυξάνονται και οι πιθανότητες να υλοποιηθούν.

Είναι προτιμότερο να έχεις στο νου σου ένα θετικό αποτέλεσμα παρά να ασχολείσαι με το φόβο της αποτυχίας. Ο οραματισμός και η εστίαση σε ένα θετικό αποτέλεσμα είναι η καλύτερη στρατηγική για την επίτευξη ενός στόχου.
image: http://www.nooz.gr/image.ashx?fid=631429&v=0&q=80&w=300&h=225