Σε ένα σχόλιο στο facebook σχετικά με την αστεία συμπεριφορά ενός παιδιού απέναντι στον σκύλο του διάβασα να γράφεται “μοναχοπαίδι είναι, κάντε του ένα αδερφάκι να παίζει”. Το σχόλιο αυτό ήρθε και “κούμπωσε” στο μυαλό μου με τη συζήτηση που κάναμε στην παρουσίαση του βιβλίου μου “Ξαναστέκομαι στα πόδια μου” στο βιβλιοπωλείο Νέστορας στην Κατερίνη πριν λίγες μόνο μέρες. Μια συζήτηση που αφορούσε τις διαρκείς πιέσεις που μας ασκούνται από πολλές και διάφορες μεριές σχετικά με το τι άλλο χρειάζεται να κάνουμε, για να πληρούμε προϋποθέσεις, για να θεωρηθούμε ολοκληρωμένοι, για να γίνουμε αποδεχτοί. Στην ελληνική κουλτούρα μάλιστα οι απόψεις και τα σχόλια ξεστομίζονται άφοβα, συχνά άκριτα και συχνότερα αδιάκριτα.
Όπως η κακιούλα του γείτονα σήμερα που φώναξε “επιτέλους!” βλέποντάς μας να κουρεύουμε (επιτέλους!) τα αγριόχορτα από την αυλή μας. Απόψεις και σχόλια που μας φέρνουν σε αμηχανία και μας πιέζουν να απολογηθούμε για κάτι, να δώσουμε εξηγήσεις, να συμμορφωθούμε στη σοφή ή την κακεντρεχή κουβέντα που μόλις ακούσαμε.
Είσαι ανύπαντρος; Ακούς διαρκώς “να βρεις κι εσύ ένα καλό παιδί/ μια καλή κοπέλα”. Αν δεν το κάνεις, αρχίζουν τα καχύποπτα σχόλια, οι πιέσεις, η αγωνία. Τι κι αν είσαι γκέι, τι κι αν δε θα ήθελες να παντρευτείς, τι κι αν νιώθεις κι εσύ αυτήν την αγωνία και υποφέρεις να σου την επισημαίνουν οι άσχετοι.
Παντρεύτηκες; Ακόμα και αν γλιτώσεις από σχόλια για το ποιόν της επιλογής σου, ακούς ή νιώθεις το σχόλιο “για παιδιά, το σκέφτεστε;” (ένας δήθεν διακριτικός τρόπος να πει κανείς “άντε, γιατί δεν κάνατε ακόμα παιδί;”). Τι κι αν δε θα ήθελες παιδιά, τι κι αν δεν μπορείτε να κάνετε παιδί λόγω προβλημάτων γονιμότητας, τι κι αν ήδη έχετε αποτυχημένες προσπάθειες στο ιστορικό σας.
Έκανες παιδί; Πριν καλά μεγαλώσει λίγο το παιδί σου, μέσα από διάφορες τυπικές κουβεντούλες για τον ύπνο, το φαγητό του, το αν δεν του φοράς αρκετές ζακέτες, αρχίζει η συζήτηση περί συνέχισης της οικογένειας. “Άντε τώρα να του κάνετε και ένα αδερφάκι, να έχει παρέα”. Τι κι αν επιλέξατε να μην κάνετε άλλο παιδί, γιατί δεν μπορείτε, γιατί δεν μπορείτε σωματικά, γιατί δεν μπορείτε οικονομικά, γιατί δε θέλετε.
Και αυτό το μοτίβο ακολουθείται και σε άλλες θεματικές, για το βάρος, το ντύσιμο, το χτίσιμο ενός σπιτιού, την απόκτηση ενός αυτοκινήτου, οποιαδήποτε κατάσταση της ζωής ενός ανθρώπου.
Δεν είμαι σίγουρη ότι εκεί σταματάει η πίεση και η διαρκής αίσθηση ανεπάρκειας που κουβαλά κάποιος. Οι απόψεις διατυπώνονται συνέχεια και ο αγώνας προς την τελειότητα, που μοιάζει με τον μάταιο αγώνα που κάνει το χαμστεράκι στον τροχό του, εξαντλητικός. Και οι επίδοξοι σχολιαστές αδηφάγοι, άλλοτε απλώς σχολιάζουν γιατί δεν έχουν τι άλλο να πούνε, άλλοτε τρίβουν από μέσα τους τα χέρια με χαιρεκακία, σαδισμό και αναζητούν τρόπους να επανορθώσουν τη δική τους αίσθηση μειονεξίας, προκαλώντας αίσθηση ανεπάρκειας στους άλλους.
Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι ο “κόσμος” θα συνεχίσει να είναι αδιάκριτος, αφελής ή κακός, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι η δική μας αντίδραση σε όλες αυτές τις πιέσεις. Είναι τόσο μα τόσο σημαντικό να υποστηρίζουμε τις επιλογές μας, να προσπερνάμε τα σχόλια, να νιώθουμε ΑΡΚΕΤΟΙ, να δίνουμε στον εαυτό μας και στους κοντινούς μας ανθρώπους ένα φιλικό χτυπηματάκι αποδοχής στον ώμο και να λέμε “καλά το πάμε”, “καλά τα καταφέρνουμε”, “μια χαρά το παλεύουμε”, “αυτήν την επιλογή κάναμε”. Αν το κάνουμε αυτό, τότε μπορούμε να απαλλαγούμε από το άγχος που μας πνίγει και που μας κάνει να νιώθουμε σαν εξουθενωμένα χάμστερ. Μπορούμε να νιώσουμε ικανοποίηση, χαρά, περηφάνια, ηρεμία και να απολαύσουμε τη κάθε στιγμή της απλής, ακατάστατης, τσαπατσούλικης, υπέροχα ατελούς ζωής μας!
Σχόλια